Молик ибн Динор айтади: «Одамлар мени зоҳид деб

билишади. Ҳолбуки, ҳақиқий зоҳид Умар ибн
Абдулазиздир. Дунё бутун дабдабаси билан унга келди,
Умар ундан юз ўгирди».
* * *
Ривоят қилишларича, Умар ибн Абдулазиз масжидга
кетар эканлар, қўлларини оҳиста тебратиб борар
эдилар. Шу вақт бирдан тўхтаб қолдилар, кўзларидан
ёш жоласи қуйила бошлади. Одамлар нима учун
йиғлаётганларини сўрашганида: «Бу дунёда тебратиб
юрган қўлларим охиратда боғланса, ҳолим не кечишини
ўйлаб йиғлаяпман», дедилар.
* * *
Умар ибн Абдулазизнинг ўғли Абдумалик вафот этди.
Уни дафн этди ва устига тупроқ тортди. Сўнгра
ўрнидан туриб, қоматини ростлади. Атрофида одамлар
уни ўраб туришарди. Шунда у, ривоят этилишича,
бундай деган: “Эй ўғлим! Аллоҳ сени раҳматига олган
бўлсин! Сен отангга меҳрибон эдинг. Аллоҳга қасамки,
Аллоҳ таоло сени менга ато этганидан бери сендан
масрур эдим. Аллоҳга қасамки, сен туфайли қаттиқ
хурсанд бўлган эдим. Энди Аллоҳ таоло ихтиёр этган
шу манзилга танангни қўйганимдан буён Аллоҳ
таолодан сен туфайли бўладиган саодатни кўпроқ умид
этяпман”.
Ражо ибн Хайва айтади: “Умар ибн Абдулазиз
одамларнинг энг хушбўйи ва юришда тикроғи эди. У
мол-мулкини эҳсон қилиб, ўзида фақат қалпоғи,
салласи, кўйлаги, чакмони, ридоси ва ковушларини
(қиймати тахминан ўн икки дирҳам) қолдирган эди».
* * *
Муслим ибн Абдулмаликнинг қули Абдуссалом айтади:
«Умар ибн Абдулазиз йиғлаган эди, завжаси Фотима
ҳам йиғлади. Шунда улар нима учун йиғлаётганларини
билмаган уй аҳллари ҳам қўшилишиб йиғлашди. Улар
ибратланганларидан сўнг Фотима унга: “Отам-онам
сизга фидо бўлсин, эй мўминларнинг амири, нима
сабабдан йиғладингиз?” деб сўради. Умар: “Мен
қавмнинг Аллоҳ ҳузуридан узилиб, бир бўлаги жаннатда
ва бир бўлаги дўзахда бўлишини эсладим”, деди».
* * *
Амр ибн Муҳожирдан ривоят қилинади. «Менга Умар
ибн Абдулазиз: “Агар менинг ҳақдан оғаётганимни
кўрсанг, қўлингни кўксимга қўйиб, мени бир силкитгин
ва, эй Умар, нима қиляпсан, дегин”, деди».
* * *
Лайс ибн Абу Руқия Умардан ривоят қилади: «Умар ибн
Абдулазиз оғир касал ётган пайтида “Мени
ўтқизинглар”, деган эди, уни ўтирғизиб қўйишди.
Сўнгра у: “Эй Аллоҳ, Сен менга буюрган эдинг, мен
тўлиқ бажармадим, қайтарган эдинг, сенга осий
бўлдим. Аллоҳдан ўзга илоҳ йўқ”, деди. Кейин бошини
кўтариб, ҳаммага тикилиб қаради. Шунда унга: “Сиз
қаттиқ тикиляпсиз”, дейишди. У: “Мен ҳозир
бўлганларни кўряпман, улар инсонлар ҳам эмас, жинлар
ҳам эмас”, деди» (Аллоҳ ундан рози бўлсин).