ძლიერი სუსტი ქალი

(16 ნაწილი )
ავტ.სვეტა კვარაცხელია
ნუთუ ორსულად არის? არა, ოღონდ ეგ არა! ღმერთო, უშველე! ან კი როდის მოასწრო? შეიძლება, ერთხელ დაწვე მამაკაცთან და მაშინვე დაორსულდე? ნუთუ ასეც ხდება? არადა, ისე სპონტანურად მოხდა ყველაფერი… ჯერ ხომ ერთი თვეც არ გასულა იმ დღიდან? არა, როგორ არა, თვეზე მეტიც გავიდა… ამის გაფიქრებაზე ოფლმა დაასხა. რა ეშველება ახლა? იქნებ ცდება? მერე რა, რომ ციკლი დაერღვა, იქნებ ჯერ ტესტი ჩაიტაროს? წინასწარ რატომ ნერვიულობს?
სწრაფად გადაიცვა კაბა და აფთიაქში გავარდა ტესტის საყიდლად. სანამ პროცედურას ჩაიტარებდა, თავისი დაემართა…
ახლა კი იდგა ხაზგაწითლებული ჩხირით ხელში და თავბედს იწყევლიდა. მორჩა! ყველაფერი დამთავრებულია! სალომე ორსულადაა და ამის შესახებ ჯერჯერობით არავინ იცის. არც უნდა გაიგოს ვინმემ, განსაკუთრებით ვაკომ. არც მამიდამ! რა ქნას? მოიცილოს ეს ბავშვი? რა საშინელებაა! ამის გაფიქრებაც კი ზარავს! საკუთარი შვილი როგორ უნდა მოკლას? მან რა დააშავა, თუ თვითონ არის უთავბოლო და დაუფიქრებელი? სად იყო მაშინ, როცა მამაკაცს ყელზე ეკიდებოდა? უკვე გვიანაა თითზე კბენანი.
არა უშავს, ახლა უკვე დააჩქარებს მოსკოვში გამგზავრებას და მერე იქ იფიქრებს, როგორ მოიქცეს. არც არაფერია მოსაფიქრებელი. ბავშვს გააჩენს და მარტოხელა დედა გახდება. მარინა, რა თქმა უნდა, გაიგებს, ოღონდ მერე, მოგვიანებით და აუცილებლად დაეხმარება. ყველანაირად დაუდგება გვერდით. ახლავე რომ უთხრას? არა, ახლა არ ივარგებს. ის ვერ მოითმენს და ვაკოს «ახარებს» ამ ამბავს. ის კი… ის კი იფიქრებს, რომ მის ჯინაზე აჩენს იგი ბავშვს, მის გასამწარებლად. იფიქრებს, რომ სპეციალურად მოუწყო ასეთი სიურპრიზი, რათა სალიმ მის ცოლობას გამოჰკრას ხელი. და რა იქნება შედეგი? ცხოვრება ჯოჯოხეთად ექცევა. არ უნდა! აჯობებს, ყველაფერი ისე დარჩეს, როგორც ახლაა _ არავინ არაფერი უნდა გაიგოს!
სალის განსაკუთრებით დილაობით უჭირდა. უზმოზე საშინლად ერეოდა გული, ხანდახან აბაზანის კარამდე მისვლასაც ვერ ასწრებდა. მერე რა, რომ კუჭი ცარიელი ჰქონდა? მაინც აზიდებდა. «ბორჯომი» მოიმარაგა გოგონამ, თავთან დაიდგა და დილით, გაღვიძებისთანავე, გაზგასულ სასმელს მოწყურებული მიეძალებოდა ხოლმე. მერე უფრო უადვილდებოდა ღებინება, მწარე გემო არ რჩებოდა პირში.
