ძლიერი სუსტუ ქალი

(8 ნაწილი )
ავტ.სვეტა კვარაცხელია
მოულოდნელად ტელეფონმა დარეკა. სალომეს ადგომის თავი არ ჰქონდა, ამიტომ ვაკოს სთხოვა, ყურმილი აეღო, თავად კი იმის გაანალიზება დაიწყო, სანამდე მივიდოდა მისი ახლახან გაცნობილ მამაკაცთან ურთიერთობა. ერთ რამეში უკვე ღრმად იყო დარწმუნებული _ გულგრილობის შენარჩუნება მეტად აღარ შეეძლო. მათი გაცნობის პირველივე წუთებიდან ორივეში ისეთი რაღაც მოხდა, ისეთი ნაპერწკალი გაკრთა, რომელიც ერთმანეთით გატაცებას ძალიან ჰგავდა. ამის აღიარება ახლა აღარ უჭირდა სალომეს და იცოდა, რომ ამ ფაქტს ვეღარსად გაექცეოდა. ბევრს ეცადა, როგორმე მოეშორებინა თავიდან მამაკაცზე ფიქრი, მაგრამ რაც დრო გადიოდა, ეს გატაცება უფრო და უფრო იზრდებოდა, რაც იმის მანიშნებელი იყო, რომ ერთ მშვენიერ დღეს ამ მაცდური გრძნობის წინაშე ორივე უძლური აღმოჩნდებოდა…
მარინა რეკავდა… სალიმ კითხვით სავსე მზერა მიაპყრო მამაკაცს. ღმერთო, რა ლამაზია, განუმეორებლად მიმზიდველი! სანამ საავადმყოფოში წავიდოდნენ, ვაკომ ტანსაცმელი გამოიცვალა. მას შავი პერანგი და ამავე ფერის შარვალი ეცვა, რაც საოცრად უხდებოდა. ერთდროულად შინაურულადაც გამოიყურებოდა და რაღაც იდუმალადაც, რაც კიდევ უფრო მომაჯადოებელს ხდიდა ისედაც ზესიმპათიურ მამაკაცს.
_ მამიდაშენმა ამაღამ ვერ მოვალოოოო! _ «ახარა» ვაკომ.
გოგონას გაოცებისგან თვალები გაუფართოვდა.
_ რატომო?
_ გადაუდებელი საქმე გამომიჩნდა, რომელიც დღეს წამოვიწყე და ხვალ დილით უნდა დავასრულოო.
სალომემ კოპები შეიკრა.
_ რა საქმეა ამისთანა, არ უთქვამს? _ იკითხა, გულში კი გაიფიქრა, «ნეტავ, რა თამაშს თამაშობს ეს ქალი?»
_ აზრზე არ ვარ, _ მხრები აიჩეჩა ვაკომ, _ როცა შენი ხელის ამბავი ვუთხარი, შეიცხადა, თუმცა კი ძალიან გაუხარდა, რომ აქ ვარ. მთხოვა, ამაღამ შენთან დავრჩე.
სალიმ წამით პანიკური შიშის შემოტევა განიცადა. ერთი წუთით წარმოიდგინა თავი ვაკოსთან ერთად, ერთ სახლში, მარტო, მთელი ღამით… ამაზე ფიქრიც კი აუტანელი იყო.
იქნებ ეს სულ სხვა რამის შიში იყო? იქნებ იმის ეშინია, მის გვერდით ცდუნებას ვერ გაუძლებს? გულმა გამალებით დაუწყო ცემა.
_ ეს «იდეა» შენ შესთავაზე, თუ მან «დაგაკვალიანა»? _ დაინტერესდა სალი და უეცრად იგრძნო, ხმა როგორ შეცვლოდა.
ვაკომ ისე უცნაურად შეარხია მხრები და ისე გაუგებრად გაიღიმა, სალომესთვის ყველაფერი ნათელი გახდა.
_ განა ეს სულერთი არ არის?
_ შენი დახმარება არ მჭირდება, _ მტკიცედ წარმოთქვა გოგონამ, _ მარტოც გადასარევად მოვუვლი ჩემს თავს.
_ რა თქმა უნდა, არ გჭირდება, _ შესაშურად მშვიდად დაეთანხმა მამაკაცი, _ მაგრამ იქნებ ამ ერთხელ პატივი დამდო და დამტოვო.
