ძლიერი სუსტი ქალი

(14 ნაწილი )
ავტ.სვეტა კვარაცხელია
გასაკვირი ის იყო, რომ ვაკო იმ საღამოს საავადმყოფოში არ გამოჩენილა. ამან ცოტათი დააწყნარა სალომე. ეს იმას ნიშნავდა, რომ მას მშვიდი საღამო ელოდა. ძალიანაც კარგი, რომ არ მოვიდა. სულაც არ იფიქრებს მასზე. დაჯდება, რომელიმე კარგ ფილმს შეარჩევს და სიამოვნებით უყურებს ტელევიზორს, შემდეგ კი მკვდარივით დაეძინება წუხანდელ ღამენათევს.
შეპირებით კი შეჰპირდა თავის თავს, არ ვიფიქრებო, მაგრამ შესასრულებლად არც ისე ადვილი აღმოჩნდა ეს შეპირება. ვერა და ვერ გამოდევნა ვაკო გონებიდან. ვერც ფილმს დაუდო გული. ის იყო, დასაწოლად გაემზადა, რომ კარზე ზარის ხმა გაისმა.
ღამის თერთმეტი საათი იყო. ვინ უნდა ყოფილიყო ამ დროს? თანაც, სალომეს უკვე მოესწრო ღამის პერანგის ჩაცმა. ასეთ ფორმაში არ ღირდა კარის გაღება… დარწმუნებული იყო, რომ ვაკო იქნებოდა, სწორედ ამიტომ არ აპირებდა დაგვიანებული სტუმრის მიღებას. მაგრამ ზარი არ წყდებოდა. უეცრად სალომეს თავში დაჰკრა. ვაითუ, მამიდა გახდა ცუდად და კლინიკიდან მოაკითხეს? თუმცა… ასე რომ მომხდარიყო, დაურეკავდნენ, რაღა შინ მოაკითხავდნენ?
ვაკო რომ იყოს? მაგრამ რისთვის… რატომ უნდა მოსულიყო? იქნებ მისი წამოსვლის შემდეგ მივიდა საავადმყოფოში და მამიდა ცუდ მდგომარეობაში დახვდა? იქნებ ამის გამო გამოემართა აქეთ, რათა… არა, ოღონდ ეგ არა! სალის მეტი აღარ უყოყმანია, ჰოლში გავარდა და კარი ფართოდ გამოაღო.
_ უკვე იმედი გადამეწურა, რომ გამიღებდი.
_ რამე მოხდა? უარესად გახდა? ნუთუ…
_ სიმშვიდე, ქალბატონო, სიმშვიდე, _ ვაკომ გაშლილი ხელისგულები ასწია, _ არაფერიც არ მომხდარა. მე, უბრალოდ, შემაგვიანდა, ეგ არის და ეგ. ვფიქრობ, არც ისე გვიანი დროა სავახშმოდ? _ იკითხა მამაკაცმა და იმწამსვე მიხვა, რომ სისულელე წამოროშა.
მისი ვარაუდი სალომეს პასუხმაც დაადასტურა.
_ მე რა, სავახშმოდ გამზადებულს ვგავარ? სათანადოდ მაცვია? _ სარკასტული ტონი გაურია ნათქვამს გოგონამ.
ვაკომ ჩაიცინა, რათა უხერხულობა დაეფარა.
_ ეს იმაზეა დამოკიდებული, სად ვივახშმებთ. თუკი აქ, მაშინ რა მნიშვნელობა აქვს, რას ჩაიცვამ. საკუთარ სახლში ბიკინითაც შეიძლება მაგიდას მიუჯდე და შიშველიც, სხვათა შორის…
მამაკაცს სრულიად აკმაყოფილებდა ამ ფორმაში გამოწყობილი გოგონა. ქსოვილი გამჭვირვალე იყო, სხეულის კონტურები არცთუ გამოკვეთილად, მაგრამ მაინც მოუჩანდა პერანგს მიღმა. როგორ შეეძლო, თვალი მოეწყვიტა ამ მშვენიერი სხეულისთვის? მოულოდნელად გიჟურმა სურვილმა წამოუარა… გაეხადა მისთვის ეს პერანგი და ენახა, ეცვა თუ არა შიგნით საცვალი? მერე კი… მოეხვია ხელი და ნაზად დაეკოცნა მისი ხორბლისფერი გლუვი, სურნელოვანი კანი…
_ ასე გვიან არასდროს ვჭამ! _ გამოუცხადა სალომემ.
_ შენ _ შეიძლება არა, მაგრამ ჩემნაირ მოკვდავებს, სამწუხაროდ, უწევთ ხოლმე ღამის საათებში დანაყრება და ძალების მოკრება. მაპატიე, ასე რომ გამოვიდა. დავიჯერო, სამზარეულოში სასუსნავი არაფერი მოგეძებნება? _ შემრიგებლური ღიმილი ესროლა მამაკაცმა.
_ თავად ნახე, _ აგდებულად მიუგო, _ შენ ხომ აქ თავს ისე გრძნობ, როგორც საკუთარ სახლში.
_ მერედა, შენ არ შემომიერთდები? «ზაკამპანიუ» ჩაის მაინც არ დალევ ჩემთან ერთად? _ ეშმაკურად შეჰღიმა ვაკომ, თითქოს არ სჯეროდა მისი გულგრილი სიტყვების.