ნეტავ მალე გაიაროს ამ პერიოდმა. მთელი ორსულობა ხომ არ ექნება ტოქსიკოზი? ჯერჯერობით ახერხებდა იმას, რომ მარინას არ შეემჩნია მისი «მიზეზიანობა». მხოლოდ ერთხელ შემოუსწრო ქალმა, როცა ნიჟარაზე თავით იყო ჩაყუდებული, მაგრამ ადვილად შეძლო მისი დარწმუნება იმაში, რომ საჭმელმა მოწამლა.
ვაკო ხშირად რეკავდა, რათა მარინას არ ეფიქრა, რომ წყვილის სიყვარულმა «ჩაილურის წყალი» დალია. ჯერ მარინას დაელაპარაკებოდა, მერე სალის და ათასგვარ უინტერესო თემებზე ესაუბრებოდა, რათა დამაჯერებელი ყოფილიყო მათი სასიყვარულო ურთიერთობის ისტორია. საუბრის ბოლოს კი დაჟინებით თხოვდა გოგონას, ეთქვა მისთვის, მიყვარხარო.
_ ხმამაღლა თქვი, რომ მამიდაშენმა გაიგონოს, გესმის? _ მოითხოვდა მამაკაცი, _ მიანიჭე მას ეს ბედნიერება.
სალომეს სულაც არ ჰქონდა სიყვარულის ახსნის თავი. იმდენად ცუდად იყო, ასეთ წუთებში მისთვის სულერთი იყო, ვის რა ესიამოვნებოდა და ვისთვის რისი მოსმენა იქნებოდა სასიხარულო, მაგრამ თავს მაინც ატანდა ძალას. ვაკოს აშკარად სიამოვნებას ანიჭებდა მისი ეს ტანჯვა. საუბრის კილოზე ეტყობოდა, რომ ფრიად კმაყოფილი რჩებოდა სალის «ძალად აღიარებითი» სიყვარულით. ერთი პერიოდი, სალიმ მტკიცედ გადაწყვიტა, მამიდასთვის სიმართლე ეთქვა, მაგრამ საქმე საქმეზე რომ მიდგა, ვერ გაბედა. მაინც შეეშინდა. ახლა რომ ცუდად გამხდარიყო გამზრელი, გოგონა ნამდვილად ვერ მოუვლიდა მას, ამის ძალა აღარ შესწევდა. ამიტომ გაჩუმება ამჯობინა.
ერთ საღამოსაც, ვაკომ დარეკა და ქალებს ახარა, ხვალ ჩამოვდივარო. სალის გული კინაღამ გაუჩერდა. რა მოხდება, რამე რომ შეატყოს? ის ხომ ძალიან შეიცვალა ბოლო ხანებში? გახდა, სახე გაუფითრდა, ტუჩებიც გაუუფერულდა და ჩაეთეთქვა. ჭორფლებივით ყავისფერი ლაქებიც კი გაუჩნდა ცხვირის გარშემო… არა უშავს, მერე რა? კარგად რატომ უნდა იყოს? ამხელა ნერვიულობა გადაიტანა მის გამო, რამ უნდა გაახაროს? ნერვიულობამ თავისი კვალი დაამჩნია, ეგ არის და ეგ. აი, ამით იმართლებს თავს. «მაგრად დადექი, პატარავ! ის მოიქეცი, თითქოს არაფერიც არ მომხდარა! ეჭვის ოდნავი საბაბიც არ გაუჩინო მაგ საზიზღარს!» _ ამხნევებდა თავის თავს საღამოს განმავლობაში.
მთელი ღამე იწრიალა ლოგინში. «არ ვიცი, რომელ საათზე შემოგივლით, _ ყურში ახლაც ჩაესმოდა მამაკაცის ხმა, _ ალბათ უფრო გვიან საღამოს, მაგრამ ჩემს მოსვლამდე ნუ დაწვები. ხომ იცი, არ არის ლამაზი, შეყვარებულს არ დაელოდო. მამიდაშენს ეჭვი შეეპარება.» არადა, როგორ არ ადარდებდა სალის ახლა, დახვდებოდა თუ არა ფეხზე «ფსევდოშეყვარებულს»! ბოლო დღეებში ისეთ მდგომარეობაში იყო, არავის ნახვა არ უხაროდა, არც არავის ხმის გაგონება და, საერთოდ, არაფერი, არაფერი ახარებდა.
