777 ქარის საიდუმლო

თავი 11
ნათიასთან ჩვენმა ერთად გამოჩენამ აჟიოტაჟი გამოიწვია.
_ სად დადიხართ, თქვენ, სად? _ წამოიძახა ვაჟამ, _ გაშრა ყელი, ასე უნდა? დავწყდით ლოდინით.
იუბილარი გადავკოცნე, მივულოცე და საჩუქრად სუნამო გადავეცი. ბექამ ვარდების თაიგული და კიდევ რაღაც მიართვა პარკით.
_ აჰა, როგორც იქნა, ყველანი «შავიყარენით», დაგვდეთ ახლა პატივი და გვითამადეთ, ბატონო მთავარი ექიმის მოადგილევ, _ ვაჟა კარგ ხასიათზე იყო.
ბექა უარზე დადგა, საჭესთან ვარ და ბევრს ვერ დავლევო. სხვა რა გზა იყო, თამადობა ისევ ვაჟას უნდა ეკისრა. მგონი, გაუხარდა კიდეც.
მაგიდასთან მსხდომთ თვალი მოვავლე. გელა იყო, ვაჟა, სანდრო, გიზელა და ორიც უცნობი გოგონა, ალბათ ახლო მეგობრები. მერე გაგვაცნო ნათიამ, ჩემი კლასელები არიანო. მე და ბექა სანდროს პირდაპირ აღმოვჩნდით სუფრასთან, გიზელა ჩემ გვერდით იჯდა.
_ ძალიან უხდებით ერთმანეთს, _ გადმომიჩურჩულა გიზელამ, _ ლამაზი წყვილი ხართ და გულით მიხარია.
პასუხად მხოლოდ გავუღიმე. ამ დროს სანდროს გამომცდელი მზერა დავიჭირე, თვალებით მბურღავდა. მასაც იგივე ღიმილი «გავუმეორე».
_ მიხეილი არ მოვა? _ გიზელას გადავულაპარაკე.
_ ა-რა, მიხა ასეთ საღამოებზე არ დადის, ცოლი უშლის დალევას, დიაბეტი აწუხებს, _ გიზელამ სიგარეტს მოუკიდა.
_ რა გადმოგიღო? _ მკითხა ბექამ.
_ სიმართლე გითხრა, ჯერ არაფერი მინდა, არ მშია. ლიმონათი დამისხი, მეტი არაფერი.
_ არის ლიმონათი სრული სვლით, _ გაიხუმრა, მაგრამ მაინც მოწყენილი მეჩვენა.
არ შევიმჩნიე.
ვაჟამ რამდენიმე სადღეგრძელო შესვენების გარეშე მიაყოლა.
_ რა მაგარი თამადაა ეს ბიჭი, სადღეგრძელოს სადღეგრძელოში «აჯენს», _ ბექა ცდილობდა, გამხიარულებულიყო, _ მაგრამ ცოტა რომ შეგვასვენო ხანდახან, არ შეიძლება, კაცო, რა ავტომატის ჯერივით მოგვაყარე, დრო რეგლამენტით გვაქვს, თუ იცი? ნათი, მშვენიერო, ჯერ ხომ არ გვყრი სახლიდან?
ყველას გაეცინა.
_ ბატონო ბექა, თუ ჩემი თამადობა არ მოგწონთ, თავად დათანხმებულიყავით მაშინ. არ ვსვამო, ესაო, ისაო, ლამაზი ქალი მაბარია გასაცილებლადო, იმას მთვრალი კაცები არ უყვარსო, _ გაეხუმრა ვაჟა, _ ერთსაც ვიტყვი და მერე პაუზას გამოვაცხადებ, რაც გაგიხარდებათ, ის გააკეთეთ, _ ხელი გაშალა და მორიგი სადღეგრძელო წამოიწყო.
_ მაგას რა სჭირს, რაღაც ვერ არის ხასიათზე, _ წამჩურჩულა გიზელამ და თვალებით ბექაზე მანიშნა.
_ არ ვიცი, არ მიკითხავს, _ მხრები ავიჩეჩე.
_ ალბათ დღევანდელზეა გაბრაზებული.
