777 ქარის საიდუმლო

თავი 12
დღეს მშვიდი დღეა, ოპერაციები არ არის. კლინიკაშიც სიწყნარეა, ყველა თავისი საქმით არის დაკავებული. მე კვლავ შემომაწვა ნაღველი, განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც გიზელას ვესუბრე. ისიც ხვდება, რომ რაღაც ცუდი ხდება ჩემსა და ბექას შორის. გაუვლისო, მითხრა, ცოტაც აცალე, კაცებს ახასიათებთ ასეთი ცვლილებებიო. როგორც ჩანს, ჯერ ვერ გარკვეულა საკუთარ გრძნობებში, ცხოვრებაში პირველად ვნახე შეყვარებული ბექა და ჩემთვისაც ისეთი მოულოდნელი იყო, დაჯერება გამიჭირდაო.
_ ის ისე იყო ყოველთვის გათქვეფილი ქალებში, რომ არ მიკვირს, ახლა რაც ემართება. დღეს რომ ერთთან დაინახავდი, ხვალ სხვასთან «გაგეჩითებოდა». შენ გაგიცნო და დაიბნა, ამაში ღრმად ვარ დარწმუნებული. ცატაც აცალე და ნახავ, ყველაფერი კარგად იქნება, _ მომეფერა გიზელა.
ეჰ, რომ იცოდეს, რა იმალება ამ ყველაფრის უკან, ალბათ მასაც გაუჭირდებოდა რჩევის მოცემა. თვალები ცრემლებით ამევსო. კაბინეტიდან გავედი და ახალგარემონტებულ საპროცედუროს შევაფარე თავი. აქ ჯერ არავინ შემოდის, ცარიელია ოთახი, არ ფუნქციონირებს, სანამ საჭირო ინვენტარს არ შემოიტანენ. ვიფიქრე, ცოტას ვიტირებ, გულს მოვიოხებ-მეთქი. მოულოდნელად კარის სახელური ჩამოიწია. შევკრთი, არ მინდოდა ვინმეს თვალცრემლიანი დავენახე. გვერდით მდებარე წამლების საცავი გავაღე და ფეხის წვერებზე აწეული იქ შევიპარე. ყოველი შემთხვევისთვის, ფანჯარასთან დავდექი, ვინიცობაა, იმ ვიღაცას აქაც რომ შემოეხედა, არ ეფიქრა, რომ ვიმალებოდი.
_ აუცილებელია, მაინცდამაინც აქ ვილაპარაკოთ? _ მომესმა სანდროს ხმა.
სისხლი გამეყინა ძარღვებში.
_ ეს ერთადერთი ადგილია, სადაც კედლებს ყურები არა აქვს, _ ეს ბექა იყო.
მუხლები მომეკვეთა. რა ვქნა, გავიდე თუ მივაყურადო? საშინელ სიტუაციაში აღმოვჩნდი. შიშისგან ადგილიდან ვერ ვიძროდი. არც ის მინდოდა, რომელიმე მათგანს ნამტირალევი ვენახე, არადა, არც აქ დარჩენა მსურდა და არც მათი საუბრის მოსმენა. თუმცა, ვიტყუები. მათი საუბრის მოსმენა ნამდვილად მსურდა.
_ მაპატიე, სანდრო, ვიცი, უფლება არა მაქვს შენს პირად ცხოვრებაში ჩავერიო, მაგრამ, მინდა თუ არ მინდა, ეს ყველაფერი ნაწილობრივ მეც მეხება.
_ რას გულისხმობ?
_ რას კი არა, ვის ვგულისხმობ. ამწუთას სოფიზე გელაპარაკები.
_ ჰო-ო-ო! მეც არა ვთქვი, რა საქმე გამოუჩნდა-მეთქი. კი ბატონო, მე მზად ვარ, მკითხე და გიპასუხებ. მითხარი, რა გაინტერესებს.
_ შენ კარგად იცი, რომ ბედისწერა ადამიანს საჩუქრად არაფერს აძლევს და ყველაფერ იმას, რასაც ბედი გარგუნებს, თავისი განსაზღვრული ფასი აქვს. დამეთანხმები, ალბათ.
_ მერე?
_ მერე ის, რომ ამ ბედისწერამ მე მისი თავი გამომიგზავნა.
_ ჰა-ჰა-ჰა! _ გაისმა სანდროს სარკასტული სიცილი, _ საინტერესოა… რა შემოგითვალა მერე, რა ღირსო? ძალიან ძვირი დაგიფასა?
_ შენ წარმოიდგინე, კი.
_ მაინც, მაინც?
_ მისი თავი ჩემი სიცოცხლის ფასად მიჯდება.