მეორე დღესაც უხასიათოდ გადი-გამოდიოდა ოთახიდან აივანზე, ადგილს ვერ პოულობდა. მარინა დილით სადღაც გავიდა, მხოლოდ შუადღისას მობრუნდა შინ. ამით ისარგებლა სალიმ და როგორც კი ქალი დაბრუნდა, მაშინვე საძინებელში შევარდა, ცოტა ხნით წავუძინებო და საღამომდე ოთახიდან არ გამოსულა.
რაც უფრო ახლოვდებოდა ვაკოს მოსვლის დრო, მით უფრო იპყრობდა შიში, უფრო და უფრო იძაბებოდა. მისდა საბედნიეროდ, მამაკაცი იგვიანებდა. მარინამ მეტი ვეღარ გაძლო.
_ ძალიან დავიღალე, _ დაიწუწუნა, _ ლოდინის ძალა აღარ შემწევს. გარდა ამისა, ის შენს სანახავად უფრო მოდის, ვიდრე ჩემს მოსაკითხად. აკოცე ჩემ მაგივრად და უთხარი, ხვალ შემოიაროს, კარგი? _ და დასაძინებლად გაეშურა.
ამასობაში თორმეტი დაიწყო. სალიმაც გადაწყვიტა დაწოლა. წეღან კიდევ ერთხელ აერია გული. ახლა მართლა არ უნდოდა, ვაკო მოსულიყო. სრულიად გაუქრა მამაკაცთან არათუ ინტიმური, უბრალო სიახლოვის სურვილიც კი. სწორედ ის დროა, მათი სამუდამო განშორების პროცესი დაიწყოს და ამ პროცესს თავად უნდა ჩაუყაროს საფუძველი.
გვიან, ძალიან გვიან მოვიდა ვაკო, საოცრად დაღლილი სახე ჰქონდა.
_ მობრძანდი, _ შემოიპატიჟა გოგონამ, გაკვირვებულმა იმით, რომ ხმა გაბზარვოდა.
უცნაურია, სულაც არ უნდოდა მისი ნახვა და რამ აუკანკალა მუხლები? ასე რატომ მოუდუნდა სხეული? გული რატომ უცემს ასე გამალებით? ლამისაა, ბუდიდან ამოუხტეს.
_ მამიდა უკვე დაწვა, _ ძლივს ამოთქვა გოგონამ, _ შენთან მოკითხვა დამაბარა და მოგიბოდიშა, ცოტა შეუძლოდ გრძნობდა თავს, ვეღარ დაგელოდა.
_ ვიცი, რომ უკვე გვიანია, _ თქვა მან, _ მაგრამ…
_ ჯობდა, ხვალ მოსულიყავი.
_ არ დაგავიწყდეს, რომ ყურებამდე ვარ შეყვარებული, _ ვაკოს დანისლული ნაცრისფერი თვალები ყურადღებით ათვალიერებდა მის სახეს, _ რაღაც ვერ გამოიყურები ყოჩაღად. ასე დაგღალა მამიდაშენმა?
სალი ელოდა მისგან ასეთ რეაქციას, ამიტომ პასუხიც წინასწარ ჰქონდა მომზადებული. ნაზად გაიღიმა და თავი გადააქნია.
_ უბრალოდ, ძალიან მეძინება, სხვა არაფერი, _ უპასუხა და შეტრიალდა, რათა მამაკაცს სხვა «გამყიდველი ნიშნებიც» არ აღმოეჩინა მის სახეზე, _ დალევ რამეს?
ვაკომ ოფლით დაცვარული შუბლი ხელისგულით მოიწმინდა.
