Вақте ки ҷаҳон торик мешавад, ба сӯи Худо бигрезед

Паёмбари маҳбуби мо ﷺ пешгӯӣ карда буданд, ки рӯзе хоҳад омад, ки инсон аз канори қабрҳо мегузарад ва мегӯяд:
«Эй кош ман ба ҷои ӯ мебудам…»
На аз ноумедӣ нисбат ба Худо, балки аз шавқи оромиш. Зеро сангинии фитнаҳо ва ошӯбҳо инсонро дар охири замон фишор медиҳад.
Дар чунин рӯзҳо, барои касоне, ки бо дил мебинанд, сардаргумӣ ба равшанӣ табдил меёбад. Мардум гумон мекунанд, ки ҷаҳонро ислоҳ мекунанд, аммо ҳар қадам, ки аз Худо дур мешаванд, қадаме аст ба сӯи торикӣ.
Технология боло меравад, аммо адаб поён меафтад.
Сарват зиёд мешавад, аммо дилҳо холӣ мегарданд.
Расулуллоҳ ﷺ фармуданд:
«Рӯзе хоҳад омад, ки сабр кардан мисли нигаҳ доштани ангишти оташин дар даст аст.»
(Яъне имон вазнин ва душвор мегардад, мавридм душманӣ ва масхара қарор мегиред)
Ва боз фармуданд ﷺ:
«Замоне меояд, ки қотил намедонад чаро кушт ва мақтул намедонад чаро кушта шуд.»
Ба атрофи худ бингар, ин пешгӯиҳо аллакай дар миёни мо аён аст.
Фитнаҳо рӯз ба рӯз зиёд мешаванд.
Бузурге гуфтааст:
«Ҳар рӯзе, ки мегузарад, аз рӯзи пеш бадтар аст.»
На барои тарсондан гуфтааст, балки барои бедор кардани дилҳои хоболуд.
Аммо Худованд дар раҳмати беинтиҳо ваъда додааст, ки касоне, ки дар чунин замонҳо устувор мемонанд, подошашон бузургтар аз панҷоҳ саҳоба хоҳад буд, зеро устувор мондан дар миёни фасод, ҷиҳодест азим.
Пас чӣ бояд кард?
Бидав!
Аммо на ба сӯи дунё,
Ба сӯи Худо бидав.
Ва Ӯ мефармояд:
«Пас ба сӯи Аллоҳ бигрезед…»
(Сураи Зориёт, ояти 50)
Ба куҷо метавон гурехт ҷуз ба сӯи Он касе, ки барги ҳар дарахт, ҳар нафас ва ҳар сарнавиштро дар даст дорад?
Шояд бомбаҳо биафтанд.
Шояд бемориҳо паҳн шаванд.
Шояд дурӯғҳо фарёд зананд.
Аммо имон сипар аст.
Барои онҳое, ки паноҳ мехоҳанд, худи Аллоҳ ҳофиз ва нигаҳбон мегардад.
Ба ҳадиси Расулуллоҳ ﷺ биандеш:
«Ҳар кӣ ба ресмони Худо чанг занад, ҳаргиз гумроҳ намешавад.»
Дар ин фаслҳои охирини таърих:
🔸 Сабрро сипари худ соз
🔸 Зикрро қутбнамо
🔸 Намозро лангар
🔸 Ихлосро шамшер
Инҳо гавҳарҳои бақо ҳастанд.
Зеро дар охир Паёмбар ﷺ фармуданд:
«Башорат бод бар ғарибон…»
Онҳое, ки ба ҳангоми фурӯпошии дунё, солеҳ ва устувор мемонанд.
Бошад, ки Худованд моро аз ҷумлаи растагони хеш қарор диҳад, на гумшудагон.
Аз сипосгузорон, на пушаймоншудагон.
Аз онҳое, ки қадамҳояшон устувор мемонад, вақте ки ақлҳо меафтанд.
Худованд туро мебинад.
Сабре, ки кардаӣ, навишта шудааст.
Ашкҳоят сабт шудаанд.
Аъмолат дида мешавад.
Имонат гувоҳӣ медиҳад.
Ва дар он рӯз, ки ҷонҳо меларзанд, собирон табассум хоҳанд кард.
АЗ ҲАР ЗОВИЯ 🕊