Բարև իմ զինվոր, ես Լիլիթն եմ, 16 տարեկան, գրում եմ քեզ քաղաք Հրազդանից։Անչափ հուզված եմ, որովհետև մեծ պատասխանատվություն եմ զգում, որ իմ գրած տողերը ՀԱՅ զինվոր պիտի կարդա։ Մենք բոլորս լավ ենք, ապրում ենք գրեթե մեր սովորական կյանքով, խմում ենք նույն ջուրը, ուտում ենք նույն հացը, գնում ենք աշխատանքի, դպրոց և այլն։ Հարկ չեմ գտնում հարցնելու, թե դու ինչպես ես։Չէ՞ որ ամեն անգամ մորդ զանգերին ու նամակներին պատասխանելիս ժպիտը դեմքիդ ասում ես. 《Շատ լավ եմ մամ ջան, իմ մոտ ամեն ինչ լավ ա》։
Չնայած նրան, որ ես ամբողջովին չեմ պատկերացնում քեզ մոտ տիրող իրավիճակը, միևնույն է հասկանում եմ, որ դժվար է կրակոցների ձայների տակ, քո մոր գրկից ու ընտանիքիդ ջերմ միջավայրից հեռու մի քարի վրա նստած նամակ կարդալը, բա