ო, რა შვებაა, ენით უთქნელი შვება მის გვერდით ყოფნა, ვისთანაც ასჯერ გაზომვა და ერთხელ გაჭრა არ გჭირდება; როცა ენაზე მომდგარ სიტყვას, საფიქრალს მას მიანდობ, ვინც სანდო ყურით გისმენს და სათნო ხელით ცრის: რაც ყურადღების ღირსი იყო, იმას იტოვებს, ფუჭი სიტყვების ანაცერს კი სიყვარულით სულს შეუბერავს და ქარს გაატანს
დღეს, მარტოობაც და ცხოვრებაც იისფერია, გაფანტულ ფოთლებს, კვლავ აცეკვებს ლამაზად, ქარი. დღეს მისი მზერა, გამჭირვალე მინისებრია. საოცარია, ფიქრებისგან დაღლილი ქალი