..ბავშვობას და ყრმობას ადამიანი კი არ შორდება, რაც დრო გადის, უახლოვდება. პატარაობისას გინდა, რომ მოზრდილი იყო, მალე დაკაცდე, დამოუკიდებლობა მოიპოვო და ამდენად გაურბიხარ, თორემ მოწიფულობაში თვალი უკან გრჩება და ბავშვობას მართლა თუ ვერ უბრუნდები, იქ კი ტრიალებ.
ყოველ ადამიანს აქვს ამ ქვეყნად კუნჭული, სადაც ის თავისი ცხოვრებით ცხოვრობს.
..ვისაც ერთი ძირი ხე არ დოურგავს, ის ჩრდილში არ უნდა შეუშვა, სულ პაპანაქებაში უნდა არონიო.
...ოცდაათი წლის ახალგაზრდა არ გამიგია მე. ახალგაზრდა არის თხუთმეტი წლის. ოცი წლის კაცია უკვე, კაცი! თუ თხუტმეტი წლის არაფრად ვარგა, არც სამოცდათხუთმეტის ვერ ივარგებს. ჭკუა ხანში კი არ არის, ჭკუა თავშია. ოთხმოცი წლის შტერი არავის უნახავს?
..ადამიანებს ერთმანეთის დანდობა და
გაივლის
დრო,
მე
აღარ
ვიქნები!...
ერთხელაც
გადახედავთ
თქვენს
წარსულს
და
მე ისე წამაწყდებით, როგორც
ძველ ნივთებში შემთხვევით
ნაპოვნ ბავშვობისდროინდელ
სათამაშოს. ისეთი შენახული
ვიქნები, როგორიც მეხსიერებაში
მომისროლეთ. გაგეღიმებათ და
ალბათ რაიმეს გაიხსენებთ —
მხიარულს ან სევდიანს.
გაგახსენდებათ, ალბათ, ის დღე,
თქვენ რომ პატარა ბედნიერება
მოგანიჭეთ და გაგახარეთ. მაშინ
მეც ბედნიერი ვიყავი (გაიხსენეთ
ჩემი სახე)! იქნებ, ისეთი დღეც
გაიხსენოთ, სევდა რომ
შეგყარეთ, თუმცა, არასოდეს
მქონია სურვილი, სევდიანი
მენახეთ! არც იმ დღის გახსენება
დაგავიწყდეთ, ტკივილი რომ
მოგაყენეთ და გაგაბრაზეთ!
გთხოვთ, თქვენი გაბრაზებაც
გაიხსენოთ! შეიძლება,
გაგახსენდეთ, ოდესღაც რომ
უდიერად მომეპყარით და გული
გეტკინოთ. მაგრამ მოი
ჩემი ღიმილით თქვენს გულს ვათბობდი,
მე ისევ შორს და
ისევ მარტო ვარ...
მადლობა ყველას, ვისაც ვახსოვდი,
მადლობა ყველას, ვისაც
ვახსოვარ!
ბევრ სადარდელს და ხიფათს გადავრჩი,
ახლა სხვა ვარ და სხვა გზებით
მივალ,
მე მენატრება გავლა ქალაქში,
სადაც არავის დავვიწყებივარ.
ვერ
მოვისვენებ, ახლა თუ არ ვთქვი:
არ მავიწყდებით, თქვენთან თუ არ
ვარ...
მადლობა ყველას, ვისაც ვუყვარდი,
მადლობა ყველას, ვისაც
ვუყვარვარ!
დასრულდება ასე ჩვენი ამბავიც
როგორც ერთი უღიმღამო რომანი,
და არაფრით გაოცდება არავინ,
ასეთები კინოებშიც ხომ არი...
არაუშავს, გიპოვნია უკვე სხვა,
არაუშავს, უჩემოდ რომ იცხოვრებ,
და თუ უცებ მე შენი ხმა მომესმა,
გპირდები რომ ჩემსას ვერ გაიგონებ,
არაუშავს, რომ ხანდახან ძილის წინ
მახსენდება ის დრო როგორც ზღაპარი,
არ ვეცდები მოვიარო თბილისი,
ყველას ვკითხო შენზე ''ნეტა სად არი?'
'არაუშავს, ცოტა ხანი ვიდარდებ.
და მერე კი ალბათ რამე მოხდება,
არ მექნება დრო რომ შენ გამიხარდე,
გაგრძელდება კვლავ ფერადი ცხოვრება.
არაუშავს, თუკი ვერ დაგივიწყე
არაუშავს, წლების მერეც მიყვარხარ...
არაუშავს, თუკი შენს სურათებსაც
ჩემთვის, ჩუმად მაინც შემოვინახავ.
მადლობა, რომ ეს შეგრძნება მაჩუქე,
მადლობა, რომ ბევრი წელი მიტანდი