ამის გაგონებაზე სასიამოვნო და უსიამოვნო ჟრუანტელმა ერთდროულად დამიარა სხეულში, ცივმა ოფლმა დამასხა.
_ ჩემგან რა გინდა, ბექა, მე რა შუაში ვარ?
_ სამწუხაროდ, სოფის შენ უყვარხარ.
_ სოფის… თვითონ გითხრა, ასე დამიძახეო?
_ არა, ჩემმა შინაგანმა ხმამ მითხრა, ასე დაუძახეო. პრობლემაა რამე?
_ არა, არაფერი.
_ ახლა მაინტერესებს, როგორ მოვიქცეთ მე და შენ.
_ როგორც გონება გიკარნახებს, ისე მოიქეცი. მე რა…
_ რა ურთიერთობა გაქვს მასთან?
_ «ჩისტა» თანამშრომლური… ჯერჯერობით, _ ისევ საზიზღარი სიცილი გაისმა, ღვარძლიანი, ბოროტი.
_ როგორ გავიგო ეს?
_ შენ რა უფრო გაინტერესებს, ძმაო, ჩემი გრძნობები სოფიოს მიმართ თუ მისი შენ მიმართ?
_ პირველ რიგში, შენი მის მიმართ.
_ იცი რა-ა? მე შემიძლია ახლა ისეთი რამ გითხრა, საბოლოოდ დაგაკარგვინო ეგ ქალი. არ გეშინია?
_ მირჩევნია, მიყვარდეს და დავკარგო, ვიდრე ასეთ გაურკვევლობაში ვიყო.
_ ვაჰ! გიყვარს კიდეც? სერიოზულად ცუდად გქონია საქმე.
_ ცუდად მაქვს თუ კარგად, ამის გარჩევა მე მომანდე. შენ შენი მითხარი, მორალის კითხვა არ მჭირდება.
_ სიმართლე გითხრა, ცოტათი მიჭირს შეყვარებული ბექა მჭედლურის წარმოდგენა. უცნაურია, შენ ისეთი გულთამპყრობელის იმიჯი გაქვს შექმნილი… რა გითხრა, არც კი ვიცი, რას ითხოვ ჩემგან.
_ რა გეგმები გაქვს სოფის მიმართ, ამის გაგებას ვითხოვ… კაცურად. თუ გიყვარს, ღირსეულად მაინც მოექეცი, რატომ ამცირებ.
_ ერთი კარგი რჩევა მაინც უნდა მოგცე, ბექა. სანამ ღრმად არ შეგიტოპავს, გაჩერდი. ქალები ყოველთვის ყველაფერს თავდაყირა აყენებენ. ერთხელ თუ შემოუშვებ ქალს შენს ცხოვრებაში, მაშინვე მიხვდები, რომ მას სულ სხვა რამე უნდა, შენ კი _ სრულიად სხვა.
_ ხომ გითხარი, მორალის წაკითხვა არ მჭირდება-მეთქი.
_ კარგი… მაშინ სხვანაირად გეტყვი. სოფიოს თავისი ცხოვრებით სურს ცხოვრება, მე _ ჩემით. ის ცდილობს, თავის რელსებზე გადამიყვანოს, ამ დროს თვითონაც ცდება სწორ გზას. მე რომ მარჯვნივ ვიწევ, ის მარცხნივ მექაჩება. სინამდვილეში იცი, რა გამოდის? ორივეს უკან დაბრუნება გვიწევს, ზურგისკენ შეტრიალება, მიუხედავად იმისა, რომ ვერც ერთი ვერ ვიტანთ ზურგის ქარს.
_ ფილოსოფოსობ!
_ სულაც არა. მას მე ვუნდივარ, ვუყვარვარ სიგიჟემდე, გულის წასვლამდე. რაც უნდა მტკივნეული იყოს შენთვის, ეს ფაქტია. ის თავისი საქციელით მეც იძულებულს მხდის, მისკენ ნაბიჯი გადავდგა, თუმცა ეს ნაბიჯი სასიკეთო ვისთვის იქნება, ჯერ არ ვიცი. შეიძლება ორივესთვისაც, მაგრამ ვიღაც ამით მაინც დაზარალდება.
_ თქვენ შორის?
_ არ არის აუცილებელი, ჩვენ შორის, თუმცა არც ეგ არის გამორიცხული.
_ შეიძლება ერთი ძალიან პირადული რამ გკითხო?
_ მკითხე.
_ რატომ დაშორდით ერთმანეთს, არ გიყვარდა? ნიტა როგორ გახდა შენი ცოლი, ისინი ხომ მეგობრები იყვნენ?
_ მე შეცდომა დავუშვი წარსულში, გამოუსწორებელი შეცდომა.
