რას გაგვიტრაკე, ნიკოლოზ ჩემო, შენი განცდების დასერილ რითმით?

ხანდახან მინდა, მაგრად რომ გცემო,
აგიხსნა კომბლით და არა სიტყვით.
როდენი ვარო, იკვეხნი ისე,
შეუტოკებლად წამითაც წარბის.
მერე შოპენი გახდები მყისვე
ჯამბაზობაში ცხოვრება გარბის.
​ იმდენი, შენ რომ დაწერე სმაზე,
გამოათრობდა მწერალთა კრებას...
ან და ის გოგო რად გააბრაზე,
ვინ გაძლევს, ძმაო, შენ ამის ნებას?!
დასცინი სეტყვას, უყვირი ღრუბელს,
შორიდან ელი საკუთარ ექოს.
რატომ არ იდგამ მორჩილის უღელს?
ბოლოს და ბოლოს, ხომ უნდა გეყოს