მოიცა, რა უპასუხა დღეს, როცა გამოუცხადა, ჩემზე შეყვარებული ხარო? ჰო, ახსოვს, როგორ არა _ როცა შენ მკოცნი, თავს ვერ ვაკონტროლებო, მგონი… მდააა… ეს საინტერესოა. მოგვიანებით შეიძლება ამის გადამოწმება… ახლა კი… დროა, ივახშმოს, თორემ გაუხმა კუჭი.
მან შინაურულად აუარა გვერდი გოგონას, სამზარეულოში გავიდა და მაცივარი დინჯად გამოაღო.
_ აქ ყველაფერი ბლომად ყოფილა. ეს კარგია, მე ვიტყოდი, ძალიანაც კარგი, _ თავისთვის ჩაილაპარაკა, პერანგის სახელოები აიკაპიწა და საქმეს შეუდგა.
ჯერ ლორი დაჭრა, მერე პომიდორი და ბოლოს პური. წამში გააწყო სუფრა და მიმოიხედა. სალი ზღურბლთან იდგა, კარის ძგიდეს მიყრდნობოდა გულზე ხელებდაკრეფილი და ყურადღებით ადევნებდა თვალს მის ყოველ მოძრაობას.
_ მგონი, საკმარისია. ღამით ზედმეტი ძღომა კუჭს ვნებს. არ მეთანხმები? _ მიუბრუნდა გოგონას.
სალიმ შეამჩნია მის თვალებში აცეკვებული ჭინკები.
_ მამიდაშენს, როგრც მახსოვს, სადღაც ღვინოც უნდა ჰქონდეს… თავშენახული ქალია…
_ კარადაში დევს ერთი ბოთლი.
_ ჰოდა, ძალიანაც კარგი. თითო ჭიქა არ გვაწყენდა, _ კმაყოფილი ტონით აღნიშნა მამაკაცმა და «ქინძმარაულით» სავსე ბოთლი დააძრო, _ ახლა ჭიქებიც ავიღოთ და აივანზე გავიდეთ. იმედია, შემომიერთდები. ხომ გაგიგონია, მარტო კაცი ჭამაშიაც ბრალიაო? _ ამ სიტყვებით ყველაფერი ვარდებით მოხატულ სინზე გააწყო, სალის გვერდით გაუარა და აივნისკენ გაეშურა «ძღვენით» ხელში.
სალომე უკან მიჰყვა, მაგრამ აივანზე არ გასულა. სასტუმრო ოთახში დარჩა და ტელევიზორი ჩართო. მერე დივანზე მყუდროდ მოკალათდა, ფეხები მოიკეცა და ეკრანს მიაჩერდა.
_ დალევ? _ ჰკითხა მამაკაცმა, რომელიც უკან შემობრუნდა, იქვე, ჟურნალების მაგიდაზე შემოდო სინი, მერე ორი ჭიქა შეავსო ღვინით, მიუახლოვდა გოგონას და ერთი გაუწოდა.
ვაკოს წაით მოეჩვენა, რომ სალი შემოთავაზებაზე უარს ეტყოდა, მაგრამ შეცდა. მიუხედავად იმისა, რომ გოგონამ მომაკვდინებელი მზერა ესროლა, ჭიქა ჩამოართვა და თაბაშირიან მკლავზე დაიდო.
_ მინდა ვიცოდე, რატომ აკეთებ ამას? _ გაღიზიანებული მიაჩერდა გოგონა.
_ რას ვაკეთებ?
_ თავს მაბეზრებ.
_ მე კი მგონია, რომ სულაც არ ხარ ჩემი აქ ყოფნის წინააღმდეგი. იქნებ მეჩვენება?
მისი ტიპის ქალები, იშვიათად, წარუმატებლობას შეეგუონ. ეჭვი არ არის, რომ მას თავისებური თამაში აქვს ჩაფიქრებული, თან შორს მიმავალი გეგმებით, ამიტომაც, თვალი დიდი სიფრთხილით უნდა მიადევნოს, რომ მახეში არ გაებას… არა, რა უაზრობას ფიქრობს? ეს თავად წამოიწყო თამაში და არა სალიმ, ეს თავად მოუწყობს მას ხაფანგს და არა ის. მოვა დრო და ეს მეტიჩარა არსება მიხვდება, რომ საბოლოოდ დამარცხდა.
ვაკომ მოჭრილი პური აიღო, კარაქი გადაუსვა, ზემოდან ლორის თხელი ნაჭერი დაადო და ჩაკბიჩა, თან ცალი თვალით სალისკენ გაიხედა, თუ მიყურებსო.
_ ბუტერბროდი გინდა?
_ პატარა ნაჭერს შევჭამდი, _ გულგრილად წარმოთქვა გოგონამ და ჭიქა იატაკზე დადგა.
ვაკომ კიდევ ერთი ნაჭერი პური გაამზადა, ლორს პომიდორიც დაამატა და მიაწოდა.
_ გმადლობ.
_ შეგერგოს. შემიძლია კიდევ გაგიკეთო, ლორი ბლომადაა.
_ უარს არ ვიტყოდი, _ მორცხვად ჩაიღიმა გოგონამ, _ საღამოს არ მივახშმია.
_ რატომ?
_ დამავიწყდა.
_ აკი, ღამით არ ვჭამო?
_ რა ვიცი, რატომღაც, მომინდა.
_ იცი, რატომ?
_ რატომ?
_ იმიტომ, რომ მე ვიცი გემრიელი ჭამა, მადაზე მომყავს ადამიანი. ასე არ არის?