_ ჩემი აზრით, არ არსებობს გამოუსწორებელი შეცდომა. ყველა ჩვენგანი ცდება, შეცდომა ხომ წარსულის განუყრელი ნაწილია, რომელსაც ვერავინ გაექცევა. მთავარი ის არის, ძვირი არ დაგიჯდეს იგი და ერთი და იგივე შეცდომა ორჯერ არ დაუშვა ცხოვრებაში.
_ ახლა შენც მორალს მიკითხავ, როგორც ვატყობ, _ ისევ გაიცინა სანდრომ, ამჯერად ღვარძლი არ იგრძნობოდა მის ხმაში.
_ ესე იგი, გიყვარდა…
_ სანამ ის გამოჩნდებოდა, წარსულის გარეშე ვცხოვრობდი, მხოლოდ დღევანდელი დღე იყო ჩემთვის მნიშვნელოვანი, ახლა კი…
_ წარსულის გარეშე მომავალი არ არსებობს, სანდრო.
_ არსებობს, რატომაც არა. მე ბედნიერი კაცი ვარ. მყავს ცოლი, რომელსაც ვუყვარვარ, შვილები, თბილი ოჯახი… მე ბედნიერი ვარ ამით. არ მინდა მახსოვდეს, რა იყო უწინ, ტკივილს მაყენებს.
_ ბედნიერი ხარ? მაშინ რა გაყენებს ტკივილს? ბედნიერ ადამიანებს ხომ მოგონებები არა აქვთ.
_ ჰოდა, არც ვიგონებდი, სანამ თვითონ არ შემახსენა თავი. ახლა კი საშველს არ მაძლევს. უნდა, ყველაფერი დამინგრიოს, ყველაფერი წამართვას, მხოლოდ თავისთვის დამიტოვოს.
_ როგორ ფიქრობ, რატომ იქცევა ასე, ეს სიყვარულია თუ შურისძიება?
_ ერთიც და მეორეც. თუმცა არ არის გამორიცხული, თავად ვერც ხვდებოდეს ამას. ერთ ჭკვიან კაცს აქვს ნათქვამი, ადამიანმა ცხოვრებაში სამი რამ უნდა გამოსცადოს _ სიღარიბე, სიყვარული და ომიო. მეც სამივე გამოვცადე, თან სამივე ერთდროულად. ამან გამანადგურა, გამაცამტვერა. მერე ძალიან დიდი ხანი დამჭირდა, ფეხზე წამოვმდგარიყავი, წელში გავმართულიყავი, ყველაფერი თავიდან დამეწყო, პარალელურად ძველი ჭრილობები მომეშუშებინა. ახლა ისევ თავიდან იწყება. ვგრძნობ, რაღაცები იცვლება ჩემში. როგორც ჩანს, წარსულმა ძალიან დიდი ტკივილი დამიტოვა. ამწუთას, არ დაგიმალავ და, გაორებული ვარ. არ ვიცი, ვარ კი მზად იმისთვის, კვლავ თავიდან დავიწყო? ღირს კი? ერთს მივანიჭო ბედნიერება, მეორეს წავართვა, მაქვს ამის უფლება? საკუთარ თავს რას მივცემ? მე თვითონ რა მელის? ბედნიერება თუ უბედურება? ამ კითხვაზე პასუხი არ მაქვს, გესმის?
_ იქნებ ჯობია, გადგე განზე და…
_ და გზა შენ დაგითმო? ჰა-ჰა-ჰა! ეს ომის გამოცხადებას ნიშნავს.
_ ომის გარეშეც შეიძლება ამის მოხერხება. შენ შენი წილი ბედნიერება გაქვს, მე კი უნდა შევიქმნა. მომეცი ამის საშუალება.
_ მევაჭრები?
_ არ გევაჭრები, უბრალოდ, კაცურად გთხოვ. შენ არც იცი, რას ეძებ. მე კი ვიცი. შენ დაბნეული ხარ, შედეგსაც ვერ ხედავ, ვერც გამოსავალი გიპოვნია. მე კი განსაზღვრული მიზანი მაქვს, რომლის მიღწევაში მხოლოდ შენი გაურკვევლობა მიშლის ხელს.
_ მაგრამ მას მე ვუყვარვარ, ხომ არ გავიწყდება? პოეტურად რომ ვთქვათ, იგი მთელი ცხოვრება მე მიმღერის.
_ ჰმ, სოფიმ რომ იცოდეს, რაზე მღერის, რატომ მღერის და რა მღერის მასში, არასდროს გიმღერებდა.
_ შეურაცხყოფას მაყენებ.
