*** Што з табой, прызначаны мне век?! Крок па кроку ў руху спракавечным Ты прыспешваеш нястрымлівы свой бег… Вір няўрымсны – калаўрот спрадвечны. Што з табой, вар’яцкі ты мой век?! Колькі знічак згасла на ўзыходзе?! Колькі кветак струшчыў чалавек?! − Згінулі ў вясновым крыгаходзе. Знікнулі, цяпер ужо навек, Між мярзотных плыняў ды разводдзя. Што з табой, мой ненажэрны век?! Што з людзьмі счарсцвелымі ў нягодзе?! Што з зямлёй, які далей ёй век?! З хараством, з гармоніяй ў прыродзе?! Што з табой, прызначаны мне век?! Годзе! Досць! Пара ўжо жыць у згодзе. М. Кобец 04.04.2024