Ժպիտս մի օր խռովեց ինձնից ,

Ասաց՝ գնում եմ, ետ չեմ գա քեզ մոտ,
Սակայն տխրատանջ հարց տվի նորից`
Միթե չես սազում դեմքիս, կամակո´ր,
Ժպիտս լռեց, մարեց, հեռացավ,
Ու կրկին չասաց, թե ո՞ր հասցեով,
Ու սիրտս այդժամ մի բան հասկացավ՝
Թաց ժպիտները`գնում են խռով:
Գնում են խռով ու տեղ են զիջում չոր արցունքներին,
Գնում են անհետ, որ նորից փնտրենք թաց ժպիտներին,
Նորի՜ց խորհեցի, նորից հասկացա՜,որ այս աշխարհում՝
Ժպիտն ու լացը սիրող զույգի են ասես նմանում…