_ რა დღევანდელზე?
_ ნანკას რომ «დაახურა» თავზე.
_ ჰო, მართლა, რა უნდოდა ნანკასგან?
_ მერე მოგიყვები, გრძელი ამბავია. ისე, შენ გამო ეჩხუბა და ღირსიც იყო, მე თუ მკითხავ. კიდევ კარგი, დღეს მორიგეა და ვერ მოვიდა, დაიწყებდა «როჟების»კერვას.
_ შეიძლება არც მოსულიყო.
_ გეგონოს! არ იცი, როგორი «სტერვაა», სპეციალურად მოვიდოდა, რომ ყველასთვის ჩაეშხამებინა საღამო. მით უმეტეს, ბექაც აქ ეგულებოდა და სანდროც. ეგ ხომ «ხიშნიცაა», არც ერთ შანსს არ უშვებს ხელიდან, თუ ჩაუვარდა.
_ როგორ, ორივეს ეპრანჭება?
_ ეპრანჭება? ეს ის სიტყვა არ არის, ეპრანჭება კი არა, ლამისაა, სახლში შეუხტეს ერთსაც და მეორესაც.
«აბა ჩემგან რა უნდა ნიტას, ჩემზე რაღას ეჭვიანობს? ნანკას და მის ქმარს მიხედოს», _ გავიფიქრე ჩემთვის და სანდროსკენ გავაპარე მზერა. ჩვენი თვალები კვლავ შეხვდა ერთმანეთს. თითქოს მექადნებოდა, ისე მიყურებდა. ბექას გადავხედე. ის სანდროს მისჩერებოდა. უსიამოვნოდ გამაჟრჟოლა. აშკარა იყო, მამაკაცებს შორის ფარული ომი დაიწყო. ამასობაში ნათიამ მაგნიტოფონი ჩართო. ვალსის მელოდია გაისმა.
_ არ შევუდგეთ საქმეს? _ ჩემკენ გადმოიხარა ბექა.
_ რა საქმეს? _ ვერ მივუხვდი.
_ ის, რაც ასე სასარგებლოა დაახლოებისთვის.
გამეღიმა, ცეკვას გულისხმობდა.
_ შევუდგეთ.
ავდექით. ბექამ ხელი ჩამავლო და ცეკვა-ცეკვით გამიყვანა შუა ოთახში. სხვებიც აგვყვნენ. გელამ ნათია გამოიწვია, გიზელამ _ სანდრო. ის ორი გოგონა თავისთვის იჯდა განმარტოებით და ჩვენ გვიყურებდა. ბექა და სანდრო დროდადრო ერთმანეთისკენ აპარებდნენ თვალს, ერთმანეთს აკონტროლებდნენ. ნამდვილი მზერათა ომი გაჩაღდა. სიტუაცია იძაბებოდა. მით უმეტეს, რომ სანდრო სვამდა, ბოლომდე ცლიდა ჭიქას ყოველ სადღეგრძელოზე.
_ როგორც ჩანს, ბევრი გაქვს ჩემთვის მოსაყოლი, _ მითხრა ბექამ და ხელი ძლიერად მომხვია წელზე.
_ რაზე მეკითხები? _ თვალი თვალში გავუყარე.
_ ნიტაზე, სანდროზე და ასე შემდეგ, აღარ დავაკონკრეტებ.
_ დიდი არაფერი, ჩვენ ერთად ვსწავლობდით პირველ კურსზე.
_ სულ ეს არის? _ დაეჭვდა.
_ სულ ეს არის, _ მხრები ავიჩეჩე.
_ ვფიქრობ, შენსა და სანდროს შორის მტრული დამოკიდებულება უფრო იგრძნობა, ვიდრე მეგობრული.
_ რას გულისხმობ?
_ იმას, რომ თქვენს ურთიერთობაში არ ჩანს, მისი ცოლის მეგობარი თუ ხარ.
_ ვიყავი, მაგრამ დიდი ხნის წინ, თანაც სანდროს კარგად არც ვიცნობდი. დაქორწინდნენ თუ არა, მაშინვე მოსკოვში წავიდნენ, დავკარგეთ ერთმანეთი.
