აჭარელი  ვიყავ განა!

ჰოიდა  ნანა,  ოჰოი  ნანა,

ხარიტყავის  გუდა   თანა,

 შიგ  ჭიკჭიკით  მოჭუჭკული,

 ამ  სირთების  სევდა თანა,

 მიმღერია  ღვინიანზე,

 მიტირია  კიდეც  განა,

 როცა  ჩემი  ზღველთი  ზვარე

 ზვავის  ნაძოვს  დაემგვანა,

 როს სხალთაში სხალთიხატებს,

 უსაპნავდნენ ყელში კანაფს,

 ჯავარქედზე  ჯამეს  დგამდნენ,

 ვარდიქედზე  ეკლის  კარავს,

 ეივახ!  ამის  შემხედვარე,

 ნამსხვანიდან  გაველ....