_ არანაირი სურვილი არ მაქვს, პატივი დაგდო, _ ცივად უპასუხა სალიმ და თვალი თვალში გაუყარა.
გოგონა თავს ისე გრძნობდა, თითქოს ხაფანგში მოამწყვდიეს. ვიღაც მანიპულირებდა მისით, რაც სასტიკად არ მოსწონდა. ეჭვიც არ ეპარებოდა, რომ მამიდა შეგნებულად დარჩა მეგობართან ღამის გასათევად, რათა წყვილი მარტო დაეტოვებინა. ალბათ იმისთვის დარეკა, რომ სალი გაეფრთხილებინა, გვიან მოვალო. ხოლო, როცა ვაკო მოუყვა, რაც მოხდა, შინ წამოსვლა მაშინვე გადაიფიქრა და მათი «შეწყვილების» შესაძლო შანსი ხელიდან არ გაუშვა.
_ სამწუხაროა, _ ჩაილაპარაკა ვაკომ უსიამოვნო ხმით, _ იმიტომ, რომ მე მაინც დავრჩები, გინდა შენ ეს, თუ არა.
მეგობრული ატმოსფერო კვამლივით იფანტებოდა და ამაში ისევ და ისევ სალომე იყო დამნაშავე. მაგრამ რატომ, რატომ? რატომ ცდილობენ ისინი, განსაზღვრონ სალის ცხოვრება? თავად მას რატომ არა აქვს უფლება, თვითონ გადაწყვიტოს თავისი ბედი?
გოგონამ ომლეტი ისე შეჭამა, წარბი არ გაუხსნია. მამაკაცი დაჟინებით უმზერდა, მის ყოველ მოძრაობას დაკვირვებით ადევნებდა თვალს, ხანდახან შეფიქრიანებული გააქნევდა თავს, თითქოს რაღაც გეგმებს აწყობსო. ჰო, რა თქმა უნდა, მარინა მამიდა და ვაკო მეტს კი არაფერს აკეთებენ მას შემდეგ, რაც სალი ჩამოვიდა. გამუდმებით უწყობენ ხელს ერთმანეთს, რაც შეიძლება ხშირად შექმნან სიტუაცია, როცა სალომე და ვაკო ერთად რჩებიან. რა თქმა უნდა, არავინ არის დამნაშავე იმაში, რომ გოგონამ ხელი იტკინა, მაგრამ მარინა მიხვდა, რომ ამ შემთხვევას მისთვის «სარგებლობის» მოტანა შეეძლო. მისთვის თუ სალისთვის? განა სალი არ დარჩება ამით მოგებული? მამიდა თავისთვის ხომ არ ცდილობს? ძმისშვილის ბედნიერებისთვის იბრძვის, განა თავისთვის!
მამაკაცმა სუფრის ალაგება დაიწყო. სალომე ჯერ კიდევ გაბრაზებული იყო, არა და არ გაუარა წყენამ, თითქოს შეურაცხყოფა მიაყენესო.
_ ახლა ამ ყველაფერს სამზარეულოში გავიტან და დავრეცხავ. კიდევ რა შემიძლია შენთვის გავაკეთო? ჩაის ხომ არ დალევ? _ «მზარეული» სიტუაციის განმუხტვას ცდილობდა.
სალიმ თავი გააქნია.
_ არაფერი მინდა, დიდი მადლობა. ყველაზე მეტად ის მინდა, მარტო დამტოვო, მაგრამ, ვხედავ, რომ ამის თხოვნას აზრი არ აქვს.
_ აბსოლუტური უაზრობა იქნება, გეთანხმები, _ გაიღიმა ვაკომ, _ ვიცი, რომ აუცილებლად დაგჭირდები. შენ ამწუთას ვერ ხვდები ამას, მაგრამ მალე დარწმუნები, რომ ასეა…
სალომემ უკან გადასწია თავი, სკამის საზურგეს მიეყრდნო და თვალები დახუჭა. როგორც ჩანს, უნდა შეეგუოს სიტუაციას, სხვა გზა არ არის. ყველაზე ცუდი, რაც შეიძლება მოხდეს, ის არის, რომ მამაკაცმა შეიძლება სიტუაციით ისარგებლოს… მაგრამ აქამდე არ უცდია მსგავსი რამ და ახლა რა ღმერთი გაუწყრება? მხეცი ხომ არ არის, ქალის სურვილის წინააღმდეგ წავიდეს? აბა, საიდან დაასკვნა სალიმ, რომ ასე მოხდება? არა, ის მას არ აწყენინებს. სალის თავისი თავის უფრო ეშინია, ვიდრე ვაკოსი, ამაშია პრობლემა.
