Դե բարեև ՀԱՅՐԻԿ....Ահա և նորից մենք հանդիպեցինք:Այս անգամ արդեն ոչ թե երազւմ և ոչ էլ ավախ,ոչ իրականում:Ես քո շիրիմի մոտ կանգնաց եմ թևատ, խոսում եմ քեզ հետ,իսկ դու ժպտում ես նկարից գունատ, կարծես զսպելով ձայնտ լացախեղտ:Նորից լեղահամ այս ցավը .հզոր սիրտս է լցվում....Զգում ես կանչս վաղուց մենավոր , որ քեզ է կանչում: Առանց հարազատ ու ջերմ աչքերիդ, լրիվ մենացել,առանց հայրական սուրբ խրատներիդ...Ես ՈՐԲ եմ դարձել :Առանց քո տաքուկ , սիրող հայացքից լրիվ քարացել:ԵՎ քո իմաստուն ու խորը մտքերին կարոտ մնացել.....