_ ჰო.
საინტერესოა, რამ დაავიწყა ვახშმობა? იმის გამო ხომ არა, საავადამყოფოში რომ არ მივიდა? იქნებ აქ ელოდა და მის გამოჩენა სულაც არ ყოფილა მისთვის მოულოდნელი? ალბათ. როგორც ახსოვს, სალის მისი დანახვა დიდად არ გაჰკვირვებია. ვინ იცის, როგორ ნანობს ახლა, ცოლობაზე უარი რომ უთხრა.
_ თავიდანვე რომ ასე დაგეწყო, არ ჯობდა? რა თავპატიჟი გამოიდე? _ ვაკომ კიდევ ერთი ბუტერბროდი გაიმზადა, _ ძალიან გემრიელია. ერთიც ხომ არ გინდა?
_ არა, დიდი მადლობა, ჩემთვის სრულიად საკმარისია.
ძალიან ოფიციალური საუბარი კი გამოუვიდათ, თითქოს სახელისუფლებო დონის შეხვედრა ჰქონოდათ. არადა, როგორ უნდოდა მამაკაცს, იმ კუთხით წაეყვანა დიალოგი, საითაც ქალის ღამის პერანგი უბიძგებდა.
ვაკომ თავის ჭიქას ხელი დაავლო და სალომეს გვერდით, დივანზე დაჯდა. თან ბუტერბროდს მიირთმევდნენ, თან ღვინოს აყოლებდნენ, ლაპარაკით არც ერთი არ იკლავდა თავს. რაც მეტს სვამდა სალომე, მით უფრო ეხსნებოდა დაძაბულობა, თანდათან შემსუბუქდა. ატმოსფერო თანდათან უფრო მეგობრული გახდა თითქოს.
როცა ჭამა-სმას მორჩნენ, ვაკომ მაგიდა აალაგა და ყველაფერი სამზარეულოში გაიტანა. შემდეგ კვლავ მის გვერდით მოკალათდა. სალიმ ცოტათი განზე გაიჩოჩა.
_ რა იყო, გეშინია?
_ არა, რატომ…
_ აბა, რას ჩაიწიე, კი არ ვიკბინები.
_ მე მგონი, შენი წასვლის დროა…
_ ასე ფიქრობ? მაგრამ აქ თავს არაჩვეულებრივად რომ ვგრძნობ? მე და მარინა საათობით ვისხედით ხოლმე ერთად ამ დივანზე, ყავას ვსვამდით და ფილოსოფიურ თემებზე ვმსჯელობდით თავის დროზე.
_ მაგრამ მე მარინა არ ვარ, თანაც, მეძინება, _ ცივად შენიშნა სალიმ.
_ დაიძინე მერე, ვინ გიშლის?
_ შენ.
_ მე-ე? აჭარბებ…
_ არ ვაჭარბებ. რისთვის მოხვედი, დაგპატიჟე? შენ დაუპატიჟებელი სტუმარი ხარ, უფრო მეტიც, არასასურველი… ასე რომ, გამიჭირდება ასეთ სიტუაციაში დაძინება.
დაუპატიჟებელი გასაგებია, მაგრამ რაც შეეხება არასასურველს, ამაში ვაკო დარწმუნებული არ იყო. ქალი ჩქარობდა მის გაშვებას, რადგან საკუთარ თავში არ იყო დარწმუნებული. ყველანაირად ცდილობდა, უდარდელად მოეჩვენებინა მამაკაცისთვის თავი, მაგრამ ვერ ახერხებდა, მის სიახლოვეს ყოფნა თავგზას უბნევდა. არც ვაკო იყო უკეთეს დღეში. ქალის სხეულიდან თითქოს მხურვალება მოდიოდა. მაჯისცემის გახშირებულ დარტყმებს ძლიერად გრძნობდა. ალბათ როგორ ელოდება, როდის აკოცებს. დარწმუნებულია, რომ სალი წინაღმდეგი არ იქნება, თუკი ახლავე მიაწვენს ამ დივანზე და… ასე რომ არ იყოს, ნახევრად შიშველი არ დასკუპდებოდა შუა ოთახში, რამეს მაინც მოიხურავდა. თუმცა, არა, ასე არ არის. რამ გამოაშტერა ამხელა კაცი? იმწუთას თავში აზრადაც არ მოსვლია, რამდენად ძნელია ჩაცმა ან გახდა, როცა ცალი ხელი თაბაშირში გაქვს. ვინ იცის, რა წვალებით ჩაიცვა ღამის პერანგი.
_ თუ დღევანდელ საუბარს დავუბრუნდებით, _ დაიწყო ვაკომ, რადგან იგრძნო, რომ სიტუაცია იმუხტებოდა, _ რატომღაც, ვერაფრით დავიჯერებ, ჩემი სიმდიდრის შესახებ თავიდანვე რომ გცოდნოდა, ჩემდამი ინტერესს დაკარგავდი.
_ მაშინ, მინდა გითხრა, რომ სრული იდიოტი ყოფილხარ, _ ნიშნის მოგებით გადახედა სალიმ, _ ჩემთვის სულერთია, გჯერა თუ არა, მაგრამ მე მაინც ასე მოვიქცეოდი. მით უმეტეს, არც ისეთი შემოსავალი გაქვს, რომ ნებისმიერ ქალს დაუბრავო თვალი.