_ საქმე გაკეთებულია, _ მამაკაცი შემობრუნდა და სკამზე დაეშვა, _ ძალიან დაღლილი სახე გაქვს, იქნებ აჯობებს, დაწვე და დაიძინო? რას იტყვი?
_ მართლა დავიღალე, _ ამოიხრა გოგონამ, _ ჯერ აუზში, მერე საავადმყოფოში…
_ სიმართლე გითხრა, მეც დავიღალე, _ აღიარა მამაკაცმა, _ მგონი, ჯობია, ორივემ მოვისვენოთ. უკვე თითქმის შუაღამეა.
ვაკო წამოდგა და ხელი გაუწოდა.
_ არ მინდა დახმარება, ჩემით ავდგები, _ ჩაიბურტყუნა სალიმ და კვლავ შიშის ჟრუანტელმა დაუარა.
_ ეჭვიც არ მეპარება, _ ეშმაკურად გაიღიმა ვაკომ, _ მაგრამ ისე მომწონს, როცა ჯენტლმენურად ვიქცევი, რომ…
რა უნდა ექნა? ქაჯივით წივილ-კივილს ხომ არ დაიწყებდა, ხელი არ მახლოო? მის სიტყვებში ირონია არ შეინიშნებოდა, პირიქით, სრული გულწრფელობა იგრძნობოდა. დახმარებაზე უარის თქმა სისულელე გამოდიოდა. გოგონამ ცალი მხარი აიჩეჩა, ჯანმრთელი ხელი გაუწოდა მამაკაცს და მანაც წამოაყენა. შემდეგ შეამოწმა, ფანჯრები ყველგან იყო თუ არა დახურული და როცა შემოვლით «პროცედურებს» მორჩა, ორივე მდუმარედ გაუყვა ვიწრო დერეფანს.
მარინას სახლში სულ სამი საძინებელი იყო. ყველაზე დიდი თავად მარინას ეკუთვნოდა, მის გვერდით ოთახში სალის ეძინა, ხოლო მესამე, ყველაზე პატარა, მაგრამ ნათელი, სტუმრებისთვის იყო განკუთვნილი. სწორედ ამ საძინებელში მოუწევდა ვაკოს დაძინება.
სალი კართან შეჩერდა.
_ ეს ჩემი ოთახია, შენ გვერდით შეხვალ. ღამე მშვიდობისა, ვაკო, დიდი მადლობა ჩემზე ზრუნვისთვის.
მამაკაცის მზერა იმაზე მეტყველებდა, რომ სულაც არ სურდა გოგონასთან განშორება.
_ არაფერი მიჭირს, შევძლებ, თავს მივხედო, _ მიუხვდა სალი.
_ დარწმუნებული ხარ? _ ვაკოს მოუთმენლობა დაეტყო ხმაში.
ის იყო, სალიმ პასუხის გაცემა დააპირა, რომ მამაკაცი მოულოდნელად წინ გადაიხარა, სალის ტუჩებში მოწყვეტით აკოცა და გაიღიმა. კოცნა წმინდა მეგობრული იყო, მაგრამ გოგონას წამით ცეცხლი წაეკიდა მთელ სხეულზე. ნერწყვი გადაყლაპა და შეეცადა, ისეთი სახე მიეღო, თითქოს მისმა კოცნამ მასზე «ისე» სულაც არ იმოქმედა… თუმცა იმდენად სწრაფად შევარდა საძინებელში, ამას არ შეიძლებოდა ეჭვი არ გამოეწვია. ის აშკარად მიხვდებოდა, როგორ განერვიულდა სალი…
მიხვდა და მიხვდეს! დიდი ამბავი! თავად მას არ უნდა გაეკეთებინა ეს, მით უმეტეს, როცა მარტონი არიან სახლში! ამდენს ვერ უნდა მიმხვდარიყო? სალის ლოყები ეწვოდა, სუნთქვაგახშირებული ერთხანს გაუნძრევლად იდგა კართან, იმის მოლოდინში, როდის მიწყნარდებოდა ვაკოს ფეხის ხმა და მხოლოდ ამის შემდეგ ამოისუნთქა შვებით.
