Այդ ո՞վ է ասել ` նորից են սիրում:
Նորի՛ց չեն սիրում ,սիրում են կրկի՜ն...
Ու երբ մինչևիսկ ալյուրից (դեռ տա՜ք)
Դու նո՛ւյն մարմինն ես հիշում բնազդով,
Երբ հոտն էլ սուրճի նրա՛ն հիշեցնում
Եվ քո գունազարդ քնի փոխարեն
Անքնություն է փռում սպիտակ.
Երբ աստղերն իրենց կլորակ սանրով
Մազերդ են սանրում ,իսկ դու վերստին
Շոյանքի սովոր քո մազերի մեջ
Նո՛ւյն հանգստարար մատերն ես զգում .
Երբ օտար մեկի շարժումի ,դեմքի
Նմանությունը հեռու – մոտավոր
ոտներդ է ասես դնում գիպսի մեջ,
Իսկ միտքդ բեկում այնպե՛ս կտրական,
Ինչպես լույսերի վետվետումներից
Երկաթգծերն են կարծես ջարդոտվում.
Երբ անձրևներից հողն է ասես թթվում
Եվ ստիպում է ռունգո էլ զգալ,
որ մենակ ես դու իբրև մի ... Իգրեկ,
Իսկ ինչ-որ մի տեղ կամ հենց քո կողքին
Կա մ
Եթե ես մի օր աշխարհից գնամ,
Ո՞ւմ հառաչից ես դու վեր թռնելու,
Ո՞ւմ թևերով ես վեր-վեր թռնելու,
Հոգին առնելու առանց պատճառի:
Եթե ես մի օր աշխարհից գնամ,
Ո՞ւմ աչքերով ես քեզ ճանաչելու,
Բռիդ մեջ առած ո՞ւմ ես տանջելու,
Ո՞ւմ ես խաչելու հիսուսավարի:
Եթե ես մի օր աշխարհից գնամ,
Էլ ո՞ւմ հովերն են քեզ օրորելու,
Ո՞ւմ խոսքի մեջ ես սուտ որոնելու,
Ճշտելով տեղն ու տարազը տառի:
Եթե ես մի օր աշխարհից գնամ,
Էլ ո՞ւմ գլխին ես կրակ թափելու,
Ո՞ր անտերին ես քեզ տեր կարգելու
Եվ շնորհելու կոչումն անճարի:
Եթե ես մի օր աշխարհից գնամ,
Ո՞ւմ ես անդադար ահաբեկելու,
Ո՞ւմ սուտ մեղքով ես մեղքդ հերքելու,
Ո՞ւմ ես գցելու բերանն աշխարհի:
Աշխարհն օր օրի անհաճ է
դառնում,
Հարազատ մարդը
դավաճան դառնում,
Ծանոթ ընկերը անծանոթ
դառնում,
Քույրը եղբորից երես է
թեքում:
Աշխարհն օր օրի դաժան է
դառնում,
Ոչ ոք չգիտի ու՞մ է
վստահում,
Ոչ մեկ չգիտի ո՞վ ինչ է
զգում,
Այս փուչ աշխարհից ինչ՞ է
հասկանում:
Այս կյանքն օր օրի թատրոն
է դառնում,
Ես ռեժիսորն եմ դառնում իմ
կյանքում,
Դերասաններին եսեմ միշտ
ընտրում,
Սակայն դերերը իրենք են
բաշխում:
Իմ կյանքն օր օրի սահում է
գնում,
Բայց դեռ չգիտեմ ինչեմ
երազում,
Նպատակներս կյանքի չեն
կոչվում,
Ինչու չգիտեմ ես չեմ
հասկանում:
Երբեք մի վերադարձիր անցյալ։Այն սպանում է քո ներկան։Հիշողությունները անիմաստ են. դրանք միայն վատնում են քո թանկագին ժամանակը։Պատմությունները չեմ կրկնվում,մարդիկ չեն փոխվում։ Երբե՛ք, երբե՛ք մի սպասիր,մի կանգնիր տեղում... Ում պետքէ,կհասնեն քո հետևից։ Հետ մի նայիր։Բոլոր հույսերը և երազանքները պատրանքներ են. թույլ մի տուր, որ դրանք տիրեն քեզ։Հիշի՛ր։ Երբեք և ոչ մի դեպքում մի հանձնվիր, առաջ շարժվիր՝ հետ չնայելով։Միայն այս կերպ դու կհասնես նրան, ինչ ուզում ես։ Եվ միշտ սիրիր, առանց սիրո չի կարելի ապրել, բայց սիրիր ներկան.անցյալը հետ չես բերի, իսկ ապագան կարող է չսկսվել։
Այս անգամ էլ կիսատ մնաց...
Դեռ չսկսած այն ավարտվեց...
Գուցե պետք չէր կրկին փորձել...
Գուցե զուր ենք հույսեր տածել...
Կիսատ...
Այս մի էջն էլ կիսատ մնաց ...
Այս անգամ էլ առանց խոսքի լուռ հեռացար...
Այս անգամ էլ քո խոստումը օդում մնաց...
Կիսատ... էլի կիսատ ...
Գուցե ջնջեմ բառարանից կիսատ բառը...
Ավելի ճիշտ լավ է ջնջեմ կիսատ մարդկանց.
Իսկ շատ չեղա՞վ մեր այս տտիպ քմծիծաղը Սրա՛ – նրա՛ Ամե՛ն ինչի, Կյանքի՜ վրա: Բավակա՜ն է. Եկեք ժպտա՛նք, Եվ ո՛չ թե լոկ մեր շուրթերով ու աչքերով, Այլ ո՜ղջ մարմնով՝ այնպե՛ս, ինչպես Ամբողջ մարմնով է կատարվում ամեն մի պար: Թե չէ անվերջ փնթփնթալով կյանքի վրա Արդեն կյանքն ենք վիրավորում շա՛տ ավելի, Քան կյանքն է մեզ վիրավորել…