Իսկ դու կարողանու՞մ ես սպասել․․ Գիտե՞ս, ինչպես չկոպտել սիրելիին քեզ օրերով չգրկելու համար, գիտե՞ս աշխատանքը քեզանից բարձր դասելու համար ներել, այլ կանանց չկարևորել գիտե՞ս․․․ Առանց սպասման սեր տա՛լ․․․ Գիտե՞ս․․․ Էդպիսի սերերն են իդեալականը, ու․․․ ու հենց դրանք էլ մնում են կիսատ, դրանք էլ մնում են առողջ՝ կենցաղի թույնից չմեռնողը հենց էդ սերերն են․․․ Ի՞նչ անեմ, հպարտ լինե՞մ կիսատ սերերիս համար․․․ Իսկ էդ սերերն ամենաթույլն են նաև, էլ ի՜նչ ամուր սեր, թե իդեալական չեղավ հավերժի համար, էլ ու՜ր էր սերը, որ կենցաղից պիտի թունավորվեր․․․ էդտեղ էլ ի՞նչ սեր․․․

Իսկ ո՞նց եք իմանում, որ վերջ՝ էսօրվանից իրեն եք սիրելու կամ իրեն սիրելու եք․․․ Գնվու՜մ եք․․․ Ե՛ս էլ, դու՛ էլ, ոտքերին ամենաամուրը կանգնած տղամարդն էլ, ամենահիասթափված կինն էլ․․․ Գնվում ենք, ու գնվում ենք ամենապարզունակով՝ մկաններով, գեղեցկությամբ, սիրուն բառերով, գեղեցիկ շպարով, ալիքոտ մազերից հալվում եք, տղամարդի՛կ, կանա՜յք, միթե՞ օղերից բավականին չեն հոգնում ականջները, որ սիրուն ու հեքիաթային խոսքերն էլ եք կրում ականջներին, գնվում ենք վերաբերմունքից․․․ Վերցնում ենք ու չենք տալիս կամ կիսատի կեսն ենք հազիվ տալիս․․․ Ու հարաբերություններում էլ՝ մեկը միշտ ավելի շատ է տալիս․․․ Կաթիլ-կաթի՜լ թույն են խմում հարաբերությունները, մինչև մի օր մեկը կհոգնի տալուց, մինչ մյուսը՝ ցավոք, կսկսի ինքը տալ՝ ուրիշին․․․
Մարդիկ հարմարվող էակներ են, հարմարվում են հարաբերություններին, ծույլ էլ են՝ ինչ է, թե չքայլեն աղի հետևից՝ անալի ճաշ էլ կուտեն, հարմարվել ենք․․․ Մեր մեխանիզմն էլ էդպես ստեղծվց․․․
Լավագույնն այն ստրուկի աշխատանքն է, ով չի գիտակցում իր ստրուկ լինելը․․․ Ու լավագույնն ու ստացվածն այն էակն է, ով կարծում է, թե տիեզերքի ամենաուժեղ արարածն է՝ հողի՜ց ստեղծված, ու դեռ մնացածին էլ կենդանի ու այլմոլորակային է կոչում․․․ Իսկ նրանք չեն հարմարվում, գիտե՞ք, նրանք սերն էլ են իդեալական ստեղծում, նրանք մտածում էլ են, հասկանում էլ են, ու․․․ ու, երևի մի բան էլ քեզանից խաղաղ են ապրում՝ խղճները մաքուր են քնում․․․