Представьте, что вам 90 лет. Вы, лежите в тёплой кровати и в любой момент, может прийти тот самый день, когда вас не станет

В старости, люди очень часто задумываются о жизни. Они думают об этом почти каждый день

Вспоминают о том, кого они любили, с кем общались, где им было хорошо. Особенно вспоминают о тех возможностях, которые им когда-то предоставлялись, но они из-за страха побоялись ими воспользоваться

Вы лежите, и вдруг, внезапно, появляется машина времени

Вы садитесь в эту машину времени, и она переносит вас сюда, да-да сюда, вам теперь не 90 лет, а столько, сколько вам есть и вы читаете этот пост

Вам дали второй шанс: теперь всё, что вы не успели - реализовать

У вас появилась ещё одна возможность сделать действительно что-то полезное и интересное, потому что вы уже знаете, что в старости вам будет скучно и лучше вспоминать о том, что вы пытались что-то сделать или сделали, чем думать о том, что из-за какого-то страха, вы просто выбросили свою возможность

Это элементарная математика: если взять за условие тот факт, что когда-то все мы уйдём из этой жизни, то цена страху - 0

Помните, страх живёт за счёт вас, именно вы наполняете его смыслом и делаете значимым

Если вы ещё действительно что-то можете сделать - делайте

Если вы ещё что-то кому-то не сказали - говорите, потом времени у вас не будет

Цените то, что у вас сейчас есть...

Տարեց տղամարդն ու իր 25-ամյա որդին մտնում են գնացքի վագոն և զբաղեցնում իրենց տեղերը: Տղան նստում է լուսամուտի մոտ: Երբ գնացքը շարժվում է, նա դուրս է հանում ձեռքը պատուհանից, որպեսզի զգա օդի շփումը և հանկարծ հիացած բացականչում. – Հայրիկ, տեսնում ես, բոլոր ծառերը ետ են շարժվո՛ւմ: Հայրը որպես պատասխան ժպտում է: Երիտասարդի կողքը նստած էր ամուսնական մի զույգ: Նրանք մի փոքր զարմացած էին, որ 25-ամյա տղամարդը իրեն պահում է փոքր երեխայի պես: Հանկարծ տղան կրկին հիացմունքով բացականչում է. - Հայրիկ, տեսնում ես` լիճն ու կենդանիները… իսկ ամպերը… դրանք շարժվում են գնացքի հե՛տ: Զույգը զարմացած հետևում էր երիտասարդի տարօրինակ պահվածքին, որում հայրը, թվում էր` ոչ մի տարօրինակ բան չի տեսնում: Սկսեց անձրև տեղալ և անձրևի կաթիլները հպվեցին տղայի ձեռքին: Դրանից նա կրկին փայլեց ուրախությունից և փակեց աչքերը, ապա բացականչեց. – Հայրիկ, անձրև է գալիս, ջուրն ինձ է կպնում: Տեսնո՞ւմ ես, հայրիկ: Փորձելով ինչ-որ բանով օգնել` երիտասարդի մոտ նստած զույգը հարցնում է տղայի հորը. – Ինչո՞ւ դուք չեք տանում ձեր որդուն ինչ-որ բժշկական կենտրոն` խորհրդակցության: Տարեց տղամարդը պատասխանում է. – Մենք հենց նոր այդպիսի բժշկական կենտրոնից ենք գալիս: Այսօր, կյանքում առաջին անգամ, իմ տղան տեսողություն է ձեռք բերել...

Մայիսի 25...
Վաղը նրա ծննդյան օրն էր: Որոշել էին հանդիպել սրճարանում:
Մայիսի 26...
Նա չեկավ...
Մայիսի 27...
Տղան առավոտյան եկավ: Սկսեց ծխել ու ինչ-որ բաներ ասել, արդարանալ, բայց աղջիկն արդեն չէր լսում:
...անցավ 2 ամիս: Տղան այդպես էլ ոչ մի անգամ չեկավ... Աղջիկն ընկերուհու հետ գնացել էր սրճարան. զրուցում էին տարբեր թեմաներից, երբ հանկարծ ըկերուին ասաց.
- Գիտե՞ս... նա ամուսնացել է...
Աղջիկը շշուկով հարցրեց.
-Ե՞րբ...
-Մայիսի 26-ին:

Աշուն էր...
Անձրև էր գալիս... Հանկարծ հնչեց հեռախոսի զանգը.
-Ալո',_ ասաց աղջիկը:
-Բարև', ինչպե՞ս են գործերդ:
...ԴԱ ՆԱ ԷՐ...
- Հրաշալի..ինչու՞ չասացիր, որ ամուսնացել ես:
-Ինչու՞ ես քեզ պետք է ինչ-որ բան ասեի:
-Այդ դեպքում ինչու՞ ես զանգել:
- ... որպեսզի քեզ սա ասեմ. ես երջանիկ եմ, որ ամուսնացա կնոջս, այլ ոչ թե քեզ հետ:

