Որքան հաճախ ենք մենք կյանքում սխալվելով կորցնում նրանց, ում ամենից շատ ենք արժևորում: Օտարների հավանությանն արժանանալու համար երբեմն մտերիմներից ենք փախչում: Բարձրացնում ենք նրանց, ովքեր մեզ արժանի չեն, և դավաճանում նրանց, ովքեր ամենից հավատարիմն են: Նրանց, ովքեր մեզ սիրում են, նեղացնում ենք և ինքներս էլ ներողություն ակնկալում:
Ցավը տրվում է "ինչ֊որ" բան հասկանալու համար, նրան պետք է նայել, ոչ թե որպես պատիժ, այլ հնարավորություն՝ վերակազմավորվելու և վերաիմաստավորվելու, հրաժարվելու արատավոր սովորություններից, ուժ հավաքելու և առաջ քայլելու... Յուրաքանչյուր լրջամիտ հաղթանակ ծնվում է ցավից...
Ամենակարևոր հաղթանակը սեփական "ես"֊ի հանդեպ տարած հաղթանակն է, երբ հաղթվում են անձի ներսում գոյատևող բոլոր արատավոր երևույթներն ու սովորությունները՝ փոխարինվելով առաքինությամբ և հավատով, կերտելով անձի "երկրորդ ես"֊ը, ուր անձը վերափոխվում է, բացահայտելով սեփական "առաքելությունը"...