როცა ხვდები რომ, ყველაფერი დამთავრდა მაგრამ იმედი მაინც გაქვს, როცა ერთ სიტყვას მაინც ეძებ რომ შვება იგრძნო, როცა საკუთარ თავს აჯერებ რომ ისევ უყვარხარ!

და როცა ძალიან კარგად იცი რომ ყველფერი მორჩა! მაგრამ არ გინდა შეეგუო, როცა იმედი გაქვს რომ გნახავს და ისევ გაუგვიძებ გრძნობებს, მგარმ ყველაფერი ქრება, ხვდები რომ იშლები, ხვდები რომ სული გტკივა, გიჭირს, იცი რომ აღარ დაბრუნდება ბედნიერი წამები, ისიც კარგად იცი რომ მალე დაგივიიწყებს ან უკვე დაგივიწყა და ისევ ისე აგრძელებს ცხოვრებას, ან უკეთესად შენს გარეშე და მაინც საკუთარ თავს ადანაშაულებ მიუხედავად იმისა რომ არაფერში არ მიგიძღვის ბრალი იმის გარდა რომ მთელი გულით გიყვარდა!
სულით გიყვარდა! თავისი მინუსებით და პლიუსებით, ისიც კარგად იცი რომ ვერასდროს დაივიწყებ, მალავ მაგრამ ძალიან გტკივა, შიგნიდან გღრღნის, განადგურებს, განატრებს, შენ კი ღიმილიანი სახით დადიხარ, რომ სხვამ ვერ შეამჩნიოს შენი ტკივილი, ღმერთმა მაინც იცის როგორ გიყვარდა! გადაუყვარდი? იქნებ არც უყვარდი! იქნებ მოგატყუა! უბრალოდ მოგატყუა და შენც დაიჯერე! ყველაფერს აკეთებდი რომ გაგეხარებინა, ეგრძნო როგორ გიყვარს, იმან კიდე დაგიკიდა, არაკაცულად მოგექცა და შენ ეგეტი არაკაციც კი გიყვარს, წამი არ ყოფილა რო მასზე არ გეფიქრა და რაა? არც არაფერი ისევ შენ გეტკინა გული! ისევ მოგატყა ბედნიერებამ, უცბად მოვიდა და ვერც კი მიხვდი როგორ წავიდა, მიგატოვა! შენც და შენი გრძნობაც! ხედავ რომ კარგადაა და გული გტკივა, იმის გამო კი არა რომ ის კარგადაა და შენ ცუდად, იმიტომ რომ ის კარგადაა უშენოდ და საერთოდ არ განიცდის უშენოდ ყოფნას !