სულში აკორდებად აეწყო ბგერები, ბგერებში ართქმული სიტყვების კრებული, ფიქრებში ათასი რამ ხსენებული, და ამ ნაფიქრალში ნათქვამი სიტყვები..

სიტყვები რომელიც ხან საამურია, ხან კი სულში სცემს ლახვარს შხამიანს, სიტყვა რომელიც ხან ფეხზე გვაყენებს, ხან კი დაბლა გვცემს და გვანადგურებს.. დაბლა დაცემულს ზედ გადაგვივლიან, ხელს არ გვკიდებენ არ გვეხმარებიან, დაბლა დაცემულს ტალახს გვესვრიან და ამ საქციელით ამაყად დადიან... როდესაც ფეხზე მყარად დავდგებით, მაშინვე ჩვენს გვერდში ამრეზად ჩნდებიან, თავს გვაჩვენებენ როგორც მოყვარეს და ზურგსუკან სამარეს გვითხრიან... /ლელა მელაძე/