Էսօր գնացել էի մեր ազատամարտիկների մոտ, զորակցելու.... չգիտեմ թե ինչքանով իմ գնալը օգուտ կտա իրենց, բայց հաստատ կարող եմ ասել,որ միշտ իրենց կողքին եմ լինելու այս պայքարում... Մի տեսակ համ հպարտանում էի էս մարդկանցով, համ ինքս ամաչում էի, համ էլ խղճում էի... Գիտեմ, իրենց պետք չի խղճալ, իրենք պայքարող, կռվող, չհանձնվող տեսակ են, պետք է խղճալ բոլոր նրանց, ովքեր տեսնում են այս մարդկանց վիճակը, քաջ գիտակցում են այս մարդկանց խնդիրները, բայց ոչ մի քայլ չեն ձեռնարկում դրանք լուծելու համար...Հպարտ էի,որովհետև նրանց հայրենակիցն եմ, որովհետև հնարավորություն ունեցա կանգնել նրանց կողքին ու իրենց պայքարում իմ չնչին մասնակցությունը ունեցա...իսկ ամաչում էի այն պատճառով, որ գիտակցում էի, որ իրենցից առաջ իմ,