_ არც ის იცოდი, შვილს შენი სახელი რომ დაარქვა, ეს უცნაურად არ გეჩვენება?
_ დაკითხვას მიწყობ? _ ცივად ავხედე.
_ შენი აზრით, არ უნდა დავინტერესდე?
მისი შეკითხვა უპასუხოდ დავტოვე.
_ გიყვარდა? _ არ მომეშვა.
უარყოფას აზრი არ ჰქონდა.
_ ჰო, ერთ დროს, კმაყოფილი ხარ?
_ ახლა? ახლა რა ხდება?
_ ჩვენს ურთერთობას ეტყობა, რომ რამე ხდება? _ კონტრშეკითხვა დავსვი.
_ შორიდან ძნელი სათქმელია, მაგრამ ეჭვიანი კაცი სხვა დასკვნებს გამოიტანდა, _ გამჭოლი მზერა მესროლა.
_ მაგალითად?
_ მაგალითად, იფიქრებდა, ეს ლამაზი გოგო თავისი ინტრიგისთვის ხომ არ მიყენებსო.
ცივმა ოფლმა დამასხა. ნაწილობრივ ხომ მართლა ასე იყო, მაგრამ მხოლოდ ნაწილობრივ. ბექა ნამდვილად მომწონდა, ხოლო ამწუთას სანდროზე მეტადაც კი მიყვარდა. არ ვიცი, შეიძლება მეჩვენებოდა ეს ყველაფერი, შეიძლება მხოლოდ გარემოებამ გამოიწვია, ასე მეფიქრა, მაგრამ ახლა ნამდვილად ასე იყო.
_ მე ორგული არასდროს ვყოფილვარ.
_ ეს იმას ნიშნავს, რომ არ მატყუებ? ხომ იცი, ტყუილი ღალატის ტოლფასია, ასე არ მითხარი?
_ ასეა.
_ ესე იგი, შემიძლია მშვიდად ვიყო?
_ შეგიძლია, _ ვთქვი და შევხედე.
_ მაგრამ მაინც სცადე ჩემი მოტყუება, ასე არ არის?
მუსიკა შეწყდა, ჩვენ-ჩვენს ადგილებს დავუბრუნდით. ხასიათი გამიფუჭდა. მინდოდა, დროზე გავცლოდი აქაურობას. ამ დროს სანდრომ დამიძახა, ერთი წუთით მოდიო და აივანზე გავიდა. მუხლები მომეკვეთა. ლასლასით მივუახლოვდი, შემეშინდა, ეჭვიანობის სცენა არ გაემართა.
_ ის ყვავილები ნიტას «დამსახურება» ყოფილა, ბოდიშს გიხდი. ამისთვის დაისჯება, _ ყრუდ ჩაილაპარაკა და სივრცეს გახედა.
საკუთარ ყურებს არ ვუჯერებდი. ნუთუ მართლა? თვითონ რატომ არაფერი მითხრა ნიტამ? ორიოდე საათის წინ ჩემთან არ იყო? იქნებ ვერ მოასწრო ან შერცხვა თავისი საქციელის?
_ ეს მეტჯერ არ განმეორდება, დამიჯერე, _ თავი მოაბრუნა სანდრომ, _ ვატყობ, რომ რაღაცები იცვლება. მე ბევრს ვფიქრობ, სათანადო გადაწყვეტილებას ამ დღეებში მივიღებ და მერე შევხვდეთ, დავილაპარაკოთ.
_ არ არის საჭირო, ყველაფერი დამთავრებულია.
_ რა? რა მითხარი? _ თავი დახარა და ქვემოდან ამომხედა.
_ ყველაფერი დამთავრებულია-მეთქი, შენთან შეხვედრის სურვილი უკვე გამიქრა. აღარაფერი მაქვს სალაპარაკო, _ გარკვევით წარმოვთქვი და წამოსვლა დავაპირე, მაგრამ მკლავში ჩამჭიდა ხელი.
_ მომისმინე, სოფი, ჩვენ ბევრი რამ გვაქვს გასარკვევი, ამიტომ აუცილებლად მოგვიწევს ცალკე შეხვედრა.
