Մայրս
(բոլոր Մայրերի Սուրբ Հիշատակին)
Մայրս գնաց... մոմի նման հանգչեց,մարեց...
Ու հասկացա, որ երկինքը հանկարծ խամրեց...
Որ օջախը մեր որբացավ ու դատարկվեց...
Կյանքիս շունչն էլ միանգամից հանկարծ փոխվեց...
Դեռ այնքա֊ն շատ խոսքեր կային իրար չասված...
Քան֊ի անգամ Քեզ չգրկած...խիղճս գնաց...
Ամեն մեկիս կյանքով ապրած ու ծերացած...
Մեր տան շեմի ալ վարդենու բույրը մնաց...
Գնաց անմեղ, աղոթք դարձած, ճակատը բաց,
Ներողամիտ, մեղմ ժպիտը դեմքին մերված...
Ճերմակ լույսի նուրբ շողերում Մայրս մնաց,
Այս աշխարհը մեզ նվիրեց, անցավ, գնաց...
Ու երբ կարոտ սիրտս մնաց որբ ու ծարավ,
Իմ մորմոքված հոգու խորքում վեր բարձրացավ
Մորս ապրած կյանքով կերտված մի Վեհ Տաճար,
Աղոթք
Քեզ չե՛մ տեսել, Արցա՛խ, Քեզ չե՛մ ուրանա...
(Ովքեր, ավա֊ղ... չե՛ն եղել Արցախ Աշխարհում)
Ավա֊ղ... չե՛մ եղել Արցախ Աշխարհում,
Չգիտեմ տեղը ՔՈ սուրբ վայրերի...
Ծանոթ եմ միայն պատմություններում,
Տեսանյութերում... ինձ կանչող, "Արի՛ ..."
Ասում են այնտեղ... ամպերը ճերմակ
Լեռների թևին աղոթք են հյուսում...
Այնքա֊ն մոտիկ են աստղերը շիտակ՝
Լուսնի հետ նրանց վեճերն են լսվում...
Թավ անտառների մութ կածաններով,
Ձորերի եզրով, սարերի լանջով...
ԱՆՄԱՀ քաջերն անվախ մարտնչում.
Հորովելը թողած... Արցա֊խ կանչում...
Ու քարավաններ... հոգնած, հալածված,
Ծեր ու մանուկ, կանայք հյուծված՝ առանց հաց...
Դեպի Մայր Երկիր ճանապարհ ընկած՝
Հույսի շողերը Արցախում թողած...
Քեզ չե՛մ տեսել, Արցա՛խ, բայց չե՛մ ուրանա...
Ասում են իբր