Հայրիկ սիրելիս, կարոտել եմ քեզ,Ժպիտդ բարի, շոյանքներտ հեզ,Քո խորհուրդների կարիքն եմ զգում ու պատասխաններ երբեք չեմ գտնում:Այցի եմ գալիս քո գերեզմանին,ցավ է իմ հոգում, վիշտն է իմ սրտին,արցունքներս մեղմ հոսում են շիրիմիդ ու ես լավ գիտեմ թափվում են դեմքիդ:Ուզում եմ դեմքդ օծել համբույրով,սակայն օծվում է դեմքդ արցունքով:Հայրիկ, սիրելիս, սիրտս է ցավում,Երբ նկարիտ եմ կարոտով նայում:Կարծես' արցունք ես մաքրում քո ձերքերով,շոյում ես դեմքս, այտս համբուրում ու կամաց ասում«ՇԱՏ ԵՄ ԿԱՐՈՏՈՒՄ»: