Искать в толпе знакомые глаза,
Мечтать о счастье, думать о весне,
Направить взор к далеким небесам
И улыбнуться звездам и луне.
Встречать рассвет и провожать закат,
Сбивать росу с молоденькой травы,
Вдыхать свободы тонкий аромат
И слушать, слушать шорохи листвы.
Брать краски, кисть и чисто - белый холст
И рисовать сиреневую даль,
Поднять за чувства искренние тост,
Изгнать из сердца горесть и печаль.
Смотреть в живое зеркало воды
И видеть отраженье прежних дней,
Срывать в полях ажурные цветы
И вслед лететь за стаей лебедей.
Пуститься вскачь на белом скакуне,
Нестись вперед, просторы бороздя
И знать, что там в далекой стороне
Навеки не устанут ждать тебя.
А если дождь весенний моросит,
Не прятаться и не корить судьбу,
А выбежать навстречу и ловить
Серебряные капли налету.
Мечтать, любить, надеяться, скучать,
Смеяться, плакать, думать и грустить,
Бежать, творить, вздыхать и вспоминать,
Стремиться, верить, ждать и просто жить!

​Мария Бердникова

Если женщина умная, —

Всем интересно с ней.

Если женщина шумная, —

С ней всегда веселей.

Бывает женщина свободная, —

Птицей парит на ветру.

Бывает женщина холодная, —

С ней хорошо в жару.

Бывают женщины сильные, —

Таким не страшна беда.

Бывают женщины стильные, —

По моде одеты всегда.

Бывают женщины… лёгкие, —

Их можно носить на руках.

Бывают женщины… тяжёлые, —

Их нужно носить на руках!

Бывают женщины страстные, —

От них в груди горячо.

Бывают женщины разные, —

Их любят за что-то еще.

Бывают женщины успешные, —

Их любят за их успех.

А бывают родные женщины —
Мнацакан Геворгян​

ԵԿԵՔ ԱՅՍOՐ ՓԱԿԵՆՔ ԷՋԸ,

ՄԵՐ ՎԱՏ ՈՒ ՆԵՂ OՐԵՐԻ,

ԵԿԵՔ Ա3ՍOՐ ԲԱՑԵՆՔ ԷՋԸ,

ԽԵՆԹ ԵՐՋԱՆԻԿ ՊԱՀԵՐԻ:

ԵԿԵՔ ԱՅՍՕՐ ՍԻՐԵՆՔ ՄԻՄԻԱՆՑ,

ՈՒ ԹՈՂ ԿՈՐՉԻ ՉԱՐԸ ԱՆԴԱՐՑ

ԹՈՂԵՆՔ ՀԵՌՎՈՒՄ ԱՆՎԵՐԱԴԱՐՑ,

ՎԱՏ ՀՈՒՇԵՐԸ ՄՇՈՒՇ ԴԱՐՑԱԾ

ԵԿԵՔ ԱՅՍՕՐ ԺՊՏԱՆՔ ԻՐԱՐ,

ՈՒ ԹՈՂ ՑՆԾԱ ԱՇԽԱՐՀՆ ԱՐԱՐ,

ՓՇՐԵՆՔ ՍԱՌՈՒՅՑԸ ՍԱՌԱԾ ՍՐՏԵՐԻ,

ՄԱՔՐԵՆՔ ԱՐՑՈՒՆՔԸ ԹԱԽԾՈՏ ԱՉՔԵՐԻ

ԵԿԵՔ ԱՅՍՕՐ ՊԱՐԶԱՊԵՍ ԱՊՐԵՆՔ,

ՉՍՏԵՆՔ,ՉԱՆԻԾԵՆՔ,ՉՓՇՐԵՆՔ-ՉԱՏԵՆՔ

ՄԵՐ ԲԱԽՏՆ ՈՒ ԿՅԱՆՔԸ ՉԴԱՏԱՊԱՐՏԵՆՔ,

Ին​չու կողքիս չես....Ինչու ես բացակա կյանքիցս...այն էլ երկար ժամանակով...Ինչու չես գալիս..Ինչու ես ինձ զրկել քո ներկայությունից,ձեռքդ բռնելու,քեզ ամուր գրկելու հաճույքից...Ինչու
ամեն անգամ մենակ մնալուց,մի քիչ տխրելուց` մեռնելու չափ զգում եմ
կարիքդ...Ուղղակի ուզում եմ հետս լինես,որ ինձ լիարժեք
համարեմ...Ժպտալուց`անկեղծ ժպտամ...Շնչելուց`քեզ հետ շնչեմ...Ապրելուց`քեզնով ապրեմ...Ուրիշ ոչինչ չեմ ուզում...Միայն քո լինելն ու քեզնով կյանքս իմաստավորելն եմ ուզում...
 

