ყველა ადამიანს შიგნით გააჩნია საზღვრები. გრძნობების ზღვარი...ამიტომ ადამიანებს ზოგჯერ შეუძლიათ დიდხანს ითმინონ, დიდხანს იყვნენ ჩუმად, დიდხანს გამოჰქონდეთ დასკვნები, შემდეგ კი ერთ წამში ადგნენ და წავიდნენ, უსიტყვოთ და ახსნის გარეშე...
სულ ბედნიერი იყავით-მეთქი, არ გისურვებთ - მოგწყინდებათ; არც უბედურებას გისურვებთ; უბრალოდ, გაგიმეორებთ ამ ხალხურ სიბრძნეს - "მეტი იცხოვრეთ" და ეცადეთ როგორმე მოწყენა არ შეიჩვიოთ
მივხვდი, რომ რამდენადაც შენ დააფასებ საკუთარ თავს, იმდენად დაგაფასებენ სხვებიც...მილიონ ”მეგობარს” ერთი ნამდვილი და უკვე გამოცდილი მეგობარი ჯობია...არ ღირს ადამიანების გაიდეალება, ასეთები არ არსებობენ, თავიდანვე ვიტყუებთ თავს...მივხვდი, რომ არ ღირს ყველას ენდო, მხოლოდ ერთეულების ნდობა შეიძლება... ყველას ფეხებზე კიდია ყველა, გარდა საკუთარი თავისა... მიუხედავად ყველაფრისა, მაინც უკეთესია მეტი კეთილსინდისიერება და ნაკლები წარმატება, ვიდრე პირიქით...მივხვდი, რომ თუ მოინდომებ ყველაფერს შეძლებ, შეუძლებელსაც...არ ღირს უანგაროდ ადამიანებს თუნდაც ერთი წამი დავახარჯოთ, მერე ვალდებულად გთვლიან...პრინციპულობა კარგია, მაგრამ რაღაც-რაღაცეების გამო მისი დათმობა მაინც ღირს...ადამიანებს ისე უნდა მოექცე, როგო
მე დილა მიყვარს,გარიჟრაჟის ვარდისფერები,რომ გაგაღვიძებს და სიცოცხლეს მოეფერები,მე მიწა მიყვარს,დედამიწა,ფეხს რომ აბიჯებ და ეფერება,გულში იკრავს შენს ჩუმ ნაბიჯებს...