ვაჟას არწივივით, დაჭრილი სამშობლო ტკივილს ვერ უძლებს...

სამშობლო კვნესის....რა აწუხებს?- ნუთუ ვერ ხვდებით?-ჩვენი სამშობლო! ხმას არ იღებს ჩვენ არ გვეხება....სამშობლო კვნესის ტკივილისგან, გრძნობს შვილებს კარგავს...მოუხმობს ყველას! ვინც დატოვა სამშობლო მხარე... მოუხმობს შვილებს, თავის შვილებს... და მათ სიყვარულს...სამშობლო ელის, ყველა ჩვენგანს! შველას მოითხოვს...ჩვენ შვილები ვართ...და სამშობლო! ჩვენი მშობელი...უნდა მიხედოს შვილმა მშობელს!- ჩვენი ვალია...სამშობლო გვიხმობს!- თითქოს, უკვე გვემშვიდობება...მესმის მისი ხმა:- ვაი,- თქვენს მშობელს, ჩემო შვილებო!- ნუთუ, ვერ ხვდებით? მე დღეს ის მტკივა,- რომ თქვენ ცოცხალს...ვეღარ მომისწრებთ..... 9/12-2016წ.ლალი ჩხეიძე