_ მართლა? რაღაც მეეჭვება. შენთვის ხან სოფი ვარ, ხანაც სოფიო, იმის მიხედვით, როდის რომელი სახელი გჭირდება. იცი, რას მაგონებს შენი საქციელი? კატათაგვობანას. მე შენი თაგვი არა ვარ, რომ მეთამაშო _ როცა გინდა, გამიშვა და მერე ისევ თავს დამაცხრე. შენი სიყვარულის მსხვერპლი არ გავხდები, არასდროს, არასდროს, არასდროს! ეს დაიმახსოვრე. თუ ჩემთან ყოფნა გინდოდა, თავის დროზე გეფიქრა ამაზე.
_ მაშინ ჭკუა არ მეყო.
_ საუბედუროდ, ჭკუა ყოველთვის იმაზე მეტი გქონდა, ვიდრე გჭირდებოდა. შემეშვი, ასე აჯობებს.
_ საინტერესოა, ვისთვის?
_ ორივესთვის.
_ რაღაც არა მგონია. გგონია, ვერ ვხვდები, მაგასთან რატომ დადიხარ? მე რომ გადამიყვანო ჭკუიდან, იმიტომ. ჩემი დავიწყება რომ არ შეგიძლია, იმიტომ. გინდა მაეჭვიანო, გამამწარო. ვაღიარებ, რომ მიაღწიე მიზანს.
_ არ მაინტერესებს, ჩემთვის შენ უკვე აღარ არსებობ. რაც ბექა გავიცანი, მას შემდეგ ვევედრები ღმერთს, დამეხმაროს შენი სიყვარულისგან გათავისუფლებაში.
_ მერე? დაგეხმარა?
_ ჯერჯერობით შემიძლია გითხრა, რომ ბოლომდე ვერა, მაგრამ ეს უკვე პროგრესია. დანარჩენში ბექა დამეხმარება.
_ ამას არ დავუშვებ, იცოდე! _ კბილებში გამოცრა.
_ ისე კარგად დაუშვებ, როგორც დაგიბარებია! _ ნიშნისმოგებით წარმოვთქვი და გამოვტრიალდი.
ბექა თავის ადგილზე იჯდა თავჩაღუნული და ღვინით სავსე ჭიქას უაზროდ ატრიალებდა ხელში. გიზელამ კითხვით სავსე მზერა მომაპყრო. თვალებით ვანიშნე, ისეთი არაფერია-მეთქი და ბექასკენ დავიხარე.
_ მე მივდივარ, წამიყვან? _ მხარზე შევეხე.
უცნაურად ამომხედა, თითქოს პირველად მხედავსო.
_ სად გეჩქარება, ვიყოთ, ვერ ხედავ, რა მშვენივრად ვატარებთ დროს? _ ირონიულად თქვა.
_ წავედი, _ ჩანთას ხელი დავავლე, ყველას დავემშვიდობე და კარისკენ გავემართე.
ნათია გამომეკიდა, სუფრიდან სხვების შეძახილებიც დამეწია, მაგრამ ყურადღება არავის მივაქციე. ერთი სული მქონდა, როდის გავიდოდი აქედან.
_ მაპატიე, ნათი, უნდა გავიქცე, საქმე მაქვს, _ ნათიას ლოყაზე ვაკოცე, მის პასუხს არ დაველოდე და კიბეზე კისრისტეხით დავეშვი.
ცივი ნიავი სახეში მცემდა, თმას მიწეწავდა. ცრემლები ღაპაღუპით ჩამომდიოდა ღაწვებზე. მეზიზღებოდა სანდრო, მძულდა, გული მერეოდა მის გახსენებაზე… რამდენიმე მეტრი რომ გავიარე, ნელი სვლით მოახლოებული მანქანის ხმა გავიგონე, მერე ბექას ხმაც.
_ გოგონი, თუ ერთი გზა გვაქვს, გაგიყოლებთ.
გავჩერდი და შევხედე. თბილად მიღიმოდა. დაამუხრუჭა. მანქანას წინიდან მოვუარე და ჩავჯექი.