თავის მიხედვას შევძლებო, ეს არის?! ღმერთო, როგორ გაუძნელდა ტანსაცმლის გახდა! როგორ გაიხსნას ღილები, როცა იგი კაბას ზურგის მხრიდან აქვს დაკერებული? აი, ამას ჰქვია შარში გახვევა! ტანსაცმლიანად მოუწევს დაძინება! ამის გამო ვაკოს ხომ არ დაუძახებს? რას იფიქრებს?..
თურმე წარმოდგენაც არ ჰქონია, რა ძნელი ყოფილა ცალი ხელით რამის გაკეთება. თაბაშირი ლამის თითებამდე ჰქონდა დადებული, ამიტომაც მარჯვენა ხელს ვერანაირად ვერ მოიხმარდა. რაღა მაინცდამაინც ამ ხელით დაეცა, ბედი არ გინდა? რის ვაივაგლახით გაიხეხა კბილები, მერე სახე ლოსიონით გაიწმინდა, კარი მჭიდროდ მიხურა და ლოგინზე ჩამოჯდა.
უეცრად, თითქოს მისი გასაჭირი იგრძნოო, ვაკომ დააკაკუნა.
_ აბა, როგორი მიდის შენი წარმატებები? _ შემოსძახა გარედან, _ დახმარება გჭირდება?
სალი ერთი ნახტომით გაჩნდა კართან და ოდნავ გამოაღო იგი. პასუხის გაცემაც ვერ მოასწრო, რომ მამაკაცი გარედან მოაწვა შეღებულ კარს და ოთახში შემოვიდა.
მის კაბაზე ჩამწკრივებული ღილების შეხსნა ვაკოს მანიაკურ სურვილად აეკვიატა მთელი საღამოს განმავლობაში. მიხვდა, გოგონა თავისით ამას ვერ შეძლებდა, ამიტომ ცოტა შეიცადა, ხელსაყრელ მომენტს დაელოდა და სწორედ მაშინ მიადგა სალომეს, როცა დაასკვნა, რომ უკვე მოქმედების დრო იყო. იმან, ვინც კაბის ასეთი სტილი მოიფიქრა, იცოდა, რასაც აკეთებდა. სწორედ რომ მამაკაცის სურვილის აღსაძვრელად იყო გათვლილი, მისი სასიამოვნო ტანჯვის გასახანგრძლივებლად. აბა, ვაკო რისი ვაკო იქნებოდა, ასეთი ხელსაყრელი მომენტი ხელიდან გაეშვა?
სალი მაშინვე მიხვდა მისი «შემოჭრის» მიზეზს! მისმა შეშინებულმა გამოხედვამ მიახვედრა მამაკაცი, რომ ამწუთას გოგონას ყველაზე ნაკლებად სჭირდებოდა ამ საქმეში მისი დახმარება. უცხო თვალს რომ შეეფასებინა ეს სიტუაცია, იფიქრებდა, მამაკაცმა სპეციალურად სცადა გოგონას შეშინება და ამიტომაც ჩაუსაფრდაო, მაგრამ ვაკოს გამოხედვაში მსგავსი არაფერი იგრძნობოდა. იგი დელიკტურად იღიმოდა მხოლოდ.
_ ნებას დამრთავ, დაგეხმარო?
სალიმ ნერვული მოძრაობით უკან გადადგა ნაბიჯი და რაღაც მომენტში ვაკო უკვე ელოდა, რომ გოგონა კატეგორიული უარით გაისტუმრებდა საძინებლიდან… მაგრამ… სალიმ, რომელსაც, სულაც არ სურდა, ღამე ვიწრო კაბაში გაეტარებინა, უხერხულად გაიღიმა და თვალები დახარა.
_ იცი? არასდროს დავფიქრებულვარ იმაზე, რამდენად მნიშვნელოვანი ყოფილა, როცა ადამიანს ორი ხელი აქვს. სრული ინვალიდი მგონია ჩემი თავი.
