ԱՆՄՈՌԱՑ ՀՈւՇԵՐ

Տանջված սիրտս նորից ախ քաշեց,
Մոլորորված հոգումս լռություն տիրեց,
Հանկարծ լռության մեջ խորը հառաչեց,
Ասես անդորրն այս սրով կտրվեց:
Զգա՛ դու իմ սիրտ, արթնացիր նորից,
Վշտերիս ամպերը ցրի՛ր իմ գլխից,
Մի՛ հանձնվիր ցավի քմահաջույքին,
Ախր հոգնել եմ տրվել անորոշ կյանքին:
Սրտիս մրմուռը նորացավ նորից, Շվար մնացի իմ բաժին բախտից,
Քնարը ձեռքիս, երգը շուրթերիս,
Տխուր մտորում եմ՝ հուշերս հիշելիս:
Կանգնած քարացել, ճամփես մոլորվել,
Ա՜խ այս անարդար բախտից եմ հոգնել,
Աղոթքներով դիմում եմ ամենայն Փրկչին,
Մի ճամփա ցույց տուր այս մոլորվածին:
Էդիկն եմ մարդիկ են միշտ արժանավոր,
Այս կյանքը թող լինի երջանիկ,լուսավոր
Անհուսալի օրերը հետամուտ լինեն,
Ճանփաները լույսով, կանաչով պատեն:
ԳՈՒՍԱՆ ԷԴԻԿ ԹԱՄԱՐՅԱՆ