_ არც მიფიქრია. შენ თვითონ ამბობ, რომ არ იცი, რა გინდა მისგან, რას მოითხოვ. არც ეშვები, არც უშვებ. ოჯახის შენარჩუნებაც გინდა და სოფის გვერდით ყოფნაც. ის ქალია, შეყვარებული ქალი, ამიტომაც ადვილია მისი მართვა. საყვარლობაც რომ შესთავაზო, თანახმა იქნება. შემდეგ მაინც მიაგდებ. ამით კი საბოლოოდ გააუბედურებ. არ გეცოდება? თუ გიყვარს, ასე არ უნდა მოექცე.
_ როგორ გეტყობა, რომ არ იცნობ მას. გგონია, სუსტია? გგონია, სხვა ქალებს ჰგავს? ცდები. ის იმაზე ძლიერია, ვიდრე შენ წარმოგიდგენია. დარწმუნებული რომ ვიყო, ასე მოიქცევა, ერთი წამით არ დავფიქრდებოდი, ისე განვახორციელებდი ჩემს ჩანაფიქრს, მაგრამ… მე თვითონაც არ ვიცი, რა მსხვეპლის გაღებას მოითხოვს ჩემგან, ამიტომაც ვყოყმანობ. ის არის ქალი, რომელსაც შესწევს უნარი, ყველაფერზე უარი გათქმევინოს. ფაქტი სახეზეა, ბოლო ხანებში მის გარდა ვერავის ვხედავ, ვერავისზე ვფიქრობ… ამის მოსმენა გინდოდა ჩემგან? აჰა, მიიღე! ახლა უკვე იცი, რომ მე და შენ ომი არ აგვცდება. ან შენ მოგიწევს უკან დახევა, ან მე. მაგრამ გაფრთხილებ, მე ადვილად არ ვყრი ფარ-ხმალს. ვიცი, რომ ძლიერი მოწინააღმდეგე იქნები, ამაში ერთი წუთითაც არ მეპარება ეჭვი. ამიტომაც საინტერესო იქნება შენთან მეტოქეობა. და კიდევ იმიტომ, რომ ძლიერი სიძულვილი თანაბარი ძალის მქონე მოწინააღმდეგეს მოითხოვს.
_ მე შენ არ მძულხარ.
_ სამაგიეროდ, მე მძულხარ. მაპატიე, მაგრამ ასეა. სოფიოც მძულს, ისევე, როგორც მას ვძულვარ. კიდევაც ვუყვარვარ და კიდევაც ვძულვარ. და ეს სიძულვილი ისევე ძლიერად გვაკავშირებს ერთმანეთთან, როგორც სიყვარული. ასე რომ, ვერაფერს შეგპირდები, ჩემო ბექა. ვიომოთ და ვნახოთ, ვისი აჯობებს. ისე, ეს არ იქნება პირველი ომი ჩვენ შორის. ნანკას გამოც გვქონია მსგავსი რამ, თუმცა ის სულ სხვა იყო.
_ ნანკა სერიოზულად არასდროს მაინტერესებდა, შენ ეს იცი.
_ სხვათა შორის, არც მე, ამიტომაც არც შენ და არც მე არ ვუყურებდით ამას სერიოზულად. ის ომი მაშინ თამაშს უფრო ჰგავდა, ვიდრე ძლიერ ორთაბრძოლას. ამიტომაც არ ვიცით, ვინ დარჩა ჩვენ შორის მოგებული საბოლოოდ, ამაზე არ დავფიქრებულვართ. არ გვაინტერესებდა და იმიტომ.
_ შენი აზრით, როგორი იქნება ეს ომი?
_ ვფიქრობ, არცთუ უაზრო.
_ როგორ გგონია, ვინ მოიგებს? მართალი მითხარი.
_ ალბათ შენ.
_ მე-ე? რატომ ფიქრობ ასე?
_ იმიტომ, რომ შენ გამოუცდელი ხარ სიყვარულში.
_ შენი აზრით, გამოუცდელები ყოველთვის იგებენ სიყვარულში?
_ ყოველთვის არა, გარკვეულ ეტაპზე. შენ სწორედ ამ ეტაპს გადიხარ ახლა და რომ მოიგებ, შენც გამოცდილი გახდები.
_ ფილოსოფოსობ, სანდრო.
_ ეს ფილოსოფია არ არის, ძმაო, ეს ცინიზმია. რა უცებ დაიჯერე ჩემი სიტყვები. მე შენ ამ ომს არ მოგაგებინებ, რადაც არ უნდა დამიჯდეს იგი.
_ მეც იმავეს გეტყოდი.