_ მაგრამ მე თქვენს განკარგულებაში ვარ, ლამაზო ქალბატონო! მიმსახურეთ! _ ხუმრობანარევი რევერანსით შესძახა მამაკაცმა.
_ მთელი ექვსი კვირა, სანამ თაბაშირს მომხსნია? დღეც და ღამეც? _ დაკითხა გოგონა და უცებ გააცნობიერა, რომ ფლირტი წამოიწყო.
_ თუკი ასეთია შენი სურვილი, ახლავე გადავხედავ ჩემს სამუშაო გრაფიკს და რამეს ვიღონებ…
_ რას ამბობ, გეხუმრე, _ ღაწვები აეწვა სალის, _ სხვა დროს მამიდა დამეხმარება. ცუდია, ახლა აქ რომ არ არის, თორემ შენი შეწუხება არ მომიწევდა.
_ ცუდი კი არა, არაჩვეულებრივია!.. მაგრამ ვხედავ, რომ კვლავინდებურად არ მენდობი, _ ამოიხვნეშა მამაკაცმა, _ განა რამეში შეცდომა დავუშვი? ასეთი უნდობლობა რით დავიმსახურე?
მამაკაცი არ იყო მიჩვეული ქალებისგან ასეთ დისტანციას, ახლა ყველაზე მწვავედ გრძნობდა ამას. სწორედ მასთან, სალისთან, მისთვის სანუკვარ ქალთან და ყველაზე მეტად ეს ტკენდა გულს. არადა, უკვე შეუყვარდა იგი… საოცართა შორის ყველაზე საოცარი ქმნილება!
შეუყვარდა! ვაკო მოულოდნელი აღმოჩენისგან ლამის შექანდა. მსგავსი აზრი როგორ მოუვიდა თავში? განა მართლა უყვარს? ხომ არ ცდება? იქნებ ჯერ ადრეა ასეთი დასკვნების გამოტანა? იქნებ მხოლოდ მათ შორის არსებული დისტანცია აფიქრებინებს ამას? როცა ქალი მამაკაცს გაურბის, ეს უკანასკნელი უფრო აზარტული ხდება და წარმატების მოსაპოვებლად ხშირად არწმუნებს თავის თავს, რომ შეყვარებულია. იქნებ სწორედ ამ შემთხვევას აქვს ადგილი?..
მაგრამ დროის უმეტეს ნაწილს სალიზე ფიქრს რომ უთმობს? განა ეს არაფერს ნიშნავს? ნუთუ მართლა შეყვარებულია და ჯერ ვერ აცნობიერებს? ფაქტია, რომ სიგიჟემდე სურს მისი მოფერება, ყოველ წუთს მის გვერდით ყოფნა, მისი ალერსი, მაგრამ სიყვარული?!
იქნებ ეს ილუზია იმის გამო გაჩნდა, რომ სალომე სხვა ქალებს არ ჰგავს? მის არც ერთ სხვა ქალს არასდროს უცდია, ვაკოსადმი ინტერესი დაემალა. სალი სხვა იყო. დროდადრო გოგონა მწარედ უცრუებდა იმედს, რამდენჯერ განხიბლულა კიდეც მისი საქციელით, სიტყვებითაც, მაგრამ რაღაც გამოუცნობი ძალა მაინც აიძულებდა, გაეგრძელებინა ურთიერთობა და საბოლოოდ დაეპყრო მისი გული. იქნებ სწორედ ეს «რაღაც» იყო სიყვარული? იქნებ თავად ქალი მოიწევდა მისკენ?
_ გენდობი, როგორ არ გენდობი, _ თითქოს შორიდან ჩაესმა ვაკოს სალის სიტყვები, _ უბრალოდ, ცოტათი მეუხრხულება, ასეთი რამის თხოვნა რომ მიწევს.
_ წარმოიდგინე, რომ შენი მამიდაშვილი ვარ, ან ბიძაშვილი, ან… რა ვიცი…
სალის სიცილი წასკდა.
