ბედი კვლავაც იმ გზაზე მაბრუნებს, რომელიც უკვე გამოვიარე, ვეცადე, მაგრამ მაინც ვერ შევძელ, ძველი ტკივილი ვერ დავიამე, გზის გასაყართან ტირის ოცნება და ისევ ითვლის გულზე იარებს, ჩამომტვრეულ ფრთებს ისევ დაეძებს, რომლებზეც ფეხით გადაიარეს, ნისლისფერ თვალებს ცრემლები სცვივათ, რადგან სიყვარულს არ აზიარეს, ჩურჩულით ვუხმობ, მას, ვინც არ მოვა, ან სამუდამოდ დააგვიანებს, ბედის დაცინვას ბოლო არ უჩანს, და ლაბირინთის გზაზე ტრიალებს, მოგონებების ზღვა ისევ ღელავს, ჩემში, უღმერთოდ, კვლავ რომ წრიალებს, ცხოვრების ცინიზმს ვერ გავექეცი, იმ გზას ვადგავარ, რაც გავიარე, სიცოცხლე მტოვებს, სიკვდილი არ მკლავს და ვერც ტკივილი ვერ დავიამე...