***  ***  ***

Դու կաս... երազներումս ես...մտքումս... առօրյայում...

Ու դրանից բացի ես բան չեմ ուզում...

Սիրում ես, գրկում, համբուրում....

Ու դրանից առավել բան էլ չեմ երազում...

Ինձ մի ժպիտով կյա՜նք ես պարգևում...

Ու այդ  ժպիտը ես ոչ մի բանի հետ փոխել չեմ ուզում...

Հիմա ուզում եմ միայն կողքիդ լինեմ,

տվածդ երջանկությանս համար քեզ արժանի փոխհատուցեմ.

Хочу тебя… увидеть молча…
Хочу тебя… поцеловать,
Хочу молчать и в то же время,
Хочу тебе я рассказать…
Как я хочу в объятиях нежных
Уснуть вечернею порой,
Хочу чтоб ночь была безбрежной
Как и моя к тебе любовь.
Хочу почувствовать я ласку,
Хочу понять как любишь ты,
Хочу я вновь увидеть сказку
В которой нет ни ссор, ни лжи.
Хочу обнять тебя, любимая
И тихо, нежно прошептать…
Что только ты мне нужна, милая…
Я не хочу тебя терять!

Искусство обнимать словами душу,

Сдвигать спектрально временные ставни,

Мирить небесный океан и сушу,

Где сила с верой встретились случайно.

Случайно ли движение энергий,

В раскате грома, освещеньем молний,

Рождение из недр души элегий?...

Все не случайно, потому что помним

Как где-то раньше, дальше чем рожденье,

Звенела мысль ушедшего поэта:

«Когда придет к тебе твое рожденье,

Не потеряй, прошу, свой Лучик Света!»
***  ***  ***

ԿԱՐԾՈՒՄ ԵՄ

Ես կարծում եմ. երբ խոր վերքից

Մարդ ժպտում է համառությամբ,

Այդ ժպիտը վերջ ի վերջո

Փոխարկվում է ծամածռության...

Ես կարծում եմ. երբ որ ջուրը

Վարարում է, ելնում ափից,

Թույլտըվություն չի վերցընում

Իրեն հսկող նեղ քարափից...

Ես կարծում եմ. պաղն ավելի

Լավ ես զգում ամռան շոգին,

Դողն ավելի լավ ես զգում

Ձմռան բքին...

Հողն ավելի լավ ես զգում

Այն ժամանակ,

Երբ նա հանկարծ տատանվում է

Քո ոտքի տակ.

Սիրել այնքան,

Որ մոռանալ ցավի համար պատճառ դարձած վայրկյանները…

Լռել այնժամ, երբ մտքերը դուրս են գալիս սահմաններից,

Ու վիրավոր սրտի ստեղծած օդն են շնչում լուռ վերքերը…

Այնքան սիրել, որ դեն նետել կեղծիքները,

Հավատա ինձ, դա կարող են ոչ բոլորը, ոչ ամենը…

Հպվել դեմքին` համբուրելով նուրբ շուրթերը ու մոռանալ,

Որ աշխարհում մեզնից բացի այլ բան էլ կա…

Թեկուզ մարդիկ…

Թեկուզ աշխարհ…

***  ***  ***

Իրար մոտիկ, մոտ մեկ մեկու,

Մոտ սրտերին մեր երկուսի…

Իրար համար, միմյանց հասու,

Դու` իմ սրտում, ես` տիրուհին քո մտքերի,

Դու իմ կյանքի առավոտին լույս ես տալիս,

Կեսօրին էլ քո արևն է դեմքս շոյում,

Հենց քո, հենց քո լուսնի ներքո գիշերները իմ աչքերին քուն է գալիս,

Որ երազում, ինձնից անկախ, բայց և այնքան շատ ցանկալի

ՔԵԶ եմ տեսնում, իմ պաշտելի, իմ լույս էակ…

Անսպասելի…

Այնքան սպասված, որ ակամա

Ետ նայելով ես ժպտում եմ.

