რა ვთქვა, რა დავწერო...
*******************************************
ლექსად ამოვხეთქე ქვეყნის სიყვარული,
სიტყვა მარცვალ-მარცვალ აკინძული,
გულის ნალექებად ფსკერზე მოძალული,
დარდი უიმედოდ დაბინდული.
რა ვთქვა, რა დავწერო, რაც არ დაწერილა,
კალამს გადაუცვდა გულისპირი,
წამი საუკუნედ როგორ გაწელილა,
რაც დრომ გაიყოლა, ნუ მივსტირით.
წარსულს ვეღარაფრით ვეღარ მოვაბრუნებთ,
გაქრა კაცთა მოდგმის სიყვარული,
მაგრამ იმედების ძარღვს ნუ მოვადუნებთ,
უკვე გვიანია სინანული.
დედებს საქართველო მხრებზე შემოუდგამთ,
შვილებს მშობლის ხათრი დაუკარგავთ,
მგლებს კი ცხვრების ტყავი ტანზე შემოუცვამთ,
სახე შვლის ნიღაბით დაუფარავთ.
ვიღაც გადამთიელს ჩემთან, სამეზობლოდ,
სახლის საძირკველი ჩაუყრია,
მე კი, ვიღაც უცხოს რისთვის დავე
Увлекательная игра, где каждый может стать фермером: выращивать урожай, готовить сыр и вино, ухаживать за животными, построить дом и теплицу, а также дарить своим друзьям подарки и помогать им!
ეს ისტორია ჩემს ბავშვობაში დაიწყო. ღარიბი ოჯახის შვილი ვიყავი და ხშირად იმდენი საჭმელიც კი არ გვქონდა, რომ შიმშილი მოგვეკლა. როდესაც საჭმლის ჭამის დრო მოდიოდა, დედა ხშირად მაძლევდა ხოლმე თავის წილ ბრინჯს. იგი მას ჩემს ჯამში ცლიდა და მეუბნეობდა: “შეჭამე შვილო ეს ბრინჯი, მე არ ვარ მშიერი”.ეს იყო დედაჩემის პირველი ტყუილი.როდესაც ვიზრდებოდი, შეუპოვარი დედა თავისუფალ დროს მიდიოდა ხოლმე მდინარეზე სათევზაოდ ჩვენს სახლთან ახლოს იმ იმედით, რომ დაჭერილი თევზით მომიმზადებდა ჩემი ზრდისათვის საჭირო საკვებს. დაიჭერდა თევზს, მოამზადებდა ხოლმე თევზის სუპს და მე ვჭამდი მას. დედა ამ დროს გვერდით მეჯდა და ჭამდა თევზის ნარჩენებს, რომელიც ჩემს მიერ ნაჭამი თევზის ფხაზე იყო შემორჩენილი. ამის დანახვაზე გული საშინლა