როგორი თავდაჯერებული მატყუარაა, ერთი შეხედეთ! თანაც, რა ლამაზია, ეს მამაძაღლი, როცა ბრაზდება! თვალები ისე უელავს, თითქოს ყინულისგან იყოს ჩამოსხმული, ხოლო მკერდი… ოჰ, ეს მკერდი! რა მადისაღმძვრელად აუდ-ჩაუდის!
_ გგონია, დაგიჯერებ? თანაც, შენნაირ «საგმირო მიღწევების» ქალს? _ ჩაიცინა ვაკომ და უფრო ახლოს მიიწია მისკენ.
_ შენ მხოლოდ იმას იჯერებ, რისი დაჯერებაც გსურს. ჩემი სინდისი სუფთაა. შეცდომას ყველანი ვუშვებთ ახალგაზრდობაში. შენ რა, არასდროს მოქცეულხარ წინდაუხედავად?
_ კი, რა თქმა უნდა, მოვქცეულვარ, მაგრამ არა სერიოზულ საკითხებში. შენი მაგ კაცთან ქორწინება არ შეიძლება შეცდომად ჩაითვალოს. ეს ნაბიჯი გამიზნულად გადადგი. არც იმის მჯერა, რომ ქმარი ცუდად გექცეოდა. რა ვქნა, ასეა და მომკალი, თუ გინდა.
სალის კვლავ რისხვით აენთო თვალები.
_ რაც გინდა, ის იფიქრე. ჩემთვის სულერთია. მაპატიე, თუ შენი მკაცრი სტანდარტები ვერ დავაკმაყოფილე. დავიღალე შენთან ლაპარაკით. იქნებ, წასულიყავი, ბოლოს და ბოლოს?
რაც უფრო ბრაზდებოდა სალომე, მით უფრო ძლიერდებოდა ვაკოს სურვილი, მოფერებოდა. ისე როგორ წავიდეს, ერთხელ არ აკოცოს? წამოდგა და კარისკენ გაემართა.
_ არც კი გამაცილებ? რაც უნდა იყოს, სტუმარი ვარ, შენ კი _ მასპინძელი… არ იქნება ლამაზი…
სალომემ უხალისოდ ჩამოიღო თავისი ლამაზი, გრძელი ფეხები დივანიდან და ღამის პერანგი შეისწორა. ქედმაღლურად ასწია თავი და თავადაც კარისკენ დაიძრა. ისე მოარხევდა თეძოებს, ისე ამაყად მოირწეოდა, მოწოლილი ვნებისგან ვაკოს ლამის თვალთ დაუბნელდა. გოგონამ გვერდი აუარა და წინ გადაუსწრო. როგორ მოუნდა ვაკოს, ხელი წაეტანებინა ამ სრულყოფილებისთვის და გულში ჩაეკრა, მოფერებოდა და ალერსით დაეხრჩო. იმდენად დიდი იყო სურვილი, ამწუთას აღარც კი ახსოვდა, რამხელა ტკივილი მიაყენა ამ «სრულყოფილებამ» რამდენიმე დღის წინ. უკან მიჰყვებოდა სალომეს და თვალებით ჭამდა მის სხეულს, რხევა-რხევით რომ მიუძღვებოდა წინ. როცა სალიმ კარის სახელურს ხელი მოჰკიდა, ვაკომ იმარჯვა და სანამ გოგონა გასაღებს გააატრიალებდა, მის ხელს თავისი დაადო. მამაკაცი ელოდა ამ წუთს, ნებისმიერ ხელსაყრელ მომენტს, რათა ოდნავ მაინც შეხებოდა მას და იმწამსვე იგრძნო, როგორ დაიძაბა გოგონა. ვაკომ მსუბუქად შემოაბრუნა სალი თავისკენ იმ იმედით, რომ ეს უკანასკნელი წინააღმდეგობას არ გაუწევდა.
_ მხოლოდ ერთი გამოსამშვიდობებელი კოცნა და წავალ… გეფიცები… _ ჩურჩულით წარმოთქვა და პასუხს არ დალოდებია, ისე დაეწაფა მის ოდნავ მთრთოლვარე ტუჩებს.
გოგონა მისი ტუჩებიდან თავის დაღწევას შეეცადა და, რაც შეეძლო, ენერგიულად გაიბრძოლა, მაგრამ რაც მეტხანს ჰკოცნიდა ვაკო, მით უფრო სუსტდებოდა მისი წინააღმდეგობა. კიდევ რამდენიმე წამი და მისი მკლავები უსურვაზივით შემოეხვია მამაკაცის მხრებს, კისერს… სალიმ იცოდა, რომ ის, რასაც ახლა აკეთებდა, სიგიჟე იყო, მაგრამ თავს ვეღარ აკონტროლებდა. თავიდანვე შორს უნდა დაეჭირა მისგან თავი, ის კი არა, საერთოდ არ შემოეშვა სახლში. უნდა ეფიქრა, რომ მსგავსი რამ აუცილებლად მოხდებოდა. ახლა კი… არათუ გული და გონება, სხეულიც კი აღარ ემორჩილებოდა…
ვაკომ ხელები ზურგზე მოხვია სალომეს და მკერდზე მჭიდროდ მიიკრა. მამაკაცი გახელებული კოცნიდა. ყოველი მისი კოცნა მხურვალე იყო და მომთხოვნი… სალიმ თავისი უნებური ამოკვნესის ხმა გაიგონა. პასუხად მამაკაცმა კიდევ უფრო მძლავრად მიიხუტა გულზე. გოგონა გრძნობდა, როგორ ერთიანად თრთოდა მამაკაცი და მოუნდა, მის ყველა სურვილს ბრმად დამორჩილებოდა. თუმცა, როცა ვაკომ ხელები ღამის პერანგის ქვეშ შეუცურა და მის მკერდს შეეხო, შიშმა შეიპყრო. მან მისი დაუფლება გადაწყვიტა. რამდენად მართებული იქნებოდა ეს ნაბიჯი? ამწუთას სალი კიდევაც ფიქრობდა ამაზე და არც ფიქრობდა… კიდევაც უნდოდა, ყველაფერი მომხდარიყო და არც უნდოდა… გონი «არასკენ» ეწეოდა, სხეული _ «ჰოსკენ»… ამიტომ მაინცდამაინც არ უწევდა წინააღმდეგობას… ღმერთო, როგორ შეუძლია, ამ დონემდე დაეცეს, რა ემართება? რატომ იმცირებს თავს? ღირსი არ იქნება, ახლა ხელი ჰკრას ვაკომ და უთხრას, მეზიზღები, შენი დანახვაც არ მინდაო?.. ერთხელ ხომ უკვე მოისმინა მისგან ეს და ხომ ახსოვს, რაც გამოსცადა იმ მომენტში? რატომ იმეორებს იმავე შეცდომას?..