Անցավ 5 տարի...
Գարուն էր... Առավոտ էր... Պատուհանից լսվում էր թռչունների երգը...Աղջիկն արթնացավ հեռախոսի զանգից.
-Ալո'...
-Բարև'... ես եմ (աղջիկը ճանաչես նրա ձայնը):
-Բարև', ի՞նչ ես ուզում:
-Ես հասկացա, որ սխալ եմ գործել... ես ուզում եմ որ վերադառնաս... մի բան ասա, խնդրու'մ եմ, մի' լռիր:
-Ես երջանիկ եմ, որ դու այն ժամանակ ամուսնացար նրա, այլ ոչ թե ինձ հետ...,_ ասաց աղջիկն ու դրես լսափողը... շրջվեց ամուսնու կողմն ու գլուխը դրեց նրա ուսին: Ամուսինը համբուրեց նրան ու հարցրեց.
-Ո՞վ էր...
-...պարզապես սխալվել էին:

Звонок мобильного разорвал тишину. Он взглянул на экран-ее номер. Вздохнув полной грудью, он ответил на звонок. -Алло- в трубке раздавалось мерное гудение- он догадался, что она едет в машине, причем на огромной скорости. -Привет, - как-то тихо и безжизненно -Привет. Я, кажется, просил чтобы ты мне больше не звонила. -Да, я помню, прости. Просто... Знаешь, я хотела тебе сказать... Я... Я люблю тебя ... очень... И... Просто понимаешь, мне без тебя не надо ничего... Я хотела, чтобы ты это знал... - ее голос сорвался и он понял, что она плачет. -Ты где сейчас?- он почему-то начал волноваться. Взглянув на часы, он понял, что время 4 утра -Я на МКАДе.... Пока еще... -Ехала бы ты домой. Незачем в такое время и в таком состоянии на машине кататься -Я не хочу домой. Я вообще никуда не хочу, понимаешь? Мне без тебя не интересно ничего. И не нужно... -в трубке возникла тишина на несколько секунд - я вобщем-то попрощаться звоню... Ты прости меня, если что, и ни в чем не вини себя... Он вскочил с кровати: -Стой! Что это значит? Как прощаться? Ты куда-то уезжаешь? - он громко кричал. Откуда-то издалека донеслась легкая усмешка: -Ага, уезжаю Он окаменел и со всей силы прижал трубку к уху -Не делай этого глупенькая! Ну давай всё начнем сначала, ну хочешь, я сейчас к тебе приеду, милая, ненадо вот так! Пожалуйста... Но трубка уже взорвалась грохотом, слились воедино звуки удара и ее крик. Он слушал все эти звуки, и из его глаз полились слезы "ну зачем, зачем, почему?" У него было чувство, как будто ему заживо вырезали сердце, а в грудь влили тонну бетона. Он медленно опустился на кровать и зарыдал.....Он открыл глаза. Была ночь. Подушка была насквозь мокрая. Он схватился за телефон и посмотрел на время - было начало пятого утра. Он судорожно просмотрел входящие звонки - ее номера не было. "Боже, неужели мне это только приснилось? Кошмар какой..." Он набрал ее номер: -Але, -сонно произнесла она -Я не разбудил? -Разбудил, но это неважно. А почему ты звонишь? Мы же вроде как всё... -Я просто хотел сказать... Давай....давай начнем всё сначала, а?

Շատ բան կորցրեցի կյանքում ՝ հպարտություն, կամքի ուժ, երազանք, բայց երբեք չէի պատկերացնի, որ կկորցնեմ ինձ համար ամենաթանկ բանը ՝ վստահությունը: Երբ մի ծղոտի չափ անգամ չէի կասկաում շրջապատիս մարդկանց խոսքերին, երբ վստահում էի իմ նվիրական գաղտնիքները ու երազանքները, իսկ նրանք...նրանք ուղղակի իմ կյանքը ողողեցին ոչ ոքի չվստահելու սերմերով: Նրանք դա՛ ինձ բաժին հանեցին այդքան «բարիքների» մեջից: Ու հետո քո տաք, ռոմանտիկ ու զգայուն սրտին փոխարինելու է գալիս սառը, անզգա մի սիրտ, որը ուղղակի «օրգան» է: Ու այն աչքերը, որոնք առաջ նման կրակներով են վառվել ՝ այժմ քեզ , ձեզ, բոլորիդ են նայում այնքան սառը, ասես, եթե խոսել իմանային կշշնջային.

