მე მკიდიხარ შენ–მკიდიხარ მთელი ჩემი არსებით, რადგან არასოდეს გყვარებივარ, რადგან შენ გააქრე ყველაზე წმინდა ჩემში, რადგან სინამდვილეში, არც არასოდეს გიარსებია–ყოველთვის ჩემი მოგონილი იყავი და იძულებულს მხდიდი იმ არარეალურ სამყაროში მეცხოვრა ამდენი წელი….
სიამაყე?.....სწორედ სიამაყემ დაუსვა წერტილი ბევრ გულწრფელ გრძნობას და უანგარო ურთიერთობას. ანგრევს იმას, რის აშენებასაც დიდი დრო სჭირდება. ნუთუ ესაა ცხოვრება? როცა ერთმანეთს სიამაყით შეპყრობილები ვეჯიბრებით, ვინ უფრო მეტ ტკივილს მიაყენებს მეორეს. ბოლოს კი, მარტო დარჩენილები ბალიშებს ცრემლებით ვასველებთ რომ ჩვენთვის ყველაზე ძვირფას ადამიანს გული ვატკინეთ, იმის ნაცვლად რომ მისთვის გაგვეგო, ჩავხუტებოდით, გვენუგეშებინა და გული გაგვეთბო, რადგან სიამაყემ გვძლია. სიამაყე ესაა ჩვენი ოცნებების სასაფლაოზე აღმართული მდგარე ხარისხის ძეგლი, რომელიც გვაჩვენებს რამდენად არარაობანი ვართ ადამიანები.