ეს იყო უკანასკნელი, წამიერად წარმოქმნილი და გამქრალი აზრებიდან. კიდევ ცოტაც და შავბნელი ფიქრებისთვის აღარ ეცალა… მისი გონებაც და სხეულიც მამაკაცის ალერსით იყო დაკავებული. მას უკვე აღარ შეეძლო შეჩერება, თუნდაც სიცოცხლის ფასად დაჯდომოდა ეს ნაბიჯი. _ ვაკო… საყვარელო… _ ამოთქვა ბოლოს და გულიც ამოაყოლა.
მამაკაცი უფრო და უფრო ძლიერად უჭერდა მკლავებს, თითქოს მისი წელში გაწყვეტა გადაუწყვეტიაო, თან ფრთხილობდა, ნაღრძობი ხელი არ ტკენოდა. არც ის ჩანდა უკეთეს დღეში. თითქოს მოსწრებაზე იყო, გახელებული კოცნიდა ქალს, ვნებამორეული ეწაფებოდა სხეულის ნებისმიერ წერტილს, რომლის მოშიშვლებასაც ახერხებდა. ბოლოს, როცა იგრძნო, რომ მუხლებში ძალა ელეოდა, გოგონა ხელში აიტატა და სუნთქვაგახშირებული საძინებლისკენ გაემართა. სალის პროტესტი არ გამოუხატავს, კვნესოდა მხოლოდ… როგორც პატარა, ავადმყოფი ბავშვი… მისუსტებული, დაუძლურებული… არადა, მართლაც ავად იყო… და მხოლოდ ვაკოს შეეძლო მისი განკურნება…
მამაკაცმა ოთახის კარი ფეხით შეაღო, ქალი საწოლზე ფრთხილად დაუშვა და ტანსაცმლის გახდას ისეთი სისწრაფით შეუდგა, თითქოს განსაზღვრულ დროში უნდა ჩატეულიყო, თან თვალს არ აშორებდა გოგონას იმის შიშით, ამ უკანასკნელს სურვილი არ განელებოდა… ვაკოს დანისლული თვალები ეფერებოდნენ მის მღელვარე მკერდს და მკვრივ, გლუვ მუცელს, გაუგონარ ნეტარებას ჰპირდებოდნენ… იგი თავადაც ვერ აცილებდა მამაკაცს ხარბ და მოლოდინით აღსავსე მზერას. ერთი სული ჰქონდა, როდის შეეხებოდა მისი ცხელი, დაკუნთული სხეული, როდის შეერწყმოდა მისას, როდის გახდებოდნენ ერთი მთელი, თითქოს მხოლოდ ამით შეიძლებოდა მისი სიცარიელის ამოვსება. ახლავე, ამწუთას! ამწამს! მეტის ლოდინი აღარ შეეძლო…
მალე ყველაფერი დამთავრდა… მამაკაცს წამითაც არ უფიქრია, მისთვის სიამოვნება მიენიჭებინა, მისდა გასაოცრად, უხეშიც კი აღმოჩნდა საწოლში… ამას კი აღარ მოელოდა… არადა, ისეთი ვნებიანი იყო ვაკო, ისეთი გახელებული… იქნებ განგებ მოიქცა ასე? იქნებ ამით მისი დასჯა გადაწყვიტა? უსიამოვნო ფიქრები მალევე გაფანტა და როცა განცხრომის ტალღამ გადაიარა, თვალები დახუჭა და მამაკაცის რეაქციის მოლოდინში გაისუსა.
ტუჩებზე მაინც კმაყოფილების ღიმილი დასთამაშებდა. რამდენი ხანია, ამ დღეს ელოდა. მიუხედავად მათ შორის ბოლო დღეებში წარმოქმნილი განხეთქილებისა, იცოდა, ვაკო მის გარეშე დიდხანს ვერ გაძლებდა. გული უგრძნობდა ამას… და აი, გამართლდა მისი წინათგრძნობა… საინტერესოა, რას ეტყვის ახლა, როცა ვნება დაუცხრა? რით იმართლებს თავს? ის, რაც ამ წუთებში მათ შორის მოხდა, ფაქტობრივად, ხომ შერიგებას ნიშნავს?