_ მაგარ ყავას კი დავლევდი, თუ არ გეზარება მოდუღება. ვიცი, ღამით ყავა რომ მავნებელია, მაგრამ ახლა ცოტათი თუ არ გამოვცოცხლდი, შეიძლება აქვე გავგორდე. ძლივს ვდგავარ ფეხზე, მაგრად დავიღალე.
ჰოდა, სალიც მაგას არ ამბობს? რას მოდიოდა? ხვალინდელი დღე არ გათენდებოდა, თუ რა? ვერაფერი გაუგია…
სალი თან ფიქრობდა, თან ყავას ადუღებდა. ვაკო აივანზე, სავარძელში უძრავად მოკალათებულიყო. გოგონამ ორი ფინჯანი ყავა გამოიტანა და რომ შეხედა, იფიქრა, ჩაეძინაო. მამაკაცს ფეხები წინ ჰქონდა წაწეული, ხელები გულზე დაეკრიფა, თავი სავარძლის საზურგეზე მიედო და თვალებდახუჭული თანაბრად სუნთქავდა. როცა იგი მიუახლოვდა, მხოლოდ მაშინ გაახილა თვალები და გვერდულად გახედა სალის. კიდევ კარგი, აივანზე მხოლოდ ერთი ნათურა ბჟუტავდა, თორემ მამაკაცი ადვილად შეამჩნევდა მის აჭარხლებულ ღაწვებს.
ბოლო დღეებში სალომე მთელი ძალისხმევით ცდილობდა, რაც შეიძლება, ნაკლები ეფიქრა მასზე, უნდოდა, როგორმე დაევიწყებინა იგი. არწმუნებდა თავის თავს, ამიერიდან ვაკო აღარაფერში მჭირდებაო, მაგრამ აი, დაინახა თუ არა, ყველაფერი თავიდან დაიწყო. როგორც კი ერთი ხელის გაწვდენაზე მიუახლოვდა, მიხვდა, რომ მთელი სულით და გულით მხოლოდ ამ მამაკაცს ეკუთვნოდა და სხვას არავის.
_ ეს დასვენების პირველი წუთია, რომლის შესაძლებლობაც მომეცა მას შემდეგ, რაც გავემგზავრე, _ თქვა ვაკომ.
_ კარგად მოიარე? ყველაფერი მოაგვარე?
ვაკომ ოდნავ შეარხია ნესტოები.
_ შენ ეს ძალიან გაინტერესებს?
სულაც არ არის აუცილებელი, შერლოკ ჰოლმსი იყო, რათა მის აზრებს ბოლომდე ჩაწვდე. მიხვდა სალი, საითკენაც უმიზნებდა მამაკაცი, მაგრამ აბა, რისი სალომე იქნებოდა, ამას ვერ მიმხვდარიყო.
_ სულაც არა. ისე, ზრდილობის გულისთვის გკითხე.
_ რა ხდება თქვენკენ ახალი?
_ ისეთი არაფერი, ყველაფერი ძველებურად.
_ იმ ბავშვმა რა ქნა?
_ რომელმა ბავშვმა? _ ვერ მიხვდა სალი.
_ შენ რომ «გაგყიდა».
_ ა! ნინიზე მეკითხები? გამოცდები წარმატებით ჩააბარა და ჩაირიცხა კიდეც.
_ ყოჩაღ! ეგ გოგო შორს წავა, კოჭებზე ეტყობა.
_ ჰო.
_ სხვათა შორის, შენ რომ არ ყოფილიყავი, აუცილებლად შებმას დამიწყებდა, მაგრამ შენი შიშით ვერ გაბედა.
_ ჩემი შიშით? ჯერ ერთი, მას არავისი ეშინია და მეორეც, არა მგონია, ეგეთი საშიში ვიყო.
_ ეგ არ მიგულისხმია. შენმა ფაქტორმა შეაკავა-მეთქი, უნდა მეთქვა, რათა ადვილად მიმხვდარიყავი, რისი თქმაც მინდოდა.