_ რა თქმა უნდა, სხვა რამე რომ გეთქვა, არც დაგიჯერებდი. ისე, გადამწყვეტი სიტყვა მაინც სოფიოზე იქნება. მთავარი ის არის, ის ვის მოაგებინებს ამ ომს, თვითონ ვის მხარეზე დადგება. ჯერჯერობით უპირატესობა ჩემ მხარეზეა. ის ითხოვს ჩემგან, რაღაც მისთვის ძვირფასი მივცე და რომც არ მივცე, თავად აიღებს ამას. შენ კი მისთვის მხოლოდ იარაღი ხარ, იარაღი ჩემს გასაღიზიანებლად, ჩემი ყურადღების მისაქცევად, მეტი არაფერი. ასე რომ… ნაკლები შანსი გაქვს… თუმცა ბრძოლა ცხოვრების კანონია. ადვილად არ უნდა დანებდე, თუნდაც მარტო დარჩე ბრძოლის ველზე.
უცებ ჯერ ნაბიჯების, მერე კარის გაღების და დახურვის ხმა შემომესმა. ვიღაც გავიდა ოთახიდან. რომელი? სანდრო თუ ბექა? იქნებ ორივე?
გაშეშებული ვიდექი, გარხევასაც ვერ ვბედავდი, სუნთქვასაც კი ვიკავებდი შიგადაშიგ. ფეხები დამიბუჟდა. გაოგნებული ვიყავი მოსმენილით. ეს ვინ ყოფილა, ეს ვინ მყვარებია თურმე, რა გვიან ამეხილა თვალები… ვნანობდი, ვნანობდი ყველაფერს, რაც სანდროსთან მაკავშირებდა.
კვლავ გაისმა ნაბიჯების ხმა, მერე ისევ კარის გაჯახუნების. მივხვდი, მეორეც გავიდა. შვებით ამოვისუნთქე. იქვე, იატაკზე ჩავჯექი, რომ სული მომეთქვა. ცრემლები შემშრობოდა. საწყალი ბექა, რამხელა ტკივილი მივაყენე. არა, უნდა ველაპარაკო, სანამ გვიან არ არის, სანამ ყველაფერი არ გამიფუჭებია. ჯანდაბამდის გზა ჰქონია სანდროს. ის ჩემი სიყვარულის ღირსი არ არის, არც ჩემი ცრემლების, არც ჩემი უძილო ღამეების. ის არ იმსახურებს ამას.
ძლივძლივობით წამოვდექი ფეხზე, წვივები ისე მიბჟუოდა, ნაბიჯის გადადგმა მიჭირდა. ძალიან ნელა გამოვაღე კარი და ქურდულად მიმოვიხედე დერეფანში. ჩემდა ბედად, ვერავინ დავლანდე. სწრაფად გამოვედი საპროცედუროდან და ჩემს კაბინეტში შევვარდი, სავარძელში ჩავესვენე და თავი ხელებში ჩავრგე.
_ ვიცი, რაც უნდა გავაკეთო, ვიცი, როგორც უნდა მოვიქცე, _ ხმამაღლა წამომცდა ფიქრები.
ფეხები დავიზილე, რომ სისხლი ამოძრავებულიყო ძარღვებში, ცოტა შვება რომ ვიგრძენი, ყავა მოვიდუღე, დავლიე და საბოლოოდ ჩამოვყალიბდი, რა გამეკეთებინა. ჩანთა გავხსენი, კოსმეტიკის ჩანთა ამოვიღე, სარკის წინ დავდექი და მაკიაჟის განახლებას შევუდექი. როცა საბოლოოდ მოვწესრიგდი, საფუძვლიანად შევათვალიერე თავი სარკეში. ჩემი ორეული შესანიშნავად გამოიყურებოდა. თვალი ჩავუკარი მეორე სოფის და მხრებში ამაყად გამართული ბექას კაბინეტისკენ მტკიცე გადაწყვეტილებით გავეშურე.
კარი შევაღე. ტელეფონზე ლაპარაკობდა. თითქოს შეცბა ჩემს დანახვაზე, მაგრამ მაინც გამიღიმა და ხელი მანიშნა, შემოდი და დაჯექიო. ასეც მოვიქეცი.
_ მაპატიე, მერე დაგირეკავ, პაციენტი მყავს, _ მოუბოდიშა ვიღაცას და ყურმილი დაკიდა.
რამდენიმე წამის განმავლობაში გამომცდელად შევყურებდით ერთმანეთს.
_ როგორ ხარ? _ დაარღვია ბოლოს დუმილი.
_ შენ? _ კითხვა შევუბრუნე.
_ არა მიშავს, ატმის წვენს დალევ?
_ დავლევ.
მაცივრიდან ორი ქილა წვენი გამოიღო, გახსნა და ერთი მომაწოდა.
_ მოიყუდე, ასე უფრო გემრიელია.
_ მე შენთან სალაპარაკოდ მოვედი, _ ვთქვი და მოვსვი.