_ ერთადერთი, რისი წარმოდგენაც არ შემიძლია, სწორედ ეს არის. ჩემი ბიძაშვილ-მამიდაშვილის ადგილას შე-ენ? არა, არა არ გამოვა! _ გადაიკისკისა გოგონამ, _ საშინლად დაიმორცხვებდნენ. თუნდაც იმიტომ, რომ არც ისეთი ახლო ურთიერთობა გვაქვს ერთმანეთთან. კარგი, კარგი, მოდი, დამეხმარე.
ო-ო-ოოო! რა მარტივი პროცედურაა და რა ძნელად გამოსდის! ვაკოს ხელები აუცახცახდა, როცა სალის ზურგს შეეხო. ძლივს შეიკავა თავი, რომ თავისკენ არ მოეზიდა და გულში არ ჩაეკრა გოგონა… ის ისეთი მოხდენილი იყო, ნაზი, ქალური, მომაჯადოებელი…
ღილები ძალიან პატარა იყო, საღილეები _ ვიწრო. მისი მამაკაცური თითები კი არ იყო ასეთ «სამუშაოს მიჩვეული და ძალიან გაუჭირდა მათი ჩახსნა. გარდა ამისა, სალის სიახლოვე კიდევ უფრო აძნელებდა საქმეს. მისგან ისეთი თავბრუდამხვევი სურნელი მოდიოდა, ისე ძნელი იყო თავის შეკავება…
როცა ზედა სამი ღილი გახსნა და ქალს ზურგი ოდნავ მოუშიშვლდა, ვაკოს ფეხები ლამის წაერთვა… წამით ჟინმა წამოუარა, ქალისთვის კაბა ტანზე შემოეხია და თავდავიწყებას მისცემოდა, მაგრამ მხოლოდ წამით… მძლავრად მომუშტა თითები და თავს ძალა დაატანა, ცდუნებას არ აჰყოლოდა. როცა ღილები ბოლომდე ჩახსნა, თვალები დახუჭა და სუნთქვა შეიკრა… თავადაც არ იცოდა, რას მოიმოქმედებდა იმწუთას, სალის ხმას რომ არ გამოეყვანა ფიქრებიდან.
_ დიდი მადლობა, ვაკო, _ გაიგონა მისი ნახევრად ჩურჩულით ნათქვამი სიტყვები.
მოეჩვენა, რომ გოგონას ხმა უკანკალებდა. სალი მოტრიალდა და ხელები მკერდზე გადაიჯვარედინა, რათა კაბა ძირს არ ჩაცურებოდა. ვაკომ მზერა აარიდა, რომ გოგონას მისი სურვილით ანთებული თვალები არ დაენახა. ახლა რომ შეეხედა, მამაკაცი თავის თავზე პასუხს არ აგებდა და ისეთ სისულელეს ჩიდენდა, რომელსაც ვერასდროს გამოასწორებდა. თუმცა…
სალი ადგილიდან არ იძროდა… მოლოდინით სავსე მზერით მისჩერებოდა მამაკაცს…
რამდენ რამეს ამბობდნენ მისი თვალები… და არც ამბობდნენ… უბრალოდ, ელოდნენ… რაღაცას… ვიღაცას…
ვაკოს თითები მისგან დამოუკიდებლად ამოქმედდნენ… თეთრი, ქათაქათა მკვრივი მკერდი გამომწვევად იმზირებოდა მხრებზე ჩამოცურებული კაბის მიღმა… როგორ გინდა, არ შეხედო ამ ღვთაებრიობას! ან არ შეეხო?!.
შეეხო, აბა, რა ქნა! მოწოლილი ვნებისგან პირი გაუშრა, გული მძიმედ და ღრმად უცემდა… ამწუთას იმ მოზარდივით გრძნობდა თავს, პირველ სასიყვარულო «გამოცდას» რომ აბარებს… შეეშინდა კიდეც, თავი სასაცილო მდგომარეობაში არ ჩაეგდო… ვაითუ, რამე ისე არ გამოუვიდეს… ახლა ნამდვილად არ იყო თავდაჯერებული, რომ ყველაფერს «ხუთიანზე» მოახერხებდა… სალი როგორ მიიღებს მის სითამამეს? ხელი რომ ჰკრას?..