_ როგორც ჩანს, შენც მოგეწონა, ისე დანანებით ლაპარაკობ მასზე… _ ირონიულად შენიშნა გოგონამ.
_ მე შენ ვინ გგონივარ? _ წარბები შეკრა მამაკაცმა, _ ვგავარ იმ ადამიანს, ლიფსიტებზე რომ ნადირობს?
_ მაგრამ ეგეთი ლიფსიტების ნათქვამის ხომ ბოლომდე გჯერა? _ მწარედ ჩაურტყა.
ვაკომ თავი გააქნია. მიხვდა, რომ სისულელე ჩაიდინა, ახლა აქ რომ მოვიდა, მაგრამ თავს ვეღარ მოერია. რა წარმოდგენაც არ უნდა ჰქონოდა სალომეზე და როგორი გაბრაზებულიც უნდა ყოფილიყო მასზე, მისი სხეული გონებას უკარგავდა. ყველგან, სადაც არ უნდა ყოფილიყო, თვალწინ მისი სახება ედგა… დღეც, ღამეც… განსაკუთრებით ღამით, როცა მარტო რჩებოდა თავის თავთან, ფანტაზიებს იშველიებდა და წარმოიდგენდა, რომ სალომე გვერდით ეწვა. ოცნებებში ეალერსებოდა. წარმოუდგენელი რამ ხდებოდა მის თავს. არასდროს არც ერთი ქალის გამო არ ჩავარდნილა ასეთ დღეში. ის ახლა ტყვეობაში იმყოფებოდა, ამ გასაგიჟებლად კარგი ქალის ტყვეობაში!
სწორედ ამ გრძნობამ მოიყვანა ამაღამაც აქ, მიუხედავად იმისა, რომ შუაღამე მოახლოვდა. სალის სიახლოვეს საოცარ სიმსუბუქეს განიცდიდა, სწორედ მაშინ ხვდებოდა, რა მშვენიერია სიცოცხლე, რა საამურია ცხოვრება! რა დიდი სიამოვნებით ჩაისვამდა ახლა კალთაში და მოეფერებოდა! სამწუხაროდ, მის ამ ნატვრას ასრულება არ ეწერა. ისინი მარტო არ იყვნენ სახლში, ამიტომაც მოუწევდა თავის შეკავება.
სალის ნათურის შუქი არ ეცემოდა, ამიტომ ვაკო მის სახეს ვერ ხედავდა. მხოლოდ მაშინ ხედავდა გოგონას ანთებულ თვალებს, როცა მისკენ მოატრიალებდა თავს. რა მიმზიდველი ვინმე იყო! მამაკაცს კინაღამ სასულეში გადაცდა ნერწყვი!
ჯანდაბას! ნუთუ არ შეუძლია, გონებას მოუხმოს და გულგრილობა შეინარჩუნოს? სხვას რომ ყველაფერს თავი დავანებოთ, მარტონი არ არიან. ეს ყველაზე დიდი ბარიერი იყო. არ ღირდა სურვილის გამომჟღავნება, ტყუილი მცდელობა გამოუვიდოდა მაინც.
ისე, რომ არა მარინა და მათი დიდი ხნის მეგობრობა, ვაკოს უკვე კარგა ხნის დავიწყებული ეყოლებოდა სალომე. აქამდე განდევნიდა თავისი ცხოვრებიდან ამ ლამაზ გოგონას. მაგრამ რადგან აუცილებლობა მოითხოვდა, ხშირად ენახა იგი, ეს უფრო უღვივებდა ისედაც გახურებულ გრძნობებს. სწორედ ეს გრძნობები ტანჯავდა, ნამდვილ ქაოსს ქმნიდა მის გონებაში, აზრებს უფანტავდა. რამდენჯერმე, საქმიანი შეხვედრის დროს, უეცრად დააფიქსირა, რომ მისდა უნებურად, სალიზე ფიქრობდა. და იმდენად იტაცებდა ეს ფიქრი, იძულებული ხდებოდა, პარტნიორებისთვის ნათქვამის გამეორება ეთხოვა. ამის გამო ვიღაც-ვიღაცებმა უკვე უცნაურად დაუწყეს ყურება.