_ გისმენ.
_ შეგიძლია მითხრა, რა ხდება?
_ რა უნდა ხდებოდეს? _ მიამიტური სახე მიიღო და მაგიდის კიდეზე ჩამოჯდა.
_ აღარ მეკონტაქტები.
_ ჰო-ო… რა ვიცი, ვიფიქრე, აღარ ვჭირდები-მეთქი. არ მინდა, ვინმეს ცხოვრებაში ზედმეტად ვიგრძნო თავი.
_ ბექა, ახლა არ ვიცი, რა ხდება, მაგრამ ცოტა ხნის წინ მეუბნებოდი, მიყვარხარო, რაღაც შანსებზეც კი საუბრობდი. ხომ არ მეშლება?
_ არა, არ გეშლება, _ სინანულით ჩაიცინა.
_ შეგიძლია მითხრა, თუ მართლა გიყვარდი, რატომ შეგიყვარდი?
როგორც ჩანს, ამ შეკითხვას არ ელოდა. გაოცებით აზიდა წარბები და დამაშტერდა. კარგა ხანს გაწელა პაუზა, მერე ალაპარაკდა.
_ განა რაიმე მიზეზის გამო შეიძლება შეგიყვარდეს? რა ვიცი, მე მგონია, რომ უყვართ… დაუფიქრებლად, არაფრის გამო, უბრალოდ, გულს უნდა ასე და იმიტომ. გული ერთადერთია, რომელსაც შეკვეთას ვერ მისცემ, ვერ უბრძანებ, რომელიც არც დაწერილ კანონებს ემორჩილება და არც დაუწერელს, _ მერე უცებ გაიცინა, _ ნაოჭები გაგჩენია.
დაბნეულმა მექანიკურად თვალებზე მოვისვი ხელი. ეს რა მოსატანი იყო ამ დროს?
_ იცი? ნაოჭი ადამიანს ორი მიზეზით უჩნდება _ ან სიბერისგან, ან მხიარულებისგან. ზედმეტად მხიარულობ, ალბათ, _ ორაზროვნად დააყოლა.
_ ნაოჭი ტკივილმაც იცის, დიდმა ტკივილმა და დარდმა.
_ იმედია, მე არ მომიყენებია შენთვის ასეთი ტკივილი.
_ სამაგიეროდ, დარდის საბაბი შენ მომეცი.
_ ეს როგორ გავიგო, ჩემზე დარდობ? არ გამაცინო.
_ მე არასდროს ვიტყუები.
_ ჰო, ტყუილი ხომ ღალატის ტოლფასია… რატომ, ჩემზე რატომ დარდობ? ვფიქრობ, ბევრს არაფერს წარმოვადგენ შენთვის. რა საჭიროა ასეთი სიტყვები?
_ მე მასთან სექსი არ მქონია, ბექა, _ ვთქვი უცებ.
ამის გაგონებაზე სახე შეეცვალა.
_ არ მესმის, რისი თქმა გინდა.
_ მე სანდროსთან სექსი არასდროს მქონია, _ ხაზგასმით წარმოვთქვი და ჯიქურ შევხედე.
_ იქნებ ისიც მითხრა, რომ…
_ არა, ქალიშვილი არა ვარ. იყო ჩემს ცხოვრებაში სხვა მამაკაცი, რომელთანაც რაღაც მაკავშირებდა, თუმცა ძალიან ცოტა ხნით. სიყვარულით კი მხოლოდ სანდრო მიყვარდა ყოველთვის, ამას არ ვმალავ.
_ მე რატომ მიყვები ამ ყველაფერს?
_ იმიტომ, რომ შენ მთხოვე.
_ რაღაც არ მახსენდება.
_ გაგახსენებ. შენ მითხარი, შენზე ყველაფერი მომიყევიო, არ მითხარი? ჰოდა, მეც გიყვები.
_ იქნებ არ ღირს…
_ ღირს. ამაში ისე ვარ დარწმუნებული, როგორც… რატომ მალაპარაკებ? ხომ იცი, ახლა ისეთ ბანალურ ტექსტს ვიტყვი, შენც რომ გაგეცინება.
ამ სიტყვებზე მართლა გაეცინა, მერე ისევ დაუსერიოზულდა სახე და ნაღვლიანი გამომეტყველებით მომაჩერდა.
_ იცი რა, სოფი? შენ კარგად იცი, რაც ხდება ჩემს თავს. ისიც კარგად იცი, რატომ გერიდები ბოლო ხანებში.
_ არ ვიცი, ამიხსენი, აქ ამიტომაც ვარ მოსული.
