Бо зино кардани муллое, ё шароб нӯшидани махсуме, ё носу сигор кашидани эшоне:

Зино, шароб, носу сигор ҳалол намешавад!
Аллоҳ хос барои муллою мавлавӣ, ё эшону ҳазрате чизеро ҳалол ё ҳаром накардааст!
لَّيْسَ بِأَمَانِيِّكُمْ وَلَا أَمَانِيِّ أَهْلِ الْكِتَابِ ۗ مَن يَعْمَلْ سُوءًا يُجْزَ بِهِ وَلَا يَجِدْ لَهُ مِن دُونِ اللَّهِ وَلِيًّا وَلَا نَصِيرًا
(Кор) на ба (вафқи) орзуи шумост ва на ба (вафқи) орзуи аҳли Китоб. ☞Ҳар ки кори бад кунад, ба он ҷазо дода хоҳад шуд; ☜
ва барои худ ба ҷуз Худо ҳеҷ дӯсте ва ёридиҳандае наёбад.
(Сураи Нисо, ояти 123)