_ რატომ გამოიქეცი, სოფი, ვის გაურბიხარ? _ ისე მკითხა, თითქოს ვერაფერს ხვდებოდა.
_ საკუთარ თავს.
_ საკუთარ თავს? ასეთი რა დაგიშავა? მშვენიერი თავი გაქვს, მე მომწონს? შენ რას უწუნებ?
_ იმას, რომ შტერია, ჩერჩეტი და სულელი, _ ამოვიოხრე და საზურგეს მოხერხებულად მივეყრდენი, ცრემლებმა დახატული თვალები ამიწვა, შავი ლაქები დამაჩნდა ლოყებზე.
_ საით წავიდეთ? _ ბექამ მანქანა დაძრა.
_ სახლში წამიყვანე.
_ რა უნდოდა?
_ არაფერი.
_ ამდენი ხანი არაფერზე გელაპარაკებოდა?
_ ჰო, _ მოკლედ მოვჭერი.
_ მე უფრო ჭკვიანი მეგონა. ასორმოცდაჩვიდმეტი წამი არაფერზე გელაპარაკა? შენნაირ ქალს? მე ასე ნამდვილად არ მოვიქცეოდი.
_ რატომ ამდენი ცინიზმი? _ ცრემლიანი თვალები მომუშტული ხელებით ამოვიწმინდე.
_ ცინიზმი? შენი აზრით, დაგცინი? ვგავარ იმ კაცს, საყვარელ ადამიანს დასცინოს? თუ გგონია, რომ…
_ შენ ჩემზე ბევრი არაფერი იცი, ბექა.
_ მერე? მომიყევი და მეცოდინება.
_ არ გეშინია, რომ განიხიბლო?
_ მეშინია? არ მეშინია, შენ წარმოიდგინე. დიდი-დიდი, სექსი გქონოდათ, რა მოხდა მერე? მთავარი ეს არ არის. მთავარია, ყალბი არ გამოდგეს ურთიერთობა. მთავარია, როცა ჩემთან ხარ, გონებით და ფიქრებითაც ჩემთან იყო და არა მასთან. მე რომ მეფერები, იცოდე, რომ მე მეფერები და არა მას. ეს არის ყველაზე საშიში, ეს არის ყველაზე მთავარი. სიყვარული ადვილი რომ არ არის, კარგად ვიცი. ამიტომაც ვერ შევძელი ვერასდროს ვერავის შეყვარება, სანამ შენ არ გამოჩნდი. რაც უნდა მიმტკიცო, რომ ცუდი ხარ, არ დაგიჯერებ, იმიტომ, რომ არ ხარ ცუდი. წარსული კი ყველას გვაქვს, თეთრიც და შავბნელიც. ჩვენ ხომ ადამიანები ვართ _ ჩვენი სუსტი და ძლიერი მხარეებით, შეცდომებით და სიკეთეებით. რა ვიცი… სიყვარული კი… სიყვარული მშენებარე სახლს ჰგავს, თან კედლები რომ ამოგყავს და თან ცეცხლი რომ უკიდია გარშემო. შენი არ ვიცი, მაგრამ ჩემ შემთხვევაში ასეა. ამ ცეცხლის ჩაქრობა შენ შეგიძლია მხოლოდ. შენს სურვილზეა დამოკიდებული, ჩემი სიყვარულის სახლი აშენდება თუ ხანძარში ჩაიფერფლება. შენ უნდა გადაწყვიტო. შენი ნებაა, სოფი, მომიყვები თუ არა, რა გაკავშირებდა სანდროსთან, რა დოზით გიყვარდა, რამდენად შორს შეტოპეთ ურთიერთობაში, თუმცა, კიდევ ერთხელ გიმეორებ, ეს არ არის მთავარი. შენი უკან მოტოვებული ცხოვრება ნაკლებად მაინტერესებს. უფრო მნიშვნელოვანი ის არის, როგორია იგი დღეს, როგორი იქნება ხვალ და მე რა როლი მომეცემა ამ ცხოვრებაში. დუბლიორობა ნამდვილად არ მინდა, არც მეორეხარისხოვანი გმირი მინდა ვიყო. მაქვს პრეტენზია, მხოლოდ მთავარი როლი შევასრულო შენი ცხოვრების მელოდრამაში.