«Դուք չկաք նրա համար, չկա ձեր անցյալը, չկա ձեր ապրածը, չկա մեր հույսերն ու երազները, որոնք, ցավոք, կապված էին ձեր հետ»:

Անվստահության սերմերը ծաղկել էին: Ես դա պարզ հասկանում էի, որովհետև, այսպես ասած, սկսել էի պատնեշներ կառուցել ՝ կամուրջներ կառուցելու փոխարեն: Քանդում էի բոլոր հետ կապված թելերը, «փշրում» էի հիշողություններս, թեև ակամայից ինձ համակրում էր այնպիսի ցավ, որը թեպետ բառերը անկարող են բնութագրել: Ծանր բան է կորսված վստահությունը...այն հանգում է դատրկության, մենակության, վշտի, հոգեկան ծանր ապրումների...բայց սկսում ես մտածել. մտածել եղած և չեղած բաների մասին, ապրած և չապրած օրերի, ասված և չասված խոսքերի մասին: Մտածում ես ու կան շատերը, որոնք մեղադրեցին մարդկանց, հեռու վանեցին նրանց, բայց ինչո՞ւ...էլ ի՞նչ ունենք կորցնելու, էլ ի՞նչ ունենք, որ «մարդիկ» կարող են խլել...ես ատում էի ինձ, որ սիրել եմ Ձեզ...

«Բրավո՜ ինձ, որ կարողացա առանձնանալ մարդկանցից, բրավո՜, որ կարողացա վերջ տալ ամեն ինչին, բայց...չկարողացա նոր կյանք սկսել...չէ՞ որ այդքան պայքարին պետք է հաջորդեր հաղթանակը, ոսկե պսակ պետք է դրվեր իմ գլխին, բայց...սա ուղղակի թյուրիմածություն էր...Սակայն չեմ ավարտել դեռ: Ինչպե՞ս եմ խոսում «ոսկե թագի» մասին, երբ շուրջս մի տեսակ ամայություն է...երբ միայն իմ սրտի զարկերն ու համաչափ շնչառությունն եմ զգում...կրկնեմ ՝ ՄԻԱՅՆ ԻՄԸ...անվստահությունը ծառացել է իմ մեջ, ծառացել այնքան, որքան անհրաժեշտ է ընդմիշտ կտրվել մարդկանցից, բայց ես գիտեմ, որ պետք է արմատախիլ անեմ ծառը, որ իմ նման մարդկանց վստահեցնեմ, որ դեռ կան, այո՛ , անշուշտ կան այնպիսի մարդիկ, որոնք հասկանում են մարդու ներաշխարհը, որոնք զգում են մարդկանց նուրբ ու բարակ բնավորությունը...որոնք գնահատում են ՄԱՐԴԿԱՆՑ...Բայց ավա՜ղ ես երբեք չեմ վերականգնի այն «հնամենի» վստահությունը, որը բոցկլտաց և կտրուկ մարեց...մարեց ինձ հարազատ մարդկանց կրծքի տակ...

Ես վստահեցի ձեզ, կիսեցի ձեզ հետ իմ ներսինը, ես սիրեցի ձեզ`ձեր թերություններով, հավատացի ձեր ժպիտներին, որոնք կամաց-կամաց կորցրին իրենց արժեքը:

Տվեցի ձեզ ինձ մոտ լինելու հնարավորություն, բայց դուք մտաք հոգիս ու տարաք ամեն ինչ: Ես սիրեցի ձեր դատարկ հոգիները` փորձելով լցնել դրանք: Ես տխրեցի ձեզ համար, սիրտս ցավեց` ամեն անգամ ձեզ դժվարության մեջ տեսնելով, իսկ դուք սպասեցիք իմ մի սխալ քայլին, որպեսզի հարձակվեք ու կրծեք կոկորդս:

Ես ձեզ սիրեցի , հասկանու՞մ եք, սիրեցի, իսկ ի՞նչ արեցիք դուք..

Ատելի եք...

Մարդիկ, ովքեր չգիտեն` ի՞նչ են ուզում կյանքից, չգիտեն` ինչպե՞ս ապրել, որովհետև նրանք ցավեցնում են , լքում, ստորացնում այն մարդկանց, որոնք ամենաշատը ունեն իրենց կարիքը:

Ես ստիպված համակերպվեցի, հասկացա, որ պետք չէ փորձեր անել ` փոխելու ձեզ, որովհետև դուք ընդունակ չեք ապրել ինչպես հարկն է , դուք ապրում եք ցավեցնելով, ու թքած, թե ինչ կլինի հետո:

Ատելի եք...

Ի՞նչ անել այս դեպքում, ինչպե՞ս գտնել արժեքավորը, մնայունը, անկեղծը, երբ որ ամեն անգամ հիասթափվելով նորից շարունակում ես վստահել: Ու չես հասկանում` դու՞ ես լավը, որ վստահում ես այդքանից հետո , թե՞ իրենք են վատը, որ ամեն անգամ ստիպում են քեզ հիասթափվել:

Սխալ եք ապրում, ապրում եք բնազդներով, ուղղակի, պարզապես:

Չի կարելի, ցավեցնում եք, ստիպում կորցնել ապրելու ցանկությունը, ատել կյանքը, անիծել բաժին հասած ճակատագիրը ու մեղադրել Աստծուն:

Ես ձեզ վստահեցի, իսկ դուք ի պատասխան ինձ` հարվածեցիք` լավ իմանալով, թե որ տեղն է ավելի թույլ.