არა, მსგავსი არაფერი მომხდარა. არც კი უცდია წინააღმდეგობის გაწევა. არ ჰკრა ხელი…
ვაკომ მძლავრად მოხვია მკლავები. ქალმა ამოიკვნესა და ძალაწართმეული მიესვენა მის ფართო გულმკერდს. გოგონას თვალებშიც ისეთივე დაუოკებელი სურვილი იკითხებოდა, როგორითაც თავად იყო აღვსილი.
ხელი ჰკრა კი არა, თავადაც გამოიწია მისკენ. ვაკოს სისხლმა ტვინში აასხა. უკვე ვეღარაფერს უხერხებდა თავის თავს… სწრაფი მოძრაობით ქალს ბიუსტჰალტერი გახადა და მის შიშველ მკერდს ხარბად დაეწაფა… რა მაცდუნებელი და გამომწვევი იყო სალის მკვრივი, ამავდროულად, ფაფუკი მკერდი, ასე ღრმად რომ აუდიოდა ათრთოლებულს… ამწუთას სულაც არ ფიქრობდა იმაზე, ზედმეტი მოსდიოდა თუ არა. რადგან ქალი თანახმაა, რა უდგას მის სურვილს წინ? არც არაფერი. რა დროს ძმობაზეა ლაპარაკი, როცა ასეთი განძის მფლობელი შეიძლება გახდეს! მამაკაცის ცხელი ტუჩები ხარბად დაეწაფა ქალის აფორიაქებულ მკერდს… რაღა ღვთაებრივი ნექტარი დაგილევია და რაღა ეს მკერდი გიკოცნია! მისი კანის გემო ეგზოტიკურ ნაყოფს აგონებს. არა, ამისთვის ნამდვილად არ იყო მზად! ასეთ რამეს სწორედ რომ არ მოელოდა. ქალების მეტი რა ჰყოლია, მაგრამ ასეთი ნეტარება არც ერთთან განუცდია… ალბათ იმიტომ, რომ არასდროს არავინ ჰყვარებია…
_ რა ლამაზი ხარ, სალი, _ ჩურჩულებდა თავდავიწყებით, _ როგორ გამიმართლა, შენ რომ შეგხვდი…
პასუხად გოგონამ კვლავ დაიკვნესა. მამაკაცი წამით მოწყდა მის მკერდს და შეხედა… სალის თვალები ამღვრეოდა, გამუქებოდა, როგორც ზღვა მუქდება შტორმის დროს…
ხვდება კი, რას აკეთებს? ესმის კი, რა უნდა მოჰყვეს ამ შეხებას? _ გაიფიქრა ვაკომ, როცა გოგონამ კოცნაზე კოცნით უპასუხა.
კარგა ხნის წინ უნდოდა, ეკოცნა სალისთვის, მაგრამ ვერ ბედავდა, სულ ეშინოდა, სილა არ დაემსახურებინა ასეთი საქციელისთვის, ახლა კი… ის თავად იწვევდა მას. ვაკოც გულმოდგინედ «იკვლევდა» მის ტუჩებს და ტკბებოდა ამ ცოტა ხნის წინ «აკრძალული ხილით», თუმცა ქვეშეცნეულად იმასაც ხვდებოდა, რომ ძალიან არ უნდა გართულიყო, რათა ყველაფერი არ გაეფუჭებინა და სამუდამოდ არ დაეკარგა საოცნებო ქალი. ძალიან, ძალიან, ფრთხილი და მგრძნობიარე უნდა ყოფილიყო… და…
თითქოს გოგონა ნაფიქრს მიუხვდაო, უეცრად მოაცილა ტუჩები, მაგრამ, საბედნიეროდ, მხოლოდ ტუჩები და არა სხეული… სალიმ თავი მის მხარზე ჩამოდო და მკლავები კისერზე შემოხვია. ვაკომ მისი ცხელი და არეული სუნთქვა ზედ ყურთან იგრძნო… ამწუთას გოგონა ისეთი დამყოლი, ისეთი მსუბუქი იყო, მოეჩვენა, რომ ისინი, ორივენი, ერთი მთელი არსების ორ ნაწილს წარმოადგენდნენ, რომლებმაც, როგორც იქნა, იპოვეს ერთმანეთი და ბოლოს და ბოლოს, შეერთდნენ… სწორედ ეს შეგრძნება აკლდა მას მთელი თავისი შეგნებული ცხოვრების განმავლობაში… ნეტავ იცოდეს მაინც, სალი თუ გრძნობს იგივეს?..
