« Эр кишининг ўз никоҳида бўлмаган аёл

билан жинсий алоқа қилиши», деб
таърифланган зинонинг гуноҳи кўпчиликка
маълум бўлсада, «Худо кечиради», деган
аҳмақона умид билан баъзилар бу гуноҳдан
ўзини тиёлмайди. Кундузи «зарур ишларим бор», деган баҳонада кўчага чиққан эр кун
бўйи бузуқ маишатини қилиб шом (ёки
хуфтон) чоғи, хизматидан ҳориб-чарчаган
кўринишда уйига кириб келади. Алҳазар!!
Маишатхонадаги ювиниши билан ўз назарида
гўё тоза, ташлаб келгандай бўлади. Уйига бир арава ифлос ахлат кўтариб кирганини, наҳс
босганини эса ўйламайди, қўрқмайди.
Аксинча, болаларини қучиб, ўпиб, эркалайди.
Хотини билан бир тўшакда ётади. Янада
афсуслар бўлсинки, айрим аёллар ҳам шу
ишни қилишади. Тирикчилик важҳидан танасини сотувчини «фоҳиша» деймиз,
улардан нафратланамиз, улар эса бу
ишларини касб ўрнида кўриб, уялишмайди
ҳам, яширишмайди ҳам. Аммо эрли зинокор
аёлларни нима деймиз? Улар қандай лаънатга
лойиқлар? Фаҳшга шўнғиган эр «хотиним билмасин», деб эҳтиётини қилар. Фаҳшга
шўнғиган хотин эса «эрим билиб қолмасин»,
деб чўчийди. Аммо бу ғофил бандалар «Худо
кўриб-билиб турибдику?!» — деб
ўйлашмайди, қўрқишмайди-я! Кейинчалик,
қариган чоғларида фарзандлари бемеҳрлик қилишганда эса нолиб юришади. Фарзанднинг
бемеҳрлиги — жазонинг бошланиши. Жазо
уларни дўзахда кутиб турибди.