_ ვაკო, მისმენ?
აი, ახლაც! ამჯერად კი სწორედ იმ ადამიანის საზოგადოებაში დაემართა იგივე, ვისაც ყველაზე დიდი წვლილი მიუძღოდა მისი გონების გაფანტვაში. სწორედ ეს ხმა იყო ყველაფერში დამნაშავე!
_ მაპატიე… რა მითხარი? _ ძლივს გამოერკვა მამაკაცი და შეირხა.
_ ის გითხარი, რომ მოსკოვში ვაპირებ დაბრუნებას.
ვაკომ მსწრაფლ ასწია თავი და სავარძელში გასწორდა.
_ ეს შეუძლებელია! _ წამოიძახა და მაშინვე ინანა, რაც თქვა. სალის გამგზავრება ხომ საუკეთესო გამოსავალია მის დასავიწყებლად. ორივესთვის აჯობებს ასე და, პირველ რიგში, მისთვის.
_ ვითომ რატომ? _ ცივად შეხედა გოგონამ.
_ მამიდაშენის გამო, რა თქმა უნდა! _ მშვიდად მიუგო და გულში დაამატა, «იმიტომ, რომ სიგიჟემდე მინდიხარ! მიუხედავად ყველაფრისა, შენთან მინდა! აი, რა სისულელემდე შეიძლება თურმე მივიდეს მამაკაცი!»
_ მამიდას მოუწევს ამის შეგუება. უახლოეს დღეებში ვაპირებ მასთან ამ თემაზე დალაპარაკებას.
_ რას ამბობ! გაგიჟდება, ეგ რომ გაიგოს. ამან შეიძლება მორიგი შეტევა დამართოს. არ გეშინია, ინფარქტი კვლავ რომ გაუმეორდეს?
ამას ჰქვია წმინდა წყლის შანტაჟი! განა არ ჯობია, გაემგზავროს? მის ტანჯვასაც მოეღება ბოლო! კვლავ ძველებური ვაკო გახდება! ახლა თავის თავს არ ჰგავს! რა ემართება?
_ ვეცდები, ფრთხილად ვიყო. ისე შევაპარებ, რომ მისთვის საწყენი არ გახდეს ეს მომენტი, _ მისმა ულამაზესმა ლურჯმა თვალებმა ნახევრად სიბნელეში ჩასაფრებულივით გაიელვა, _ და შენც მადლობელი დაგრჩებოდი, თუ ცოტათი მაინც მოადუნებდი ჩემდამი ყურადღებას, თორემ მის დასანახავად ისე მექცევი…
_ როგორ გექცევი? _ სმენად იქცა მამაკაცი.
_ თითქოს თავს ვერ იკავებ და ერთი სული გაქვს, როდის მომეფერები… ახლაც კი, ისე გააპროტესტე ჩემი წასვლის ამბავი, რომ…
აი, თურმე როგორს ხედავს გოგონა მას! _ ღიმილი ვერ შეიკავა.
_ სასაცილოს ვერაფერს ვხედავ! _ წარბები შეკრა სალომემ.
_ არ ვიცინი, _ ვაკომ სერიოზული გამომეტყველება მიიღო, _ მაგრამ შენი ჩანაფიქრიდან მაინც არაფერი გამოვა.
_ რატომ გგონია?
_ მარინა გამოცდილი და ჭკვიანი ქალია, ასე ადვილად ვერ გავაცურებთ. სხვა, უფრო საზრიანი რამე უნდა მოვიფიქროთ. ისეთი მიზეზი უნდა დავასახელოთ, რომ მას ეჭვი არ შეეპაროს ჩვენს გულახდილობაში.
