Ձեռքս բռնիր մա՛մ,
Որ չմոլորվեմ,
Որ չխոտորվեմ
Ճամփեքին այս չար։
Որ հոգուս խորքում
Ինձ չմեղադրեմ,
Թե ինչո՞ւ Աստված
Ձեռքս չի բռնած։
Ձեռքս բռնիր մա՛մ,
Որ ես հավատամ,
Որ արնոտ սրտիս
Կարող ունեմ մամ։
Վայր ընկած ժամին
Ինձ մի բարձրացնող
Ու ցաված վերքիս
Փչող ունեմ մա՜մ։
Դու լույս ես ու հույս,
Ես՝ անտեր ճամփորդ,
Ու ես առանց քեզ
Մոլորված մի որբ։
Ինձ բաց չթողնես,
Ձեռքս բռնի՛ր, մա՜մ,
Որ Աստծուն չասեմ՝
Ու՞ր էիր Աստված։
Նելլի Հակոբյան