ახლა კი დროა, შეჩერდეს. გაგრძელება არ შეიძლება, თორემ ყველაფერს გააფუჭებს.
მამაკაცმა ნებისყოფა მოიკრიბა, უხალისოდ ჩამოაღებინა გოგონას კისერზე მოხვეული მკლავები და რამდენიმე ნაბიჯით უკან დაიხია.
_ დანარჩენს შენით მოახერხებ? _ ძლივს ამოთქვა მამაკაცმა ემოციებისგან დახშული ხმით.
შეცბუნებულმა სალიმ უხმოდ დაუქნია თავი. კაბა ძირს ჩაცურებოდა, უკვე იატაკზე ეფინა, მის ფეხებთან. შიშველ სხეულს მხოლოდ თეთრი, ვიწრო ბიკინი უფარავდა… თუმცა, არც უცდია სიშიშვლის დაფარვა, გაბრუებული იდგა ერთ ადგილას, ოდნავ წინ გადახრილი. დიდი ძალისხმევა დასჭირდა ვაკოს, მისთვის მზერა აერიდებინა. ისიც საკმარისი იყო, რისი უფლებაც გოგონამ მისცა. სწორედ მისი «ნებართვით» გადააბიჯა მამაკაცმა «დადგენილ საზღვრებს», თორემ ამას თავისი სურვილით როდი გაბედავდა!
საკმარისია, რაც მოხდა! მეტის უფლებას თავს ვეღარ მისცემდა, ეს აუცილებელი პირობა იყო, რომელიც არ უნდა დაერღვია.
_ მაშინ სასიამოვნო ღამეს გისურვებ. თუ დაგჭირდე, იცი, სადაც უნდა მომძებნო. უბრალოდ, კედელზე მომიკაკუნე და აქ გავჩნდები.
_ კარგი, _ ოდნავ გასაგონად დაიჩურჩულა გოგონამ.
რა თქმა უნდა, ძალიან ძნელი იყო, თვალი მოეწყვიტა ამ სრულყოფილებისთვის, მაგრამ კიდევ უფრო ძნელი აღმოჩნდა კარამდე დარჩენილი მანძილის გავლა ისე, რომ უკან არ მოეხედა. მაგრამ მაინც მოიხედა, როგორც კი გარეთ გავიდა, უბრალოდ, სხვანაირად არ შეეძლო. სალი ისევ ისე იდგა, როგორც დატოვა, ერთხელაც არ შერხეულა.
_ კარგად ხარ? _ შეშფოთებული დაეკითხა მამაკაცი. შეეშინდა, ვაითუ, მომხდარმა თავზარი დასცა გოგონას, ჩემი მოფერებით ტრავმირებული ხომ არ დარჩაო.
სალიმ რამდენჯერმე სწრაფად დაუქნია თავი, თითქოს ერთი სული ჰქონდა, როდის მოხურავდა მამაკაცი კარს. მის თვალებში ამწუთას მხოლოდ ერთი რამ იკითხებოდა _ დამტოვე მარტო, რათა გავერკვე საკუთარ თავში, რათა საბოლოოდ შევეგუო იმას, რაც ჩავიდინე…
ვაკომ უხმუროდ გაიხურა კარი და ერთხანს იქვე შედგა, რათა აზრები მოეკრიბა. დარწმუნებული იყო, რომ სალი ახლა უკვე ადვილად მიხედავდა თავის თავს და მისი დახმარება აღარ დასჭიდებოდა, მაგრამ… ძალიან, ძალიან უნდოდა, გოგონას არ ენანა ის, რაც რამდენიმე წუთის წინ მოხდა.
ცოტა ხნის შემდეგ ჩუმი ხმები შემოესმა საძინებლიდან… გოგონა მსუბუქი ნაბიჯებით მიმოდიოდა, ალბათ დასაძინებლად თუ ემზადებოდა… როგორც ჩანს, ღამის პერანგი ჩაიცვა, _ გაიფიქრა ვაკომ. თვალწინ დაუდგა მისი შიშველი სხეული და მაჯისცემა კვლავ გაუხშირდა. გაბრაზებულმა გადააქნია თავი, ოთახს მოშორდა და დერეფანს არეული ნაბიჯებით გაუყვა.