Նա գնաց ,լոկ իմ անտարբերությունից ,սակայն նա չէր էլ պատկերացնում ,որ այդ անհիմն անտարբերության տակ կար ոռնացող մի կարոտ ,որը զոռով էի ատամներով պահում ,որ դուրս չթռչեր.....
նա գնաց ,չնկատելով անգամ քմծիծաղիս տակ պահված սերս ,գնաց այդպես էլ չնկատելով ,որ այս դիմակահանդեսի խորին լռության տակ ,կան հազարավոր ,գուցե և ավելի քան լռությունը ,կան խոսքեր ,որոնք այնքան կուզեի գրկեր նրա ականջնները ,հասներ սրտին ........
Գնաց այդպեսել չհասկանալով ,որ անատբեր այս հրեշի մեջ ,դեռ կա նա ,ու դեռ ապրում է .......
Ու այդպես էլ նրան հավատացրի թե մոռացել եմ ,բայց ես ինքս չհավատացի ,ու դիմակահանդեսը վերածվեց նորից մենակության ,իսկ անտարբեր հայացքս թեքվեց դեպի դուռը `որտեղ աչքերս ամեն կերպ փորձում էին գտնել նրան ,
Նա ուզում է, որպեսզի մնանք ընկերներ: Իսկ ինձ մնում է միայն փոխել սերը ընկերությամբ, կամ անհետանալ նրա կյանքից առհավետ: Ես ընտրում եմ երկրորդը: Ինչու՞: Որովհետև այդպես էլ պետք է լինի… Հնարավոր չէ բնակվել ամբողջովին այրված և ածխացած տանը:
-Ոչ, – արագ ասաց տղան.- միայն ոչ դա: Մնալ ընկերնե՞ր: Աճեցնել փոքրիկ բանջարանո՞ց զգացմունքների հանգած լավայի վրա: Ոչ, դա իմ և քո համար չէ: Այդպես պատահում է միայն փոքրկի ինտրիգներից հետո՝ այն էլ հիմնականում դա բավական կեղծ է լինում: Սերը չեն կեղտոտում ընկերությամբ: Վերջ, ուրեմն վերջ:
Զղջումը աշխարհում ամենաանօգուտ բանն է:Մարդ ոչինչ չի կարող վերադարձնել, դա անհնար է:Ոչինչ առհասարակ հնարավոր չէ շտկել:Այլապես մենք բոլորս սրբեր կլինեինք: