ՄՈՐ ՍՊԱՍՈՒՄԸ
Մայրը հազար ցավ կարկատել սրտին,
Լուռ սպասում էր իր որդու ճամփին,
Պատուհանի մոտ նստած խեղճահար
Հոգնած կոպերն էր սրբում խոնաված։
Ուշ գիշեր էր մութ, աստղափայլ երկինք,
Լուսինը դռան ուղին էր հսկում,
Ոտնահետքերի ձայներ չէր լսվում
Հուսահատ մայրը ճակատն է սրբում։
Մինչ որդին չգա, քուն չի գա աչքին,
Ու՞ր է թափառում նա կեսգիշերին,
Մի՞ թե ոչ մի գութ չի շարժում հոգին,
Որ նոր կարկատան չտա մոր սրտին։
Լուռ արտասվում էր պատուհանի մոտ,
Միայնակ մայրն իր ցավերն ուրացած
Եվ աղոթում էր թանկ որդու համար,
Որ Տերը լինի զավակին պաշտպան։
Այսպես մինչև լույս հայացքը սառած
Իր որդու ճամփին մնաց կարոտած,
Սիրտը ճաք տվեց իր բյուր ցավերից
Հոգին ավանդեց մայրը սպասումից։
Երբ որ կեսօրին տուն եկավ որդին,
Տեսավ լուռ նս