Դու ոնց եկար. հաստատելով, որ “սեր” բառը գոյական չէ,

Եվ “սիրել”-ը բայ չէ միայն…

Ու հիմա ես, ինչպես և դու,

Գիտեմ լույսից հեքիաթ հյուսել…

Իմ հեքիաթը` քո անունով…

Իմ անունը` քո հեքիաթին…

***  ***  ***

Դժբախտի միակ հարստությունը`

Հույսն է բովանդակ…

Սիրո ժխտված առասպելի պես

Դու մարմին առար հանկարծ հույսերից

Ու լուսաբացի ղողանջումով պարզ

Իջար հոգուս մութ աղոթարանին,

Ինչպես անձրև չհայտագրված

Ծարավից ճաքած հողի շուրթերին:

Գիտեմ սիրելիս մեծ սպասումի

Անհայտությունն է ձգված մեր միջև,

Բայց ես անցել եմ այն մաքառումով

Եւ հիմա սրտիդ փակ դուռն եմ բախում,

Թանձր կարոտս ձուլվել է օդում

Եւ արքայական հանդարտությամբ վեհ

Ելնում է դանդաղ մայրամուտն ի վեր,

Որ մարգարտաշաղ առավոտի հետ

Ցողվի շուրթերիդ մեղմիկ շոյանքով,

Լույսի հետ փարվի հոգնած կոպերիդ,

Ու արձագանքվի ղողանջով նորոգ

Կոճկված հոգուդ տաճարում ավեր

Սիրո  եռաբառ պատարագը նույն,

Որ մասունքվել է դարերը ի վեր

Բոլոր սիրահար շուրթերին դողդոջ:

Բարի առավոտ …Բարի լույս իմ սեր…,

Արթնացիր դու էլ,ես սիրում եմ քեզ...

Այս անխափան, անխախտելի,

Այս ցավեցնող լռության մեջ,

Այս լռության կուրության մեջ,

Չսափրված այս կեղտերի`

Էությունով մի թանկ շունչ կա.

Դա իմ սերն է:

Անվերջ այս ձգձգվող օտարության,

Այս` արդեն քար ծակեցնող խոնավության,

Այս ամենից լուռ փախուստիտ մեջ

Չսպառվող երևույթ է պատսպարվել,

Որ չծախսես, չփոխանակերս,

Որ չկորցնես պատահաբար.

Դա իմ սերն է:

Քո ստերից, քո անձրևից ու քո ծխից,

Ինձ` քեզ հիշեցնող թաց պատկերից,

Ինձ մնացած քո էությունից,

Անվերջության վերջը դնող,

Քեզանից էլ սեր չսպասող

Մի արբեցում է միայն մնացել.

Դա իմ սերն է:

Վերջ սիրելիս:

Թե կարող ես խաղալ, խաղա':

Արդեն բաց են իմ թղթերը:

Տես չպարտվես միայն:

Անկեղծության տակ

Հաղթանակն եմ իմ թաքցրել:

Ժպիտներով կարող եմ քեզ

Իմ այս խաղից անգամ շեղել:

Թե կարող ես`

Համաձայն եմ քեզ պարտվել:

Այս անխափան, անխախտելի,

Այս ցավեցնող լռության մեջ,

Այս լռության կուրության մեջ,

Չսափրված այս կեղտերի`

Էությունով մի թանկ շունչ կա.

Դա իմ սերն է:

Անվերջ այս ձգձգվող օտարության,

Այս` արդեն քար ծակեցնող խոնավության,

Այս ամենից լուռ փախուստիտ մեջ

Չսպառվող երևույթ է պատսպարվել,

Որ չծախսես, չփոխանակերս,

Որ չկորցնես պատահաբար.

Դա իմ սերն է:

Քո ստերից, քո անձրևից ու քո ծխից,

Ինձ` քեզ հիշեցնող թաց պատկերից,

Ինձ մնացած քո էությունից,

Անվերջության վերջը դնող,

Քեզանից էլ սեր չսպասող

Մի արբեցում է միայն մնացել.

