“პირველად რომ ვნახე ის ვინც მიყვარდა, ზამთარში სველი კაბა ჩავიცვი რადგან მასში უფრო გამხდარი ვჩანდი, მისვლისას ქურთუკი გავიხადე და ხელში დავიჭირე რომ იმაზე მეტად მსუქანი არ გამოვჩენილიყავი ვიდრე ვიყავი, წავისვი პომადა და ტონალური, თმა გზაში გავიშრე რადგან ფენით გაშრობილი თმა შედარებით უხეშია ვიდრე ბუნებრივად...

მეორედ რომ ვნახე ის ვინც მიყვარდა, ჩავიცვი ის რაც ხელში მომხვდა, აჩეჩილი თმით და სქელი სვიტრით წავედი სანახავად, ყოველგვარი მაკიაჟის გარეშე.
ბოლოს რომ ვნახე ის ვინც მიყვარდა, უძილო დასიებული თვალებით, ფერმკრთალი სახით და ორი დღის დასავარცხნი თმით,
ის ზუსტად ისეთი იყო ჩემს მიმართ როგორიც პირველ, მეორე, მეათე ან მეოცე შეხვედრისას.
ადამიანებს ან უყვარვართ, ან არ უყვარვართ...
სხვა დანარჩენი დიდი სისულელეა და მიზეზების საკუთარ თავში ძებნა კიდევ უფრო დიდი სისულელე...
ზოგჯერ უბრალოდ უნდა ადგე, უნდა წახვიდე უნდა გაჩუმდე, უნდა მორჩე და უნდა დაასრულო...”.