Դու առավոտները աչքերդ պիտի բացեիր ափսոսելով։ Պիտի քեզ չներեիր… շշմած ինքդ քեզ ման գայիր, փնտրեիր մեր անկողնում։

Ախր իրար խոստացել էինք, որ վերջ, այլևս իրենց սպառեցին ,,իմն'' ու ,,քոնը՛՛։
Ապագան կառուցում էինք ,,մենքի՛՛ շրջանակներում։ Պատկերները խավար էին, սակայն հստակ եզրագծերով։
Ես դադարում եմ պայքարել, ես այլևս իմ կործանված պատկերացումներից չեմ կարող պահանջել կառչել երազներից…
Ես այլևս չեմ ստիպի իրենց ինձ համար հորինել պատկեր, ով պիտի ամեն առավոտ բարձով ինձ պատժեր՝ գիշերը սիրո հաշվին քնելու համար։ Չեմ կարող ստվերներից ստեղծել մեկին, ով իմ վերնաշապիկով առավոտյան ինձ պիտի նախաճաշ մատուցեր սիրաբույրով լցված մեր անկողնում։
Ցնորքներից չի ստացվում կառուցել մեկին, ով խոստանում էր խառնել գիշերս ցերեկով… մեկին, ով ստիպել էր հավատալ, որ գիշերը քնելու համար չէ, այլ հանգստանալու… իսկ մենք ինչպես կարող էինք հանգստանալ…մենք հանգստանում էինք, երբ անհանգստությունը նույնիսկ նավթավառին էր ստիպում ինքնուրույն հայթայթել պաշար տեմպի մեջ մնալու համար…
Հիշու՞մ ես…
Դու հիշի՛ր…
Իսկ ես շտապեմ…
Երազանքները փոշիացան… Մտքերի լցոնված սենյակում մնացին մի քանի անհրաժեշտ խոհեր…🖤🚀
Միքայել Բրսոյան