_ კარგი, გეტყვი. მე მგონია, რომ შენს გულში ჩემი ადგილი არ მოიძებნება. მოიცა, არ შემაწყვეტინო… შეიძლება მოიძებნება კიდეც, მაგრამ არ მინდა, ის ადგილი სადღაც ბოლო რიგებში, ან თუნდაც მეორე რიგში იყოს. ჩემი სურვილია ერთადერთი მაყურებელი ვიყო შენს კინოთეატრში და აუცილებლად პირველ რიგში ვიჯდე, მარტო, სხვა შენი თაყვანისმცემლების გარეშე. მე მინდა იმხელა ვიყო, რომ სხვა ვერ ეტეოდეს ამ პატარა, სითბოთი სავსე გულის დარბაზში და მხოლოდ მე ვავსებდე. მინდა, რომ ყველას მაგივრად მე გისმენდე, მე გიყურებდე, მე გიკრავდე ტაშს, მე ვყვიროდე «ბრავოს», მე მოგართვა ყველას მოსართმევი თაიგული… მე, ერთი ვიყო ყველა. ამის პრეტენზია მაქვს. ვშიშობ, შენ ამას ვერ შეძლებ. ვშიშობ, რომ ერთი ადამიანისთვის არ გამართავ სპექტაკლს, რაც უნდა კარგად ითამაშო, თვალი მაინც ყოველთვის შემოსასვლელისკენ გაგექცევა იმ მაყურებლის მოლოდინში, რომლისთვისაც სინამდვილეში თამაშობ, რომელიც თავისი ყოფნით ავსებს იმ დარბაზს. გასაგებად გითხარი?
_ შენ გინდა, რომ მე ბედნიერი ვიყო?
_ ძალიან მინდა, მაგრამ ეს შენ არ გინდა. მე კი შენი სურვილის წინააღმდეგ ვერ წავალ, ხოლო თუ წავალ და ჯიუტად ვეცდები, ბედნიერი გაგხადო, ეს იმას ნიშნავს, რომ არასაკმარისად მყვარებიხარ.
_ და ვინ გითხრა, რომ არ მინდა?
_ არ ვიცი… ალბათ შენმა თვალებმა. მე მხოლოდ ერთი რამ ვიცი _ რა არის სიყვარული. ამას ძალიან გვიან, მაგრამ მაინც მივხვდი. შენ ჩემზე ადრე იცოდი, რადგან დიდი ხნის წინ გამოსცადე ეს გრძნობა. სიყვარული თურმე უფრო სასტიკი და დაუნდობელი შეგრძნება ყოფილა, ვიდრე წყურვილი ან შიმშილი.
_ ჰოდა, დამეხმარე, რომ არ მშიოდეს და არ მწყუროდეს. სამაგიეროდ, მე შენ იმ არცთუ უაზრო ომს მოგაგებინებ, _ ორაზროვნად გავუღიმე, მის გაოცებულ თვალებს თვალებით მივეფერე და სანამ რამეს იტყოდა, კაბინეტი დავტოვე…
ჩემს ოთახში შევედი და ფანჯარა გამოვაღე, რომ გახურებული სახე ნიავისთვის მიმეშვირა. მოულოდნელად ისეთი ქარი ამოვარდა, კედლები შეაზანზარა. გამეღიმა, ეს კარგის ნიშანი იყო…
* * *
ახალი ეტაპი დაიწყო ჩემს ცხოვრებაში _ დღეები ბექასთან ერთად და სანდროს გარეშე. ამ უკანასკნელის სახელის ხსენებაც არ მინდოდა. მართალი იყო იმაში, რაც ბექას უთხრა _ მძულდა და მიყვარდა, მიყვარდა და მძულდა ერთდროულად. მაგრამ იმდენად ჯაბნიდა სიძულვილი სიყვარულს, აღარ დამდევდა მისი ლანდი ძველებურად. ახლა მთლიანად ბექაზე ვიყავი გადართული. მთელ დღეებს ჩემ გვერდით ატარებდა, საღამოს კი, სამუშაო საათების დამთავრების შემდეგ, აუცილებლად სახლამდე მომაცილებდა, მაშინაც კი, როცა ჩემი მანქანით ვიყავი _ უკან მომყვებოდა თავისი «მერსედესით». სახლში ამოსვლა ერთხელაც არ უცდია, არც უგრძნობინებია, სამაგიეროდ, ეზოში ვყოვნდებოდით დიდხანს. ვისხედით მის მანქანაში და საათობით ვმუსაიფობდით. ჩემი ხელი ხელში ჰქონდა ჩაბღუჯული და მოწყურებულივით შემომცქეროდა თვალებში. არც მკოცნიდა, არც მეფერებოდა, მხოლოდ მიყურებდა და სხვა არაფერი. მე