ცხოვრების გაკვეთილები... ___________________________ მე ყოველ დილით განთიადს ვეგებები, პირველი მზის სხივები სავსეა იმედებით. მარხვისგან მოღლილები ტაძრებში ვეხეტებით და აღარც გვახსენდება ვის როგორ ვიმეტებდით. ნაომარ მამებისგან ნასწავლი თაობა ვართ, ცრემლიან დედებისგან გოდებით გამოზრდილნი. და ვისაც ცხოვრებამ თვალები დაუბრმავა არასდროს არ ჰქონია ეს გრძნობა გამოცდილი... არასდროს არ ვყოფილვარ ბეჯითი მოწაფე და ცხოვრების გაკვეთილებს ვანაცვლებ გაცდენებით, ეს წლებიც მატულობს და ძნელია მოსახედად, რომ ხშირად თავს ვიმშვიდებ ყველასგან გაქცევებით. ეს წლებიც მატულობს და ვესწრები პარაკლისებს, მეგობრებს ვაბარებ და მიწის გულს ვემდურები. ვნებული სული ვარ და დავტირი დანაკლისებს და მხოლოდ სიყვარულ

ჩვენი ყორე... ___________________ სულ დაქცეულა ეს ჩვენი ყორე, დგანან კედლები ოფლით ნალესი. ეს სიახლოვე, როგორც სიშორე, როგორც წვიმა და სველი ალერსი... ბაგით ვატარებ ღიმილის კონებს, ნაბილიკარზე ღელავს სათიბი. შემოაცვდება ჯარას და თხორებს ბებოს ნაქონი ძველი ქათიბი. მერცხლის ბუდეზე ძველი ტალახი ახლა უმერცხლო სახლებს ამშვენებს. ვიწყებ შენებას გულის კარნახით და გულით ვებმი გულით ნაშენებს. - შენ, ატმის მზეო ისევ ჩამდგარხარ, აქეთ ხეში და იქით ჭალებში. სიზმრად მეჩვენე, თუნდაც ხანდახან, მინდა გიცქირო ყრმობის თვალებში! რომ ჩვენს სახლისწინ პატარა თონეს კვლავ აზდიოდეს ტკბილი სურნელი. ვერ გამოულევს ამ გრძნობას ღონეს ჟამთა დენა და ავის მსურველი. მინდია ზვიადაური https://www.facebook.com/groups/7584