Դա իմ սերն է:

Վերջ սիրելիս:

Թե կարող ես խաղալ, խաղա':

Արդեն բաց են իմ թղթերը:

Տես չպարտվես միայն:

Անկեղծության տակ

Հաղթանակն եմ իմ թաքցրել:

Ժպիտներով կարող եմ քեզ

Իմ այս խաղից անգամ շեղել:

Թե կարող ես`

Համաձայն եմ քեզ պարտվել:

ՀԵՂԻՆԱԿ ԷԴՎԱՐԴ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆ
ԱՂՈԹՔ ԱՌ ԱՍՏՎԱԾ /ՍՈՒՐԲ ԾՆԴՅԱՆ ՏՈՆԵՐԻ ԱՌԻԹՈՎ/
ՀԱՏՎԱԾ «ԱՂՈԹՔ ՓՐԿՈՒԹՅԱՆ» ՊՈԵՄԻՑ

ԱՍՏՎԱ՛Ծ,
ՓՐԿՈՒԹՅԱՆ ՀՈՒՅՍԻ ՀԱՎԱՏՔՈՎ ԽՈՐԻՆ,
ԴԻՄԵՑԻ ԵՍ ՔԵԶ, ՔԵԶ ԱՂԱՉԵՑԻ
ԻՄ Ա Զ Գ Ի ՀՈԳՈՒՑ ԵԼՆՈՂ ՃԻՉԵՐՈՎ, ԲԱՅՑ ՔԻՉ Է ԷԼԻ,
ՔԵԶ ՀԵՏ ԽՈՍԵԼՈՒ ՄՏԵՐՄԻԿ ՏԵՆՉԸ ՏԱՐԱԾՎԵՑ ԲՈՑՈՎ
ՈՂՋԱԿԻԶԵԼՈՎ ՄԱՐԴ - ՄԱՍԸ ՀՈՂՈՏ,
ԹՈՂՆԵԼՈՎ ՄԻԱՅՆ
ՀԱՌԱՉԱՆՔ ԹԱՔՈՒՆ ՈՒ ՎԱԶՈՂ ԲԱՂՁԱՆՔ
ԴԵՊԻ ԱՍՏՂԱՅԻՆ ԼՈՒՅՍԴ ԿԵՆՍԱՏՈՒ,
ԴԵՊԻ ՔՈ ՀՈԳԻՆ,
ՈՐՈՎ ԵՍ ԿՐԿԻՆ ՈՒ ԹևԱԾԵԼՈՎ՝
ԿՓՈՐՁԵՄ ԴԵՊԻ ՇՈՂԵՐԴ ԹՌՉԵԼ՝
ԵՐԿԱՅՆԱԲԱՐՈ ՈՒ ՏԻՐԱԿԱՆ ԿԱՄՔԻՑԴ ԵԼՆԵԼՈՎ, ԱՐՓԻԱՀԱՄ ՏԵՐ,
ԹԵԼԱԴՐԻ՛Ր ՆՐԲԱԴՐՈՒՅԹ
ՈԳԵՂԵՆ ԿԱՄՔԴ ՀՈԳՎՈՒՅՍ ՇՈՒՐԹԵՐՈՎ,
ՊԱՏՐԱՍՏ ԵՄ ՀԱՎԵՐԺ ԾԱՌԱ ԼԻՆԵԼ ՔԵԶ,
ԻՆՉՊԵՍ ՄԻ ԳՐԻՉ՝
ՊԱՏՐԱՍՏ ՀՊՎԵԼՈՒ ԲԱԲԱԽՈՂ ԾԱՅՐԻՆ
ՔՈ ՍՈՒՐԲ ՄԱՏՆԵՐԻ:
ՏՈՒ՛Ր ԽՈՍՔԴ, ՀՐԱ՛ԿՆ ԱՐՓԻԱԳԱԼՈՒՍՏ,
ՏՈՒ՛Ր ԽՈՍՔԴ ՄԱՐԴԿԱՆՑ,
ՆՈՐԵՆ ՄԵՂԱՎՈՐ,
ԱՆՎԵՐՋ ԱՆԻԾՎԱԾ ԻՐԵՆՔ ԻՐԵՆՑ ԿՈՂՄԻՑ,
ԵՐԻՑՍ ԱՐԴԱՐ ԻՄ ԵՐԿԱՅՆԱԽՈ՜Հ, ԵՐԻՑՍ ԱՆՀԵՂԼԻ՛,
ՈՐ ՀԱՅԿԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ
ՇԵՇՏՎԱԾ ԲԱՌԵՐԻ ԱՐՁԱԳԱՆՔԻ ՄԵՋ,
ԱՆՄԱՀ ՆԱՐԵԿԻՑ ՑԱՅՍՕՐ ՀԱՍԱԾ
ԱՐՅԱՆ ԳԵՆԵՐՈՎ ԱՆՏԵՍԱՆԵԼԻ,
ՔԵԶ ԿՐԿԻՆ
ՄԵԾ ՄԵԾԱՐԱՆՔՈՎ ԴԻՄՈՒՄ ԵՄ, Հ Ի Ս ՈՒ՜Ս,
ՓՐԿԻ՛Ր ՄԵՐ ՀՈԳԻՆ ԱՆՇԵՋ ԳԵՀԵՆԻՑ
ԱՅՍ ՓՈԹՈՐԿԱԾԻՆ…
ՈՐ ԴԺՈԽԱՅԻՆ ԱՀԵՂ ՇԱՌԱՉԻՆ ՄԻ ՊԱՀ ՄԻԱՑԱՆ
ՄԵՐ ԼԱԼԱՀԱՌԱՉ ԿՐԾՔԵՐԻՑ ԾՆՎԱԾ ՈՂԲՆ ԱՂԻՈՂՈՐՄ,
