Էս աշխարհը միշտ ծուռ մնաց…
Քանի՜ սերունդ եկավ-գնաց՝
Բայց չփոխվեց ոչինչ երբեք,
Մի կոտրված հայելու պես՝
Աշխարհը նույն ծուռը մնաց…
Մեկը՝ մի կույր հավատավոր,
Մեկն անհավատ մի ուխտավոր…
Մեկը զինվոր հայրենիքի՝
Ու մինչ ի մահ պատրաստ մարտի,
Մեկն էլ կրծքին շքանշան,
Ինքն էլ խրոխտ վարպետ խոսքի,
Որ չի տեսել հեռվից գոնե
Մի մարտ անգամ…
Մեկը մի մունջ ազգի ծառա,
Մեկն էլ դատարկ հա՜ հոխորտա…
Մեկը աղքատ՝ պատվով, հպարտ,
Մեկն է՝լ ծախվել սադայելին
Ու աշխարհն է առել ամբողջ
Իր ոտքի տակ…
Մեկը՝ մոր մի մազին ճերմակ
Հազար կյանք է մատաղ անում,
Մեկն էլ՝ մորը իր տան շեմքից
Ներս չի թողնում…
Պարտավորված, հաճախ նաև
Երախտամոռ՝զավակ, ծնող…
Չի իմացել ոչ ոք բանը
Էս աշխարհի ու չգիտի…
էս աշխարհը ծուռ եկել է՝
Ծուռ կգնա…
Օրհնյալ է նա՝
Ով էս աշխարհ ոնց մարդ եկավ՝
Մարդ էլ գնա…
ԻՐԻՆԱ ԱՐԱՄՅԱՆ ՄԿՐՏՉՅԱՆ