“Дўст деб билибман, афсус шайтонни... Ёхуд қайтар дунё...”
Камол ва Жамол бирга ўсиб, маҳалла ва мактабда ҳам доим бирга юришарди. Уларнинг бир-бирига меҳрини кўриб, ота-оналари ҳам болаларининг бу қадар дўстлигини асраш учун, улар оила борд-келди қила бошлашди, аслдиа қариндошлиги бўлмаса ҳам фарзандлар бу икки олини бирлаштирган эди...
Йиллар кетидан йиллар ўтар эди. Бу орада Камол Жамол ҳам анчагина катта бўлишиб қолган эди...
Мактабни битириш арафасида Камол тинмай дарс тайёрлар, ўқишга грант асосисда киришни ният қилган эди...
Мактабни битиргач Камол ниҳоят ўқишга кириб, ўз йўлини топадиган бўлди. Тақдир шунақа чигалги, кимдадир билим бор пул йўқ, яна кимдадир пул кўп бил
Qiz juda chiroyli edi. Boshqa
qizlardan farqli ravishda
hayotga özgacha nigoh ila
qarardi. 19
yoshli sohibjamol qizni tabiiy
ravishda sevuvchilar ham bisyor edi. Lekin uni atrofdagi
yigitlar umuman qiziqtirmas,
qanaqadir özgacha bir sevgini
kutardi.
Yuragining tub- tubidan uning
kelishini ham his etib turardi. Bir kuni darsga kelganida,
partasining ustida turgan qip-
qizil atirgulni kördi. Gul bandiga
biriktirilgan
qog'ozchaga atiga ikki jumla
yozilgandi: "Hayot gözal..." Negadir qizning lablarida
tabassum
uyg'ondi... Keyingi kunlarda
yana bir-ikki bor bu holat
takrorlandi. Qip- qizil atirgul va
doimgi bir xil dastxat. Qiz bu gullarning
sohibi kim ekanligiga judayam
qiz