სალი გარინდული იწვა და მის გვერდით გაშოტილი მამაკაცის უკვე დამშვიდებული სუნთქვის ხმა ესმოდა. ახლა ის შემოტრიალდება მისკენ, თავქვეშ ხელს ამოსდებს, კვლავ შეეხება, თვალებში ჩახედავს და რაღაც სასიამოვნოს ეტყვის, რაღაც თბილს, საალერსოს… ან, სულაც, არაფერს ეტყვის და ისე მოეფერება…
მოულოდნელად ვაკომ, სრულიად უკმაყოფილო ტონით, გაურკვევლად ჩაილუღლუღა რაღაც და საწოლიდან დაფეთებული წამოხტა. სალიმ გაოცებისგან თვალები დააჭყიტა. მამაკაცი შარვალს ეცა და სწრაფად შეუდგა ჩაცმას.
_ ეს შეცდომა იყო, _ ჩქარ-ჩქარა იმეორებდა იგი, _ საშინელი შეცდომა, სატანური შეცდომა…
_ ნუთუ?!. _გასაოცრად მშვიდი ხმით უპასუხა სალიმ, რათა ირონია დაემალა, _ მე კი მგონია, რომ შენ სწორედ ამისთვის მოხვედი აქ, _ მწარედ გაეღიმა გაფითრებულს, _ შენ ხომ სპონტანურად არ გაგჩენია ჩემი მოფერების სურვილი. იმის მიხედვით თუ ვიმსჯელებთ, როგორ მჭამდი თვალებით მთელი საღამო, ნათელი იყო, რომ გადაწყვეტილება იქამდე გქონდა მიღებული.
_ მერედა, რატომ არ გამაჩერე? _ ზიზღნარევი ღიმილი გამოესახა მამაკაცს სახეზე, _ თუმცა შეგიძლია არ მიპასუხო. შენც გათვლილი გქონდა ყველაფერი და თუკი ერთხელ მაინც დავწვებოდი შენთან, თავს ვეღარ შევიკავებდი და კიდევ ერთხელ გთხოვდი ცოლობას, არა? აი, მაშინ კი შენი «თანახმა ვარ» საყოყმანო აღარ გახდებოდა!
მოსმენილით შეძრწუნებული გოგონა ლოგინიდან ელდანაკრავივით წამოფრინდა, ხელის ერთი აკვრით გაეხვია ზეწარში, რათა სიშიშვლეს მრისხანებაში ხელი არ შეეშალა და სიძულვილით სავსე მზერით მამაკაცს წინ აესვეტა.
_ ჩემი შენ გითხარიო, გული მოგიკალიო, ამაზეა ნათქვამი! ეს შენ მოხვედი ჩემთან და არა მე შენთან. შენ მომიჩოჩდი საკოცნელად და არა მე. ასე რომ, მე ნურაფერს მაბრალებ.
_ მაგრამ ტანგო რომ იცეკვო, ორი ადამიანია საჭირო, _ არ დაუთმო მამაკაცმა და პერანგის ღილების შეკვრას შეუდგა.
_ მართალი ხარ… და უნდა გამეთვალისწინებინა ეს, _ სიმწრისგან ტუჩი ლამის წაიკვნიტა სალიმ, _ თუ ვინმე დაზარალდა ამით, მხოლოდ მე. შენ მამაკაცი ხარ და გაილაღე, შეგრჩა კიდეც. მე კი… ამ ლაქას დიდხანს ვერ ჩამოვირეცხავ, ისეთი შეურაცხყოფილი დამტოვე. მაგრამ ერთი რამ დაიმახსოვრე. სხვა დროს მსგავსი რამის იმედიც არ გქონდეს, ტყუილად გულშიც არ გაივლო, რომ რამე გამოგივა. და თუკი ერთხელ მაინც გაბედავ და ჩემს კოცნას გადაწყვეტ, განანებ, იცოდე!
მისმა განრისხებამ ვაკო ძალზე გაამხიარულა.
_ რა ბოროტი ხდები, როცა ბრაზობ….
იგი საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა, რათა წინდა და ფეხსაცმელი ჩაეცვა. სალი გაცოფებული ადევნებდა თვალს მის ყოველ მოძრაობას. ბოლოს ვაკო აუჩქარებლად წამოდგა და ხმადაბლა ჩაილაპარაკა.
_ არ დაგავიწყდეს, რომ მამიდაშენის თვალში ჩვენ კვლავ შეყვარებულებად ვრჩებით.
თამაშის გაფუჭება არც იფიქრო.
_ ვფიქრობ, ჩვენი ერთად გამოჩენა სულაც არ არის აუცილებელი. ამიტომ, კეთილი ინებე და მაშინ მოინახულე მამიდა, როცა იგი მარტო იქნება, ამით პრობლემებიც ნაკლებად შეგვექმნება.
_ ასე არა გამოვა, _ იუარა მამაკაცმა, _ აჯობებს, წესების მიხედვით ითამაშო, სალი.
_ თორემ რა? _ გამომწვევად იკითხა, _ თუკი ეს პატარა ეპიზოდი, შენი დაკვირვებით, თამაშის წესებში შედის და გგონია, რომ მსგავსი რამ კიდევ ერთხელ განმეორდება, გირჩევ, თავიდან ამოიგდო ეს აზრი, თანაც, ახლავე.
