ხანდახან ვერსად ვერ იპოვი სიტყვას, რომელიც შენს მდგომარეობას შეესაბამება....უბრალოდ საათობრივი დუმილი და საკუთარ თავში ხედვა თუ გრჩება, რომელიც ყველაფერს გაზიზღებს რაც შენს ირგვლივაა...
'საკუთარი თავის მიმართ ზიზღის გარდა ვერაფერს ვგრძნობ.
ვუყურებ როგორ სტკივა დედაჩემს ჩემს გამო…
როგორ ცდილობს რომ უკეთესობისკენ შემცვალოს…
როგორ სველდება ყოველ ღამით, მისი ბალიში ცრემლით ჩემი მიზეზით…
არაფერს ვცვლი, ვეღარ ვცვლი.
საკუთარ თავს ვტკენ, სადამდეც შემიძლია, როგორც შემიძლია.
წამით შემომიტევს ხოლმე დანაშაულის გრძნობა, მაგრამ როგორც კი მოვა ისევ ქრება.
საკუთარი თავი ვერ შევცვალე…
საკუთარი თავი მღუპავს.'