კი ვეტიტინებოდი და ვეტიტინებოდი, ათასგვარ სისულელეზე ველაპარაკებოდი. ბევრს ვიცინოდით ერთად და არც ერთხელ სანდრო არ გვიხსენებია, არც ჩვენი ურთიერთობა _ არც გუშინდელი, არც დღევანდელი და არც ხვალინდელი. მერე დამემშვიდობებოდა და იქამდე არ წავიდოდა, სანამ სადარბაზოში არ შევიმალებოდი. ვხვდებოდი, რატომაც არ ამცირებდა ჩვენ შორის მანძილს _ უნდოდა, რაც შეიძლება მომძალებოდა სურვილი და მე თვითონ გადამედგა პირველი ნაბიჯი ჩვენი ფიზიკური სიახლოვისკენ. არც მე ვჩქარობდი. რაც უფრო მიუწვდომელი რჩებოდა ჩემთვის, მით უფრო მივიწევდი მისკენ. ერთადერთი, რასაც უთქმელად და ერთმანეთთან შეუთანხმებლად, მაგრამ შეგნებულად ვაკეთებდით, სანდროს გახელება იყო _ თითქოს ჯიბრზე, სწორედ მაშინ განვმარტოვდებოდით ერთად, როცა ის გამოჩნდებოდა, ჩაგვივლიდა გვერდით ან როცა საორდინატოროში ან რეანიამაციაში შემოვიდოდა. მის თვალებში ბოროტი ნაპერწკალი აკიაფდებოდა წამით, ამის შემჩნევა ადვილი იყო, თუმცა ჩვენ არ ვიმჩნევდით. ვამჩნევდით მხოლოდ ერთმანეთს და არავის სხვას გარშემო. ეს ერთგვარად, თამაში იყო მის გასაწბილებლად და ჩვენ მოგვწონდა ეს თამაში. რაც დრო გადიოდა, უფრო და უფრო გვესმოდა ერთმანეთის, მეტი და მეტი საერთო შტრიხი იკვეთებოდა ჩვენს ხასიათში, საოცრად ვავსებდით და ვუგებდით ერთიმეორეს.
ერთადერთი, მაშინ ვერ ახერხებდა ბექა ჩემს გაცილებას, როცა რომელიმე ჩვენგანს კლინიკაში ღამე მორიგედ დარჩენა უწევდა. ამ დროს ჩვენი დამაკავშირებელი სატელეფონო მესიჯები იყო. მთელი ღამე წკაპაწკუპი გაუდიოდა მობილურის კლავიშებს, სახიდან კი ღიმილი არ მშორდებოდა ბედნიერებით აღსავსეს. დარწმუნებული ვიყავი, რომ ისიც ჩემ დღეში იყო.
«მე მინდა ერთადერთი მაყურებელი ვიყო შენი გულის დარბაზში» _ ბექას ეს სიტყვები გონებიდან არ მშორდებოდა.
კვლავ დაიწყო უძილო ღამეები, ოღონდ სასიამოვნოდ უძილო და იგი მხოლოდ ბექას ეძღვნებოდა. რადგან თვალს ძილი არ ეკარებოდა, გავიტანდი სავარძელს აივანზე და ღამის თბილისს გადავყურებდი. ვათვალიერებდი სიბნელეში გარინდული მრავალსართულიანი სახლების სილუეტებს, ვუყურებდი ერთმანეთში ჩახლართულ ქუჩებს, განათებულ ხიდებს და ვფიქრობდი იმაზე, რა სიზმრებს ხედავდნენ იმ წუთებში მძინარე ადამიანები, რა იდუმალ ისტორიებს ინახავდნენ დილამდე მკვდარი ქალაქის ცივი კედლები. და როცა ფოთლების გაურკვეველი შრიალი ჩემს სმენას მოსწვდებოდა, ასე მეგონა, მესმოდა მათი ენა, ვარჩევდი ჩურჩულით ნათქვამ მათ ყოველ სიტყვას, თითქოს ბექას დანაბარები მოჰქონდათ ჩემამდე, თითქოს მის მაგივრად მიხსნიდნენ სიყვარულს… ძალიან გვიან კი, როცა შემცივდებოდა, ჩავწვებოდი ლოგინში და მხოლოდ მასზე ვფიქრობდი. დრო იწელებოდა, არა და არ მთავრდებოდა ღამე. იგი გრძელი იყო, როგორც სიკვდილი, ბნელი, როგორც უნათურო გვირაბი, რომლიდანაც ვერა და ვერ გამოსულხარ. ასე მეგონა, არასდროს გათენდებოდა. თუმცა მაინც თენდებოდა და ეს სწორედ მაშინ, როცა ფიქრისგან დაღლილს თვლემა მომერეოდა.
დატოვეთ კლასი ❤