სალიმ ყავა მოხვრიპა და ღამეს გახედა… სადღაც, შორს, ფეიერვერკებმა გაანათა ცა.
_ ვიღაცას ეზეიმება, _ შეფიქრიანებულმა ჩაილაპარაკა ვაკომ.
_ ჰო, ვიღაცას კი.
_ ჩვენ კი არა, ხომ? _ გაიცინა.
_ ჩვენ არა, _ დაუდასტურა.
მამაკაცმა შეატყო, რომ სალომე უცნაურად იყო დაძაბული. ალბათ იმის გამო, რომ ჩემთან განშორება მოუწევს, _ გაიფიქრა. ან იქნებ, სულაც არ უმძიმს ამის გაკეთება? თვითონაც ხომ უნდა უხაროდეს, თუკი მალე დაშორდება მას? რაც უფრო შორს იქნებიან ერთმანეთისგან, მით უკეთესი ორივესთვის.
_ ჩემი აზრით, მოიფიქრებ რამეს და არ გაგიჭირდება სათანადო მიზეზის მოგონება, _ გულგრილად დაიწყო სალიმ, _ იქნებ, მე თვითონ ვუთხრა მას შენზე ისეთი რამეები, რაც მის გულისწყრომას გამოიწვევს? როგორ გგონია, არ გაითვალისწინებს მამიდა ამას? თუ შენ მის თვალში უცოდველი და უნაკლო ხარ?
_ მარინა ისევე კარგად მიცნობს მე, როგორც დედაჩემი.
_ მაშინ, გამოდის, რომ უარყოფითი პარტნიორის როლის თამაში მე მომიწევს. უთხარი მას, რომ ბევრი ეცადე, მაგრამ ჩემს პატივმოყვარეობას ვერაფერი მოუხერხე. შენ კი ასეთ ქალთან ოჯახს ვერ შექმნი. ამით ყველაფერი დამთავრდება.
_ ამის თქმა კი შემიძლია, _ მოიღუშა ვაკო, _ მაგრამ არა ახლა. ის ჯერ კიდევ სუსტადაა, ცოტა უნდა ვაცადოთ. შენ თვითონ არ მეუბნებოდი, არ ვიჩქაროთო? _ მან დარჩენილი ყავა ბოლომდე დალია, _ დროა, წავიდე, უკვე ძალიან გვიანაა.
მამაკაცი შეფიქრიანებული წამოდგა. მას უკვირდა სალის აჩქარება. ასე მოულოდნელად რატომ გადაწყვიტა გამგზავრება? რითია ეს გამოწვეული? იქნებ რაღაც ისეთი მოხდა, რაც მან არ იცის ან არ ესმის? აქამდე კიდევ იმედოვნებდა, რომ სალი ყველანაირად ეცდებოდა, მისგან კიდევ ერთხელ მიეღო დქორწინების წინადადება. ძნელი დასაჯერებელია, რომ მან ასე ადვილად დათმო პოზიციები.
მძიმედ გაემართა გასასვლელისკენ. სალიმ გააცილა. ამჯერად მამაკაცს არ უცდია, ეკოცნა მისთვის, დაღლილი სახით გაუღიმა მხოლოდ.
_ ღამე მშვიდობისა, სალი. გადაეცი მარინას, რომ ხვალ დავურეკავ, _ გაწელილად წარმოთქვა და კარი გაიხურა.
სალომემ იგრძნო, როგორ მოწყდა გული საგულეს და სადღაც ქვემოთ, სიღრმეში ჩავარდა…
როგორ დამძიმებულა ეს გული… რამხელა გამხდარა… გოგონას თითქოს ლოდი ატაკესო მუცელში, ისე მოიკრუნჩხა… ტკივილისგან სახე გაუფითრდა… არ ახსოვს, როგორ მიაღწია საწოლამდე… ძლივს აბობღდა ლოგინზე და ოთხად მოკეცილმა თავი ბალიშში ჩარგო… ოღონდ მუცელი არ მოეშალოს… ოღონდ…