ამასობაში კორპუსს მივუახლოვდით. ბექამ გააჩერა და ჩემკენ მოტრიალდა.
_ რას იტყვი?
_ იქნებ სხვა დროისთვის გადავდოთ ეს საუბარი?
_ შენი ნებაა, მაშინ «ძილი მშვიდობისა», ჯერჯერობით სულ ეს არის, რაც შემიძლია გისურვო, _ გამიღიმა, ჩემკენ გადმოიხარა და კარი გამიღო, კოცნა არ უცდია.
გული მომეწურა, რატომღაც მეგონა, უფრო თბილად დავშორდებოდით ერთმანეთს. სუნთქვა შევიკავე, რომ არ ავღრიალებულიყავი. არ დავმშვიდობებივარ, აცახცახებული გადავედი მანქანიდან და სადარბაზოში ისე შევედი, უკან არ მომიხედავს. ყურში კარგა ხანს ჩამესმოდა დაქოქილი ძრავის ხმა…
* * *
იმ დღიდან ჩემი ცხოვრება თითქოს გაუფერულდა. ბექა გამირბოდა, თავს მარიდებდა. მესიჯებს აღარ მიგზავნიდა, არც ჩემს კაბინეტში შემოდიოდა ძველებურად. დავღონდი. ოთახში მყოფს, გულისყური გამუდმებით კარისკენ მქონდა, იმ იმედით, რომ საცაა, გაიღებოდა და შემოვიდოდა თავისი დიდრონი თვალების ბრიალით. დერეფანში გასული კი წარამარა აქეთ-იქით ვიყურებოდი, იქნებ სადმე მომეკრა თვალი და მისი ყურადღება მიმეპყრო. ერთადერთი, სადაც შედარებით ხანგრძლივად გვიწევდა ურთიერთობა, საოპერაციო ბლოკი იყო. იქ საათობით გვიწევდა ერთად «იძულებით» ყოფნა _ ანესთეზიოლოგს ოპერაციის მიმდინარეობის დროს ხომ არ გამაგდებდა. როგორ მინდოდა, მივსულიყავი მასთან და მეკითხა, რატომ მექცეოდა ასე, რა იყო მისი გულგრილობის ნამდვილი მიზეზი _ ის, რომ სანდროს სიყვარული ვერ მაპატია, თუ, უბრალოდ, გაუარა ჩემით აღფრთოვანებამ. ამის გაგება სულს მიფორიაქებდა, მაგრამ დალაპარაკება მაინც ვერ გავბედე. შემეშინდა, პასუხად მეორე მიზეზი არ დაესახელებინა. ვგრძნობდი, რომ ბექას სახით რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანს ვკარგავდი ცხოვრებაში, ძალიან ღირებულს, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი, როგორ შეიძლებოდა მისი შენარჩუნება. მე ხომ ბრძოლის უნარი არ გამაჩნდა, არასდროს მიბრძოლია ჩემი ბედნიერებისთვის. არც არავის უსწავლებია ჩემთვის არასდროს. სხვა გზა არ მრჩებოდა, უნდა დავლოდებოდი, რა იქნებოდა შემდეგ, როგორ წარიმართებოდა სიტუაცია.
სანდროს შეუმჩნეველი არ დარჩენია ჩვენი დამოკიდებულება. მართალია, არაფერი უთქვამს, მაგრამ ხანდახან ისეთ ორაზროვან ღიმილს მესროდა, თითქოს ნიშნს მიგებდა, ხომ მივაღწიე ჩემსასო. ვხვდებოდი, ფარულად როგორ მაკონტროლებდა, თითქოს აჩრდილივით ფეხდაფეხ დამყვებოდა, რომ ჩემი და ბექას ურთიერთობიდან წვრილმანიც არ გამორჩენოდა. ამასთან _ არც თვითონ მეკარებოდა ახლოს და არც ბექას მაკარებდა.
