КЎНГИЛГА КЎЧГАН ДОҒ..(хаётий xикоя)
— Вой, шўрим! “Ажрашаман” деган гапни бошқа гапирманг-а, болам, илоё оғзингиздан шамол учирсин-а! Бундай гаплар билан жаҳл қилманг-а... – Зиёда холанинг овози қалтираб, келинининг қўлига ёпишди.
— Йўқ, мен тўғрисини айтаяпман!- Шаҳрибону қайнонасининг қўлини силтаб, ортга чекинди. – Ашрашаман. Баданида оқ доғи бор касал эркак билан яшамайман! Бу касаллик насл суриши мумкин экан. Бирга яшаган одамга юқиши ҳам мумкин экан. Мен ўғлингиз билан ажрашаман! Бир умр хавотирда яшагандан кўра иссиғида тўхтатганим маъқул! Вақт ўтса, болали бўлсак қийин бўлади. Мен бир қарорга келиб бўлдим! Тўхтатишга уринманг, илтимос, ойижон. Уларга ҳам Худонинг атагани бордир...
ХУДО МЕНИ ЭШИТАДИМИ?
Бир болакай кирди масжидга,
Ўзи эди жуда ҳам ҳомуш.
Масжид ахли ундан сўрдилар:
«Болажоним келдинг, не юмуш?»
Шунда бола чуқур хўрсинди,
Кўзларига бир оз олиб ёш.
Ва болакай жавобан деди:
«Аллоҳимдан бор эди сўраш.
Айтинг бобо, айтинг амаки,
Худо мени эшитадими?
Масжидда ким айласа тилак,
Шу тилакка етишадими?»
Дедилар:- Айт не тилагинг бор?
Ҳайрон бўлиб сўз қотди бобо.
«Чин кўнгилдан, соф ният ила,
Сўрасанг гар беради Аллоҳ ».
Гўдак шунда қараб қиблага,
Кўз ёшларин тўкди яширмай.
Жажжи қўлин очиб дуога,
Бир нарсалар дер эди тинмай.
Шунда мулла унга сўз қотди:
«Дуоингни эшитсин ҳамма,
Сен учун биз ҳам дуо қилайлик,
Ўтинчингни эшитса зора ».
Овози