ვინც ცას შეხედავს, იფიქრებს, რომ უნდა გაფრინდეს...

იფიქრებს, რომ სინანულისთვის არის მზად და შეიძლება ცრემლიც მოადგეს, მაგრამ თუ გვერდით მყოფს თვალებში არ ჩახედავს, მის მწვავე ტკივილს არ დაინახავს, ის ცასაც ვერ ხედავს... უბრალოდ წარმოსახვაში ცხოვრობს, სადაც ადვილია შეყვარებაც, პატიებაც, წმინდანობაც... ნამდვილი ცა კი იმ ადამიანის თვალებიდან იწყება, ვისაც ჩვენი გულგრილობის გამო ბევრჯერ უტირია...