არა, ასე დიდხანს ვერ გაგრძელდებოდა, რაღაც უნდა მომხდარიყო, რაღაც უნდა შეცვლილიყო, ამ ყოფაში დიდხანს ვერ გავძლებდი.
ამასობაში უფრო და უფრო დათბა, გაზაფხულმა თავის არომატულ პიკს მიაღწია. თეთრად აფეთქებული კვირტების საამო სურნელი უხვად იფრქვეოდა ჰაერში. შეისრუტავდი ამ სურნელს და გრძნობდი, რა საამურია ცხოვრება, მიუხედავად ყველაფრისა. მიუხედავად იმისა, რომ მარტო ხარ. გაზაფხული ყოველთვის სხვანაირად ზემოქმედებდა ჩემზე, სხვა ძალით, სხვა ენერგიით მავსებდა. თუმცა… მაინც შემიპყრო სევდამ. ვგრძნობდი, რაღაც აკლდა ამ პეიჟაზს, რაღაც შტრიხი, მხოლოდ ერთი ფუნჯის მოსმა, რომელიც წინ, უკეთესი იმედისკენ მიბიძგებდა. ვიცოდი, რაც იყო ეს შტრიხი. ქარი… დიდი ხანია, ქარი არ ამოვარდნილა, მისი ხმაური მაკლდა.
ყოველთვის მიმაჩნდა, რომ ქარი იყო ერთადერთი, რომელიც სევდას მიფანტავდა. იგი საიდუმლო განგაშის შეგრძნებას მიტოვებდა, სასიამოვნო განგაშის. მას ქაოსი და ანარქია მოჰქონდა. ანარქისტი ქარი… კარგი ნათქვამია… მუდამ მსიამოვნებდა მისი «გამოჩენა», როგორც დიდი ხნის უნახავი მეგობრის, რომელსაც ძალიან ბევრი პირადული, ინტიმური დაუგროვდა მოსაყოლად. ქარიან ამინდში საოცრად კომფორტულად ვგრძნობდი თავს. ამ დროს შემეძლო საათობით ვმჯდარიყავი ფანჯარასთან და მეყურებინა, გამეხსენებინა, მეფიქრა, მეოცნება… ჰმ, მეჩვენება, რომ დავბერდი… ჰო, ცოტა ნაოჭებიც შემომეპარა, თვალებმა თითქოს დაკარგეს უწინდებური ბრწყინვალება, აღარსად ჩანს ის მაცდური სხივი, მამაკაცებს თავბრუს რომ ახვევდა. თუმცა ძლიერი სქესის ყურადღება მაინც არ მაკლია, ისინი დღესაც მზად არიან, აღფრთოვანდნენ ჩემით, მთავარია, დავრთო მათ ამის ნება. არასდროს მიმაჩნდა ჩემი თავი ჩვეულებრივ ქალად. ყოველთვის ვგრძნობდი, რომ ბევრი რამით ვიყავი გამორჩეული სხვა ქალებისგან. არა მხოლოდ იმიტომ, რომ ლამაზი ვარ, ჩემი მახვილი გონებითაც ვიზიდავდი მათ. შინაგანად მქონდა იმის ნიჭი, ლამაზად წარმომეჩინა ჩემი ღირსებები _ გარეგნულიც და სიღრმისეულიც. ახლაც ვხედავ, რა აღტაცებით მომჩერებიან მამაკაცები შინ და გარეთ. ისინი გრძნობენ, როგორი ვიყავი ადრე და ხედავენ, როგორი ვარ ახლა. რა თქმა უნდა, შევიცვალე. გარეგნულად ადრე უკეთესი ვიყავი, სამაგიეროდ ბუნებით უკეთესი ახლა ვარ, რადგან ცხოვრებამ ბევრი რამ მასწავლა, შეცდომებმაც, გამოცდილებამაც… უფრო კეთილი გავხდი, უფრო დამთმობი, უფრო მოწყალე და შემწყნარებელი. რაც მთავარია, ვიცი, რომ უნდა ვიყო ისეთი, როგორიც ვარ და არც ის უნდა დამავიწყდეს, როგორი ვიყავი. ეს ყველას არ შეუძლია…
დატოვეთ კლასი ❤