Թե պիտի քեզ հեռուներում միշտ պաշտեմ, թե քեզ պիտի երազեմ, պատկերեմ, նորից ներկեմ, հիշողությանս սև ու սպիտակով գունավորեմ, ասա, կյանքն ինչի՞ս է, ինչի՞ս են աչքերս, թե քեզ հիշելիս, դրանք փակում եմ...Ինչի՞ս է լսելս, թե քեզ նույնիսկ այդպես չեմ լսի էլ...Ասա, բառերն ինչի՞ս են, տառերն ինչի՞ս են, թե դու դրանք չես իմանալու
Ես սիրում եմ թաղվել գրկում իմ հուշերի…
Հուշեր, որոնք լուռ ծամում են անունը քո:
Ես ուզում եմ անվերջ նայել այն նկարին,
Որի խորքում սիրո բույրն է դեռ սավառնում…
Ես ատում եմ հենց այսօրվա լուսաբացը,
Որովհետև իմ արևը մայր է մտել…
Ես զղջում եմ, որ արև եմ քեզ համարել,
Քանզի հիմա խարխափում եմ խավարի մեջ…
Իմ աստղային մենաշխարհում ոչ ոք չկա,
Միայն վերջին ոտնահետքդ՝ գամված սրտիս,
Ես շոյում եմ, գուրգուրում եմ այն ակամա,
Բայց խամրում է ոտնահետքդ իմ շոյանքից…
Քո լուսնաձև լռությունն է մեղմ ալիքվում,
Այն զարկում է իմ ավազոտ հոգուն, սրտին…
Եվ ճայ դարձած աչքերս թաց ցած են իջնում,
Փորձում դիպչել ալիքներիդ քնքուշ սահքին
գեղեցկուհի, բաց գինոտ քո հոգին, թող որ հարբե՛մ, թող որ խմե՛մ , հարբեցողի նման օրորամ, ա՛խ այս կյանքում քեզանով լոկ ես ապրեմ: Բաց վարդ քո կրծքերը, լոկ մեկ հպումով թող որ շոյեմ, գիշերեմ քո, հենց քո մտքում, առավոտվեմ քո աչքերում, իսկ մայրամուտս թող որ լինի քո հոգում, հավերժ հավերժ կյանքվեմ ես քո կյանքին, անվերջ պարուրվեմ քո կյանքով, անվերջ ա՛խ անվերջ չգիտեմ դառնամ քո անտես հոգուն :
Ախ, էլ ինչո՞վ, ինչու՞ ապրեմ,Երբ չպիտի սիրով հարբեմ,Երբ համբույրիս հետքը չկաՇուրթին սիրած իմ աղջկա:
Սիրուց քաղցր էլ ի՞նչ կա որ,Սիրուց քաղցր սերն է միայն,-Հասիր, ծաղկենք, իմ հեռավոր,Վարենք հանգած օջախն իմ տան:
Թե քո սերը թևեր տա ինձ,Քեզ արծվի կաթ կբերեմ,Ետ կխլես դու ինձ մահից,Թե մի գիշեր քեզ համբուրեմ:
Դու, որ ինձ չսիրես սրտանց,Էլ ո՞վ սիրե, իմ հայուհի,-Հասիր, թե իմ սերն է Աստված,Դու իմ միակ աստվածուհի...