რა უნამუსოდ გამწირა ცხოვრებამ ოხერტიალმა,

რად დამიმსხვრია იმედი და გამიფანტა ოცნება.
ეგონა მომერეოდა, გადამთქერავდა მთლიანად,
მაგრამ ძლიერი აღმოვჩნდი, ფეხზე დავდექი ძლიერად.
ვერ დავივიწყე ოცნება და ვერ გავაქრე იმედი.
ისე ძლიერი აღმოვჩნდი, ძირს არ დავეცი გოდებით.
ფეხზე ამაყად დავდექი, ვერ შემაშინეს დარდებმა.
გულში ჩავიკალ ცრემლები, სახეს ღიმილი ავიკარ.
ზოგმა გამკიცხა უგნურმა, მტერს კი დავუფსე თვალები.
გულში ჩავიკარ იმედი, სიკეთით დავიარები.
არ ვუშინდები განსაცდელს, გულს გადავყარე დარდები.
ვერ დამაჩოქებს, ვერ გამტეხს ცხოვრების ქარბორბალები...
13.12.2018
მზია კაპანაძე