_ განმეორება აღარ იქნება, _ დარწმუნებით წარმოთქვა ვაკომ, _ უბრალოდ, რაღაც მომენტში გონი დავკარგე, ნებისყოფამ მიმტყუნა. ბოლოს და ბოლოს, მამაკაცი ვარ… შენც ხომ აღნიშნე, რომ…
_ არც მაშინ იყავი სრულ ჭკუაზე, როცა ამ სპექტაკლის თამაში შემომთავაზე. რა გინდოდა, რას მერჩოდი? თავში აზრად როგორ მოგივიდა მსგავსი რამ? განა შეიძლებოდა, ამაზე მეტი სისულელე მოეფიქრებინა საღი გონების ადამიანს?
_ ეს სხვადასხვა რამეა, _ გაგულისებულმა გადააქნია თავი ვაკომ, წამოდგა, შარვლის ტოტები შეისწორა და კარისკენ გასწია.
სალის იმედი ჰქონდა, სანამ იგი გავიდოდა, ერთ დამაიმედებელ წინადადებას მაინც ეტყოდა ან სულაც, ერთხელ მაინც მოხედავდა ისე, ბოდიშის მოხდისმაგვარი მზერით, რადგან ასეთ დროს ურეაქციოდ არასდროს მიდიან მამაკაცები. მაგრამ შეცდა, უღალატა ქალურმა ინტუიციამ. ვაკომ ისე გაიჯახუნა კარი, არც არაფერი უთქვამს და არც უკან მოუხედავს…
გოგონას ისე შეუგუბდა სული, ლამის გონება დაებინდა. რა საშინლად დამთავრდა საღამო… კიდევ ერთხელ დარჩა შეურაცხყოფილი… კიდევ ერთხელ დასცინეს… როგორ მოინელოს ეს? რატომ არის ასეთი მიმნდობი? რით ვერ ისწავლა ჭკუა? ადამიანები შეცდომებზე სწავლობენ, ის კი…შეცდომაზე კიდევ შეცდომას უშვებს. ახია მასზე! ასეც მოუხდება! იქნებ ახლა მაინც მოეგოს გონს და გაახილოს თვალები! იქნებ ახლა მაინც ისწავლოს ადამიანების გარჩევა და ერთხელ და სამუდამოდ დარწმუნედეს იმაში, რომ ყველას ნდობა არ შეიძლება! რატომ სჯის ცხოვრება ასე? იმიტომ, რომ ავთოს თავის დროზე გული ატკინა? რომ მოატყუა? მაგრამ ამისთვის ხომ უკვე მრავალჯერ მიეზღო სამაგიერო, ნუთუ არ კმარა? როდემდე უნდა იტანჯოს? როდემდე უნდა ზიდოს ცოდვის ის ტვირთი? ნუთუ არასდროს უნდა გაუმართლოს ცხოვრებაში? ნუთუ სამუდამოდ დასჯილმა უნდა იაროს?
სასოწარკვეთილი საწოლზე პირაღმა დაემხო და ხმამაღლა აქვითინდა. ფაქტი ფაქტად რჩებოდა _ ვაკო იმ განზრახვით ესტუმრა, რომ მისთვის სამაგიერო ამ გზით გადაეხადა. თვითონ კი მიამიტი ბავშვივით მიენდო და მკლავებში ისე ჩაუგორდა, იოტისოდენა წინააღმდეგობაც არ გაუწია. გაუწია კი არა, მგონი, თავად უფრო მეტად აქტიურობდა _ წამითაც არ გაუჩერებია ხელები და ტუჩები… იმიტომ, რომ მოეწონა მასთან… იმიტომ, რომ უყვარდა იგი… იმიტომ, რომ ეგონა, მასაც უყვარდა… ეგონა, მანაც ვერ დათმო ეს სიყვარული…
როცა ტირილით დაოსდა, გადაწყვიტა, დაეძინა. ისე დაღლილად გრძნობდა თავს, თითქოს მთელი დღე ფქვილით სავსე ტომრები ეთრია, ყველა კუნთი სტკიოდა. მიუხედავად ამისა, ისე დაათენდა თავს, რული არ გაკარებია, წამითაც ვერ მოხუჭა თვალი.
8 8 8
მეორე დღეს, როგორც იქნა, ეღირსა და თაბაშირი მოხსნეს. მარინაც გამოწერეს საავადმყოფოდან. საღამოს, როცა ვაკო მის სანახავად მოვიდა, სალის თავადაც გაუკვირდა, ისე ადვილი აღმოჩნდა მასზე უზომოდ შეყვარებულად თავის მოჩვენება. ამჯერად სულაც არ გაძნელებია ამ როლის თამაში. პირველ რიგში, თავად მამაკაცმა გაუადვილა ამოცანა _ ერთი სიტყვითაც არ გადაუკრავს მისთვის წინა საღამოს მომხდარი ამბის შესახებ. პატიოსნად თამაშობდა ყურადღებიანი და მზრუნველი შეყვარებულის როლს. მამიდასაც წამით არ შეჰპარვია ეჭვი მათი გრძნობების გულწრფელობაში, მით უმეტეს _ თავად სალი იმდენად არტისტულად იქცეოდა, თვითონაც აღფრთოვანებული დარჩა საკუთარი საქციელით.