ՈՐԻ ՍՐՏԱԿԵԶՈՒԹՅԱՄԲ ԵՐԿԻՐԸ ՊԱՏՌՎԵՑ,
ՀԱՄԲԱՐՁՎԵՑ ԵՐԿԻՆՔ
ԴԱՏԱՊԱՐՏՆԵՐԻ ՎԵՐՋԻՆ ՈՒ ԱՂԵԿԵԶ
ԿՈԾԸ ՍԱՀՄՌԿԵԼԻ...
ՏՈՒ՛Ր ԽՈՍՔԴ ՄԱՐԴԿԱՆՑ ՀՈԳՎՈՒՅՍ ԲԵՐԱՆՈՎ,
Ո՛Վ, ԵՐԿՐԱՐԱՐ, ՀԱՎԻՏՅԱՆ ՀԶՈՐ, Օ՜Հ, ԳԵՐԱՏԵՍԻԼ:
ՏՈՒ՛Ր ԳՈՐԾԴ ՄԱՐԴԿԱՆՑ,
ԵՍ ՉԵՄ ՊԱՀԱՆՋՈՒՄ ԱՐՅՈՒՆԱՄՐՐԻԿ,
ԿԲԱՎԱՐԱՐՎԵՄ ԱՆՄԵՂ ԶՈՀԵՐԻ
ՀՈԳՈՒ ՀԱՆԳՍՏՅԱՆ ԽՈՍՏՄԱՄԲ ՔՈ ԼՌԻԿ...
ՏՈՒ՛Ր ԱՄԵՆԱԳՈՐՈՎ ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅԱՆ ՆՎԱԶ ՄԻ ՀԱՏԻԿ,
Ո՛Վ ԼԻԱԼՈՒՍԻՆ,
ՈՐ ՅԱԹԱՂԱՆԱՁԵՎ ԿԻՍԱԼՈՒՍԻՆԸ
ՉԴԱՐՁՆԵՆ ՍՐԱԾԱՅՐ ԵՂԵՌՆԱԳՈՐԾԻՔ՝
ՉՍԱՐՔԵՆ ՍՊԱՆԴ, ՉՔԱՆԴԵՆ ԲՈՒՅՆԸ ԺՐԱՋԱՆ ՄԵՂՎԻԴ,
ՈՐԻՆ ՎԱՂՈՒՑ
ՄԻԱՅՆ ԵԹԵՐՆ Է ՃԱՆԱՊԱՐՀ ԹՈՂՆՎԱԾ
ՔԵԶ՝ ՄԵԾԱԳՈՒԹԻԴ ՀԵՏ ՀԱՂՈՐԴԱԿՑՎԵԼՈՒ,
ՈՒ ԹԵ ՀՆԱՐ ԼԻՆԻ, ԱՅՆ ԷԼ ԿԽԼԵՆ,
ԲԱՂՁԱՏԵՆՉՎԱԾ ԻՄ ՄՏԵՐԻՄ,
ՈՐ ՀՈԳՈՒ ՁԱՅՆԵՐՆ ԷԼ ՀԱՎԵՐԺ ՄԱՐԵՆ...
ԻՍԿ ԼԻԱԼՈՒՍԻՆԸ ՍՈՒՐ ԾԱՅՐԵՐ ՉՈՒՆԻ...
ԵՎ ՏԱՐԱԾՔՈՒՄ ՀԱՅՐԵՆԱԿԱՆ ՏԱՆ
ԿԱՆ ՄԱՐԴԱՏՅԱՑՆԵՐ ՈՒ ԱՆԱՍՏՎԱԾՆԵՐ,
ՈՐ ԹՇՆԱՄՈՒ ՊԵՍ ԿԵՌ ՅԱԹԱՂԱՆՆԵՐՈՎ
ՆԵՐՍԻՑ ԿՏՐԱՏՈՒՄ
ՑԱՎԱՏԱՆՋ ԱԶԳԻՍ ՀՍԿԱ ՄԱՐՄԻՆՆ ԵՆ ԾՎԱՏՈՒՄ,
Օ՜Հ, ԱՄԵՆԱՏԵՍ,
ԽՈՍՔԻՍ ՀՈՒՆԴԵՐՈՎ ԿՑԱՆԿԱՆԱՅԻ ՆՐԱՆՑ ԹՐԱՏԵԼ...
ՈՒ ՔԻ՞Չ ԷՐ ԵՐԿՐԱՇԱՐԺ, ԿՌԻՎՆ ԱՆՀԱՅՏԱՐԱՐ
ՀԻՄԱ ԷԼ ԱՆՏԵՍ, ԱՇԽԱՐՀՍ ՀՈՇՈՏՈՂ
ԲԻՐՏ Դ Ր Ա Մ Ա Ց Ա Վ...
ՈՒ ԷԼԻ ԳՐԿԱԾ ՍՐԻ ՓՈԽԱՐԵՆ ՔԱՆՔԱՐՆԵՐՆ ԱԶԳԻՍ,
ՔԵԶ՝ ԵՐԿՆԱԶԱՐՄ
ԵԹԵՐԱՄԻՋՈՎ, ԱՂՈԹՔԻՍ ՀՈՍՔՆ ԵՄ ՈՒՂՂԱԴՐՈՒՄ,
ԾՆԿՈՒՄ ԱՐևԱԴԵՂՁՈՒՆ ԱՄՐՈՑԻԴ ԱՌԱՋ՝
ՊԱՂԱՏԱՆՔՆԵՐՈՎ ՀԱՎԱՏԱՐՄԱՑԱԾ,
ԱՆԵՐևՈՒՅԹ ՇՇՈՒԿԴ ՈՐՍԱԼՈՎ,
ԱՉՔԵՐԻՑ ԹԱՓՎՈՂ
ԱՆԿԱՐԾՐ ՋՐՈՎ ՄԱՐԳԱՐՏԱՇԱՂԱԽ, ԱՂԱՉԱԳՈՀԱՐ,
ՀԵՏԱՄՏՈՒՄ ԵՄ ՔԵԶ՝ ԱՄԵՆԱՇՆՈ՛ՐՀ,
ԻՆՉՊԵՍ ԵՐԿՐԱՅԻՆ ԱՆԵՂԾ ԹԻԿՆԱՊԱՀ
ՈՒ ԳՈՒԹԴ ՀԱՅՑՈՒՄ ԿՐԿԻՆ ՈՒ ԱՆՎԵՐՋ,
ՀԱ՛ՅՐ ԻՄ ԵՐԿՆԱՅԻՆ, ՓՐԿԻ՛Ր ՄԵԶ: ԱՄԵ՛Ն:

