ამ უსასრულო სამყაროში ეძებენ შვებას როცა დუმილი ვეღარ იტევს ჩაკეტილ სივრცეს როცა ქმედება აღარ ებრძვის საკუთარ ნებას როცა ის ერთი, თვით შენივე თვალებით გიმზერს...

როცა მანძილი შეერევა ჰორიზონტს ახლოს და შენს სათქმელსაც აღარა აქვს დუმილის განცდა თვალებსაც ისე გაეპაროს ნათქვამი ფიქრად, რომ ეს ჩურჩული გაიკვირვოს სიომაც ანცმა ყველაზე მეტად თვით შენს თავთან გაგცემს სიცივე დროის წამობა დაგაფიქრებს უბრალო მოკვდავს ბევრი ვეცადე და ეს გულიც ბევრი ვიმშვიდე და რომ მგონია სულ გამიქრა, ის მაინც ბორგავს... ეს დედამიწა ვეღარ იტევს სიმრავლეს ჩვენსას არადა, სულში სიმარტოვის ფერები სახლობს თუმც თითეულნი იმედებით გავყურებთ ცისკარს მაგრამ ვერცერთი ვერ მივდივართ თვით მზესთან ახლოს............