Предыдущая публикация
Для пакалення, якое ведала, што такое вайна, Дзень Перамогі быў святам "са слязамі на вачах".
Бо падчас вайны і бок-пераможца прайшоў праз вялікую трагедыю. Людзі старэйшага пакалення яшчэ могуць прыгадаць, калі будуць з сабой праўдзівымі, што ў СССР 9 мая для франтавікоў быў больш днём журбы, чым ганарлівага урапатрыятычнага ўзбуджэння. Франтавікі паміналі загінулых і амаль нічога не распавядалі аб перажытым. Бо да гэтага жаху, да гэтай трагедыі не хацелася вяртацца нават у думках. "Абы не было вайны! Ніколі больш!"
Дарэчы парады ў СССР, пасля таго самага ў 1945 годзе, праводзіліся толькі тройчы ў юбілейныя гады: ў 1965-м, ў 1985-м і ў 1990-м. Ужо ў 1947 годзе Сталін зрабіў 9 мая працоўным днём, бо лічыў, што час здабываць новыя нагоды для гордасці праз працу над аднаўленнем і развіццём Краіны, а зацыкліванне на мінулых дасягненнях адымае волю да будучых...
Аднак пакаленне, якое не мае ніякага дачынення да той Перамогі і ператварыла гэтую дату на карнавальны маскарад юродзівых, само не стварыла нічога, чым магло б ганарыцца. Ўся ягоная пыхлівасць, самаўзвышэнне над іншымі народамі грунтуецца на спекуляцыі перамогамі і дасягненнямі продкаў.
І адчуванне 9 мая ў z-пакалення іншае: "Можам паўтарыць!" І паўтарылі. Толькі не подзвіг прадзедаў, а няўдалы "бліцкрыг" на Кіеў. Проста арыйскі свет перайменавалі на "русский мир", а канцэпт Трэцяга Рэйха памянялі на канцэпт Трэцяга Рыма... А па сутнасці самі сталі тымі пачварамі, з якімі ваявалі прадзеды.
Следующая публикация
Нет комментариев