შემდეგ დღეებში გოგონამ ბევრჯერ დაიჭირა მამაკაცის მზერა… მზერა, რომელიც იმდენს და ისეთს გპირდება, რასაც, ჩვეულებრივ, შეყვარებულები ჰპირდებიან ერთმანეთს, როცა მარტონი რჩებიან… იგი ისე ხშირად ეხებოდა სალის ხელებს, გოგონას სინამდვილეშიც შეეძლო ეფიქრა, რომ მამაკაცისთვის სულერთი არ იყო, რომ არა მათი ბოლო შეხვედრა და საუბარი… ვაკო ისე ოსტატურად იხდენდა როლს, მამაკაცის სიძულვილში ღრმად რომ არ ყოფილიყო დარწმუნებული, იფიქრებდა, რომ ამ უკანასკნელს მის მიმართ სიბრაზემ გადაუარა.
მარინა დღითიდღე უკეთ ხდებოდა. ერთ საღამოსაც, როცა ვაკო დარწმუნდა, რომ მარინას მარტო დატოვება შეიძლებოდა, სალის სახლს გარეთ შეხვედრა შესთავაზა.
_ გავიაროთ სადმე, სულ შინ ხომ არ ვისხდებით? _ შეგნებულად ხმამაღლა წარმოთქვა, რათა მარინას გაეგონა, რადგან იცოდა, სხვანაირად სალის დათანხმება გაუჭირდებოდა.
_ დიდი ხანია, უკვე დროა! _ წამოიძახა მამიდამ, _ მართალი გითხრათ, უკვე მეშინოდა, სანამ უნდა მიტრიალონ გარშემო-მეთქი. ინვალიდი კი არ ვარ! ისედაც სინდისი მქენჯნის, ჩემ გამო დრო რომ არ გრჩებათ ერთმანეთისთვის.
_ მე ძალიან მომწონს შენ გვერდით ყოფნა, მამი, _ შენიშნა სალიმ.
_ მაგრამ ეს მე არ მომწონს, _ გააპროტესტა მარინამ, _ თქვენ უნდა დაისვენოთ, გაერთოთ, ჩემნაირ ბებრუხანას კი არ უნდა უაროთ საათობით. ან კი რა აზრი აქვს აქ ჯდომას? ხომ ხედავთ, სრულიად ჯანმრთელი ვარ, არაფერი მემუქრება და ხვალიდან გასვლითი რეისების მოწყობასაც ვაპირებ, რომ იცოდეთ. მაგალითად, ჩემს დაქალებს ვესტუმრო _ «სვეტსკი» საღამოები მომენატრა, დიდი ხანია.
_ რა ვიცი, როგორც შენ იტყვი… _ მხრები აიჩეჩა ძმისშვილმა.
_ მაშ ასე, სალი… რის გაკეთებას ისურვებდი, სიხარულო? მითხარი და შენთვის შეუძლებელს შევძლებ, _ მიუბრუნდა ვაკო გოგონას და ისეთი ურცხვი მზერით შეხედა, ლამის გააშიშვლა, თან სახეზე ირონიული ღიმილი აუთამაშდა.
_ თავად უკეთ იცი, როგორ გამართო, _ არც სალომე დარჩა ვალში და წარბები მრავალმნიშვნელოვნად აზიდა.
_ ჩემს ოფისში რომ წაგიყვანო… არ გაინტერესებს, რას ვაკეთებ? რას იტყვი?
_ ბრწყინვალე აზრია! _ მხარი დაუჭირა მარინამ მანამ, სანამ სალი გასცემდა პასუხს, _ უკვე დროა, ამ გოგოს შენი საქმიანი მხარეც გააცნო.
მის სიტყვებზე ვაკოს თვალიც არ დაუხამხამებია.
_ ხვალ, დღის პირველ ნახევარში ძალიან დაკავებული ვარ. დილით ქალაქიდან უნდა გავიდე, შუადღისას მოვბრუნდები. დაახლოებით ოთხისთვის გამოგივლი და მზად დამხვდი, კარგი?
სალიმ თავი დაუქნია.
_ მზად ვიქნები.
როცა ვაკო წავიდა, მარინა ძმისშვილს მიუბრუნდა.
_ შენ რა, არ გინდა მასთან ერთად წასვლა? მომეჩვენა, თითქოს მაინცდამაინც არ გაგიხარდა მისი წინადადება. არც ისეთი ბედნიერი გამომეტყველება გქონდა…
_ როგორ გითხრა, მამი… ჯერ ერთი, შენი მარტო დატოვება არ მინდა… მეორეც, რაში მაინტერესებს მისი ოფისი და თანამშრომლები? ცოტა არ იყოს, მეუხერხულება, ჯერ ისე ახლოს არ ვართ ერთმანეთთან.
_ ნუ სულელობ, შვილო, მე ძალიან კარგად ვგრძნობ თავს, შენ კი, დროა, ხალხი გაიცნო, _ ხელი აიქნია მარინამ.
_ დარწმუნებული ხარ, რომ კარგად გრძნობ თავს? საშიშროებას ჯერ ბოლომდე არ გაუვლია.
სალი ნატრობდა, რომ მამიდას ეთქვა, «ცოტა არ იყოს, მაინც მეშინია მარტო დარჩენის, მაგრამ არც შენი შინ გამოკეტვა მინდაო» და ამით დარჩენის მიზეზსაც გამოჩხრეკდა და თავს გადაირჩენდა, მაგრამ ნატვრა ნატვრად დარჩა.
_ პატარა ბავშვი ხომ არ ვარ, შვილო, ვიცი, რასაც ვამბობ. ახლა ისე კარგად ვარ, როგორც არასდროს.