Եվ մինչ մենք նվնվում էնք`

կյանքի մանր վշտերի պատճառով,
ինչպիսիք են վատ եղանակը,
կոտրված կոճակը...
Ինչ-որ մեկի .
« ախտորոշումը բուժելի չէ»,
«մենք ժամանակ չունեինք նրան փրկելու»
Մինչ մենք տրտնջում էնք`
Ճակատագրի վրա,
Առավոտյան սուրճի պատճառով,
որը թափվել էր,
բոլորովին նոր վերնաշապիկի վրա,
ինչ-որ մեկն այսօր`
մահացավ ավիավթարից։
Մինչ դուք հպարտ`
ապուշի պես լռում էիք,
ինչ-որ մեկն իսկապես `
սիրում էր ձեզև սպասում էր ձեր զանգին:
Մենք անիծեցինք
ու խեղդեցինք ցավը թունդ վիսկիով,
Սիրում էինք խոսել`
հուսահատության,
խավարի ու դժոխքի մասին,
Մոռանալով որ իրականում
դժոխքն այն է,որ չճանաչես անգամամենամտերիմներին երեսից։
Մենք տխուր էինք,
Որ սխալ մարդիկ մեզ `
սեր խոստովանեցին,
խոսեցին այն ցավի մասին,
որի մասին ոչ մի անիծյալ բան չգիտեիր։
Որտեղ ցավն ապրում էր հիվանդանոցի մոխրագույն պատերի մեջ,
խողովակների պես ամբողջ մարմնի վրա։
Մենք կարծում էինք,
որ վիշտը վատ գնահատական է,
սիրային դրամայում.
Վիշտը` աշխարհի անարդարությունն
ու ներսի դատարկությունն է։
Մենք սիրում էինք խոսելէ
հուսահատության,խավարի
ու դատարկության մասին,
հանգստյան օրերին,
տրտնջալ կյանքի մասին,
Դնելով ցավը` սառցե սալիկի վրա,
Դա նման է սիրել մեռելներին`
ավելի շատն է,
քան բոլոր ողջերին։