Հեղինակային իրավունքները
պաշտպանված են

 ԼԻՆԵԼ Թե ՈՉ

Այս ուղղանկյուն փակ սենյակում

Ես չեմ գտնում փոքրիկ անկյուն,

Որ բանտարկվել կարողանամ,

Հոգուս դռներն փակեմ ամուր,

Ներս չթողնեմ տառապանքին,

Որ բեկում է ինձ մասերի

Անզորության բութ մամլիչով:

Ու քայլում եմ բազմապատկված

Այս անանկյուն անհուսության

Շրջանաձև պարագծով,

Համլետի պես…

Ու  չեմ խոսում լերկ գանգի հետ

Այս անմարմին ստվերների

Բարբաջանքն է ինձ ծվատում,

Որ փորձում են ինձ համոզել

Հեռու ես դու…

Չեմ մտածում քեզնից հեռու

Լինել թե ոչ,

Մեղսաշաղախ  հաճույքներում

Կմախքացած անդեմ կյանքի

Աղտակորուստ ճիրաններից

Երազներս եմ փրկել փորձում,

Չէ որ քեզնից ինձ մնաց լոկ

Տաք հուշերը սիրատոչոր,

Որ ափերիս հեծկլտանքում

Ճաքճքել են

Ինչպես շուրթին պատուհանիս

Սպասումս քեզ անրջող:

Ինչ որ մի ցավ

Դատարկ  ներսն է իմ ճանկռոտում

​Сона П​