Բարև.

Գուցե վերջին անգամ կասեմ այս բառը քեզ
Գուցե կլսես վերջին անգամը դու իմ բերանից:
Նախքան գնալդ ես շատ կուզենայ որ նստենք խոսենք.
-Ինչի՞ մասին
Այնպես ես ասում կարծես ուզում ես թքես հեռանաս,
Մի՞թե մենք չունենք խոսելու թեմա
Իսկ այսքան տարին զու՞ր էր քեզ համար՝
Որ այսօր պիտի նստենք ու նայենք իրար երեսի:
-Ախր շտապում եմ շատ:
-Շտապու՞մ.
Կներես մի պահ ծիծաղս եկավ
Ու՞ր էս շտապում դու ինձ ճիշտն ասա
Շտապում էս որ թռիչքոդ հասնե՞ս
Թե շտապում էս ինձնից բաժանվես:
Կուզեյ որ մի քիչ նստենք զրուցենք
Էն կյանքի մասին որ կոչվում է սեր
Էն պահի մասին որ միշտ կմնա սիրուս հուշերում
Էն կյանքի մասին որ մենք էինք ստեղծել մեր իսկ ձեռքերով
Իսկ հիմա եկել կանգնել էս դեմս
Աչքերդ թրջել ու ձեն չես հանում
Բայց իզուր տեղ դու մի արտասվի
Ինչի՞ համար ես արցունքներ թափում
Մեկե ես արդեն էլ չեմ հավատում
Քո կեղծ արցունքին
Որ էլ չես կարող արցունք անվանես
Էլ չեմ հավատւ որ արտասվում էս մեր սիրո համար
Իսկ հիմա արդեն կարող էս գնալ
Տեսնում եմ արդեն շատ էս շտապում
Բայց մի բան հիշիր ու կասեմ ես քեզ
Որ էլ լինես ում հետ լինես
Ու կյանքից հանկարծ ապտակված լինես
Չփորձես փնտրել քո վերադարձի ճամփան մոխրացած: